بی‌شک، سنگینى رحلت رسول گرامی اسلام (ص) همه اهل دنیا را متأثّر کرده است. همچنین ضجه فرشتگان در رحلت آن حضرت خود حاکى از عظمت این مصیبت عظماست. بنابراین، در کلام نورانی امام علی (ع) می‌خوانیم: «خصّصت حتّى صرت مسلّیا عمّن سواک و عمّمت حتّى صار النّاس فیک سواء»؛ ولى مصیبت تو این اثر را داشت که تسلّى‌دهنده در برابر مصائب غیر توست (و با توجّه به اینکه مصائب دیگر کوچک و کم اهمیّت است) مصیبت تو آنقدر گسترده است که عموم مردم در آن به طور یکسان عزادارند»؛ چرا که او انسانى والامقام و فوق‌العاده برجسته بود که خداوند او را براى مقام ختم نبوّت برگزید و وحى خود را بر او نازل کرد و او را کانون رحمت خویش ساخت. این رحمت در چهره‌هاى مختلف تجلى کرد؛ گاه از طریق بیان معارف والاى دینى و گاه شرح قوانین حیات‌بخش و گاه طلب رحمت از سوى خدا براى امت و سرانجام این رحمت در شکل شفاعت در قیامت ظاهر خواهد شد. این گونه است که در کلام وحی نیز می‌خوانیم: «وَما أَرْسَلْناکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ»؛ ما تو را جز براى رحمت جهانیان نفرستادیم؛ لذا عموم مردم دنیا اعم از مؤمن و کافر همه مرهون رحمت آن حضرت هستند، چرا که نشر آیینى را به عهده گرفتى که سبب نجات همگان است. البته رحمت بودن وجود پیامبر (ص) براى همه جهانیان جنبه مقتضى و فاعلیت فاعل دارد و مسلماً فعلیت نتیجه، بستگى به قابلیت قابل نیز دارد.
تعبیر به «عالمین» (جهانیان) آن چنان مفهوم وسیعى دارد که انسان‌ها را در همه اعصار و قرون شامل مى‌شود؛ لذا وجود پیامبر اسلام (ص) براى همه انسان‌های آینده تا پایان جهان رحمت است و رهبر و پیشوا و مقتدا، حتى این رحمت، از یک نظر شامل فرشتگان هم مى‌شود: حدیث جالبى در این مسئله نقل شده است که این عمومیت را تأیید مى‌کند؛ هنگامى که آیه «وَما أَرْسَلْناکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ» نازل شد، پیامبر (ص) از جبرئیل پرسید: «هل اصابک من هذه الرحمة شىء»؛ آیا چیزى از این رحمت عائد تو شد؟ جبرئیل در پاسخ عرض کرد؛ من از پایان کار خویش بیمناک بودم، اما به‌خاطر آیه‌اى که در قرآن بر تو نازل شد، از وضع خود مطمئن شدم. آنجا که خداوند مرا با این جمله مدح کرده است. «ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ»؛ جبرئیل نزد خداوند خالق عرش بلند مقام و بلند مرتبه است.
در دنیاى امروز که فساد و تباهى و ظلم و بیدادگرى از در و دیوار آن مى‌بارد، چه رحمتى از این بالاتر که آن حضرت برنامه‌اى آورده که عمل به آن نقطه پایانى است بر همه این ناکامی‌ها و بدبختی‌ها و سیه‌روزی ها. حال چگونه ممکن است مصیبت رحلت پیغمبر (ص) عمومیّت نداشته باشد، در حالى که او «رحمة للعالمین» بود و سبب نجات جامعه بشرى از چنگال انواع انحرافات. او به همه انسان‌ها تعلّق داشت و همه را تحت توجّه و عنایت قرار مى‌داد، بنابراین همه باید بر مرگ آن حضرت اشک بریزند.