راز این بلوغ:امیرحسین فردی

بصیرت:بلندی و هیبت یک کوه، هرگز از دامنه آن قابل رؤیت نیست، گیرم که سرت را آن قدر بالا بگیری تا عنقریب کلاهت بیافتد. برای مشاهده عظمت کوهی که ساعاتی قبل از یال و قله اش عبور کردی، باید از آن فاصله بگیری، دور و دورتر شوی، آن گاه برگردی و نگاهش کنی. در آن صورت می توانی به شوکت و شکوه آن پی ببری، و از این که توانسته ای برفرازش بایستی و دشت و دامنه زیر پایت را تماشا کنی، از یال های بلند و پرتگاه های عمیق آن بگذری، حسی خوش آیند، توأم با اعتماد به نفس به تو دست می دهد، شاید هم در باورت نگنجد این تو بوده ای که از شانه های آن کوه سرکش گذشته ای و آن را پشت سرگذاشته ای.
آنچه که در خرداد 88، پس از انتخابات ریاست جمهوری، در ایران رخ نمود، حادثه خطرناک و عظیمی بود که ناگهان پیش پای ملت سبز شد. مثل کوهی مخوف و پر از صخره و پرتگاه، در مسیر انقلاب سینه سپر کرد، تا آرزوهای متعالی ملت بزرگ ایران، در پای آن کوه مخوف تلنبار بشود و راه به جایی نبرد، آن قدر که مردم از ادامه مسیر پشیمان بشوند، عقب گرد کنند و از آرمان ها و اهداف انقلابی خود چشم بپوشند.
این مانع بزرگ، این سنگ و صخره های دهشتناک، پیش پای هر ملت دیگری سبز می شد، بی گمان راه بازگشت را پیش می گرفتند و از ادامه مسیر باز می ماندند. اما مردم فهیم و شجاع ایران، با کمترین تلفات و لطمه، سبکبال از فراز کوه فتنه عبور کرد و بار دیگر توانمندی بی مثال خود را به نمایش گذاشت. از بامداد پیروزی انقلاب اسلامی مردم ایران به این سو، انواع و اقسام دام ها و دامچاله ها را در مسیر حرکت تکاملی این ملت پهن کردند. اما مردم، با تدبیر و درایت، همه آن موانع را یکی پس از دیگری پشت سرگذاشتند و راه خانه خورشید را در پیش گرفتند. از کودتاهای خشن و زمخت نوژه و قطب زاده بگیر تا جنگ 8 ساله و جنایات رجوی و بنی صدر و این آخرین که از نوع نرم و اسفنجی شیوه های براندازانه بود، در این سرزمین و در این برهه تاریخی آزمایش شد، اما همه آنها ناموفق بود. ملت، تیزبین تر و آبدیده تر شدند و به بلوغ سیاسی رسیدند، از همین رو، دشمنان خارجی و داخلی انقلاب دستخوش هذیان های سیاسی و افسردگی های مزمن شده اند. به معنی واقعی سرگیجه گرفته اند، نمی دانند با این نظام زیبا و نهضت چشم نواز، چه باید بکنند، هر نوع سحر و جادو و مار و موری که در آستین داشتند رو کردند، اما همه آنها دود شدند و به هوا رفتند. آنچه که در کف واقعیت باقی ماند، ملتی بزرگ، مؤمن به آموزه های اسلام بود.
حال پرسش اینجاست؛ راز و رمز این میزان از پیروزی ها در چیست؟ اگر گفته شود در اسلامیت این ملت است، که ملت های دیگر هم مسلمانند. پس چرا آنها زیر یوغ استعمار دست و پا می زنند و تحقیر می شوند، اما ملت ما با حفظ استقلال و آزادی خود، هر لحظه زورگویان جهانی را تحقیر می کند؟
پاسخ پرسش بالا این است: رمز پیروزی ملت ایران، در پیروی از رهبری الهی، یعنی ولی فقیه نهفته است، آن راز بزرگ و جانمایه همه توفیق ها در همین نکته نهان است؛ اطاعت عاشقانه از ولی امر. پیروزی انقلاب اسلامی بر رژیم وابسته پادشاهی، از زمانی شروع شد که ملت ایران، با امام خمینی، به عنوان ولی فقیه، بیعت کردند و در کوران حوادث، بر پیمان خود استوار ماندند. اکنون نیز، مردم با همان مرام و مسلک، با اشارات و ارشادات ولی فقیه زمان، فتنه ها و توطئه ها را، یکی پس از دیگری، از کار انداخته و به سوی فردایی پر از پیشرفت و امید گام برمی دارند. دشمن که پی به این راز بزرگ برده است، به تضعیف جایگاه رهبری می کوشد، که فتنه اخیر ترجمان زبونانه آن اراده باطل بود. در این رویارویی، نه تنها موقعیت رهبری تضعیف نشد که به رغم تصور خام خیالانه دشمن، مهر رهبری، در دل ها عمق بیشتری یافت و بر شمار دلدادگانش افزوده شد.