روايتي از تلاشهاي شوراي احياي انجمن‌هاي اسلامي
مقده:
جنبش دانشجويي را از يک منظر مي‌توان به دو بخش درون‌دانشگاهي و بين‌دانشگاهي تقسيم‌بندي کرد. فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي داراي مخاطب محدود و ماحصل ارتباط مستقيم فعالان دانشجويي با ساير دانشجويان آن دانشگاه است. سرريز توان ايجادشده در فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي در بستري که ارتباطات بين‌دانشگاهي آن را شکل مي‌دهد، سطح متفاوتي از فعاليت‌هاي دانشجويي را ايجاد ميکند. با توجه به رسالت تاريخي دانشگاه در ايران، جنبش دانشجويي در حضور يکپارچه و بي‌واسطه در جامعه و بازيگري به عنوان يکي از اجزاي جامعه مدني معنا پيدا ميکند. در سال ٩٢ معدود فعالان باقي‌مانده از دوران سخت گذشته، بايد خلاف روند طبيعي، در بستر روابط بين‌دانشگاهي، فعاليت‌هاي درون‌دانشگاهي را احيا مي‌کردند. آنچه در ادامه مي‌آيد روايت کوتاهي است از تلاشهاي انجام‌شده بخشي از جريان دانشجويي ايران، سال‌هاي ٩٢ تا ٩٤.
کد خبر: ۳۰۷۶۹۲ تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۱۰/۰۳
بررسي رابطه «آرمان‌گرايي» و «واقع‌گرايي» جنبش دانشجويي در گفت‌و‌گو با عليرضا علوي‌تبار
اشاره:
در ایران «جریان دانشجویی» بیش از آنکه جریانی صنفی را به ذهن متبادر کند، یادآور جریانی سیاسی است. به نظر می‌رسد در نبود احزابی که توانایی نمایندگی مطالبات اقشار متفاوت جامعه را داشته باشند، این اتفاق ناگزیر است. از همین رو نسبت جریان دانشجویی با جریان‌های سیاسی همواره مسئله بوده است. از طرفی دانشجویان برای مؤثربودن در کنار نیروهای سیاسی قرار می‌گیرند و از سویی دیگر به دنبال حفظ فاصله و «استقلال» خود از جناح‌های سیاسی هستند. به سراغ علی‌رضا علوی‌تبار، تحلیلگر و استراتژیست اصلاح‌طلب رفتیم تا جریان دانشجویی را از منظر او به بحث بگذاریم و درباره امکان، توان، محدودیت و ضعف این جریان در پیش‌بردن مطالبات ملی صحبت کنیم.
کد خبر: ۳۰۷۶۷۴ تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۱۰/۰۲