قیام توابین به امیری «سلیمان بن صرد خزاعی» به خون‌خواهی امام حسین (ع) در اول ربیع‌الثانی سال ۶۵ ق آغاز شد. نهضت توابین زمینه را براى قیامهاى بعدى فراهم کرد و ترس را در دل امویان انداخت. هدف توابین ریشهکنی ظلم، دفاع از دین و سپردن حکومت به دست فرزندان رسول خدا (ص) بود. قیام توابین حرکتى بىموقع، خودسرانه و محدود بود و امام سجاد (ع) نمىتوانست موضع صریحى در حمایت از آنها داشته باشد؛ البته توّابین امام سجاد (ع) را در مقام رهبر دینى و امام قبول داشتند و مصممّ بودند قبل از پیروزى کامل، از ذکر نام او به‌عنوان امام و رهبر خویش خوددارى کنند.