تقویم تاریخی انقلاب اسلامی شخصیت‌های بی‌نظیر یا کم نظیری را در خود جای داده است که برخی از آنها در دوران کهن‌سالی توفیق شهادت پیدا کرده‌اند. این ایام مصادف است با سالروز شهادت یکی از چهره‌های کهن‌سال انقلاب اسلامی که در تاریخ معاصر ایران از جایگاه معنوی و فرهنگی والایی برخوردار بوده است. او از شروع جنگ تحمیلی همواره پشتیبان رزمندگان بود و مرتب در عملیات‌ها حضور پیدا می‌کرد و موجب دلگرمی رزمندگان جبهه‌ها می‌شد و نقش و تأثیرگذاری او هیچ گاه از یاد‌ها نخواهد رفت. او شهید مظلومی است به نام «آیت‌الله اشرفی اصفهانی» که در مباحث گذشته با استفاده از خاطرات «شهید صیاد شیرازی» از این شهید بزرگوار یاد شد. آیت‌الله اشرفی اصفهانی با حضور در جبهه‌ها به دیدار رزمندگان می‌شتافت و مقید بود که برای آنها سخنرانی داشته باشد. گاهی هم با آنها به گفتگو می‌نشست و می‌فرمود: «وقتی به جبهه می‌روم تا مدتی روحیه‌ام قوی می‌شود.» او با وجود کهولت سن و ممانعت مقامات امنیتی و حفاظتی، مسافت‌های طولانی صعب‌العبور را عاشقانه به دیدار رزمندگان جبهه‌های نبرد می‌شتافت. بار‌ها در جبهه‌های ایلام، قصر شیرین، پادگان ابوذر، گیلان‌غرب، بستان، آبادان، خرمشهر و سومار حضور یافت. برای نمونه، در عملیات «مسلم‌بن‌عقیل» در جمع رزمندگان حضور داشت و شهید صیاد شیرازی درباره او می‌گوید: «نماز جماعتی بود که شب عملیات در منطقه به امامت شهید اشرفی اصفهانی خواندیم و بعدش هم دعای توسل داشتیم آن بزرگوار خودشان دعای توسل را خواندند خیلی باحال بود، دعای توسل پرشوری بود و خواندن ایشان هم جالب بود، بعد رزمندگان عملیات را شروع کردند.»
نگامی که در تاریخ ۲۳ مهرماه سال ۱۳۶۱ خبر شهادت او به امام خمینی (ره) داده شد، ایشان با صدور پیام مهمی سعی کردند گوشه‌ای از شخصیت پنهان او را آشکار کنند و در شروع پیام خود مرقوم فرمودند: «چه سعادتمندند آنان که عمری را در خدمت به اسلام و مسلمین بگذرانند و در آخر عمر فانی به فیض عظیمی که دلباختگان به لقاءالله آرزو می‌کنند، نایل آیند، چه سعادتمند و بلنداخترند آنان که در طول زندگی خود کمر همت به تهذیب نفس و جهاد اکبر بسته و پایان زندگانی خویش را در راه هدف الهی با سرافرازی به خیل شهدای در راه حق پیوستند. شهید عزیز محراب این جمعه ما از آن شخصیت‌هایی بود که اینجانب یکی از ارادتمندان این شخص والامقام بوده و هستم. این وجود پربرکت متعهد را قریب شصت سال است می‌شناختم و....» (صحیفه امام (ره)، ج ۱۷، ص ۴۹)
این شخصیت با این عظمت معنوی چندین بار در برنامه گروهک‌های تروریستی هدف قرار گرفت. برای نمونه، اولین آن در سال ۱۳۵۹ بود که در کمین ضد انقلاب قرار گرفت، اما آنها ناکام شدند. برای دومین بار در تیر ماه سال ۱۳۴۰ هنگامی که ایشان عازم اقامه نماز ظهر به مسجد بروجردی کرمانشاه بود، مهاجمان مطلع به سوی او آتش گشودند که باز هم ناکام شدند. سومین بار در روز جمعه ۲۳ مهرماه سال ۱۳۶۱ در هنگام ایراد خطبه اول نماز جمعه، منافقی او را در آغوش گرفت و با انفجار نارنجک او را به شهادت رساند.