تمكين نسبت به ولايت فقيه؛ شاخص شناخت منتظران حقيقی امام عصر(عج)

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، حجت‌الاسلام والمسلمين سيدسجاد ايزدهی، مدير گروه سياست پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامی در خصوص جامعه ولايی و زمينه‌سازی برای ظهور حضرت وليعصر(عج) با اشاره به آيه 256 سوره مباركه بقره مفهوم ولايت را حاوی دو بُعد الهی و طاغوتی دانست و گفت: جامعه ولايی جامعه‌ايست كه در مدار حق و در طول آرمان‌های الهی حركت كرده و به واسطه فيض خدا كه حجت حق در روی زمين است، متصل شود.

وی نزديك‌ترين دولت‌ها به دولت امام زمان(عج) را از آنِ جامعه ولايی عنوان و خاطرنشان كرد: پيش از ظهور منجی عالم بشريت، جامعه از جهت حضور توأمان و آميختگی ولايت حق و باطل مغشوش است لذا اگر باطل بخواهد خود را عرضه كند دست به تدليس زده و خود را در قالب حق جلوه می‌دهد بنابراين كسانی كه در مسير ولايت حق حركت می‌كنند بايد بكوشند هرچه بيشتر خود را به آرمان اين ولايت كه عدالت‌محوری است نزديك كنند.

حجت‌الاسلام ايزدهی شرط تحقق آرمان جامعه ولايی را حركت اين جامعه به سمت عدالت دانست و گفت: جامعه‌‌ای كه می‌خواهد از ولايت و اوليای طاغوت بری گردد، می‌بايست در اين قالب سير كند و مراقب باشد در دام نگرش‌های انحرافی كه معتقدند بايد با ترويج گناه، ظهور حضرت حجت(عج) را به جلو انداخت، نيفتد، بلكه برعكس با فراهم‌ كردن زمينه‌ها الگوی مطلوب را در حد امكان محقق سازد.

وی در اين باره ادامه داد: درست است كه جامعه مطلوب و آرمانی جز به‌واسطه فيض حضرت وليعصر(عج) محقق نخواهد شد و نمی‌توان انتظار بروز برخی فضائل را در حد اعلای خود، پيش از ظهور ايشان داشت اما به اين معنا نيست كه نتوان هيچ‌ يك از ابعاد جامعه آرمانی را هر چند در حد و اندازه‌ای كمتر، عملی كرد.

مدير گروه سياست پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامی، لزوم شكل دادن به زمينه‌های جامعه مطلوب در عصر ظهور را يادآور شد و گفت: انتظار يعنی انتظار رسيدن به مطلوب كه جز در سايه حركت كردن به سمت مطلوب، محقق نمی‌شود، اين مطلوب را می‌توان با مطالعه سيره معصومين(ع) شناخت؛ سيره‌‌ای كه گرچه جلوه‌های به ظاهر متفاوتی دارد اما در حقيقت يك باطن داشته و تمايزی ميان سيره‌های علوی، حسنی و حسينی نيست.

وی با تأكيد بر گام برداشتن در سيره ثابته اهل بيت(ع) در مقابله با گفتمان‌های جاهل و عمل به تقيه و تمسك به عدالت در رفتارهای فردی و حكومتی در زمان غيبت از تمكين كردن به ولی فقيه ـ كه نماد شاخص حكومت دينی در زمان غيبت است ـ به‌عنوان سنجش صحت جهت حركت به سوی امام منتظَر، ياد كرد و گفت: انتظار وقتی شكل می‌گيرد كه انسان به سمت شخص منتظَر حركت و انتظارات او را برآورده كند و هر عمل و سكونی غير از اين، گرچه به انگيزه انتظار باشد، ديگر انتظار حقيقی نيست و در جهت از ميان بردن ماهيت انتظار و دور شدن از جامعه مطلوب است.

حجت‌الاسلام ايزدهی گفت: اگر انسان به‌دنبال مدينه فاضله است بايد مقدمات آن را فراهم كند و اگر صحبت از انتظار می‌كند، می‌بايست خود نيز به سمت منتظَر حركت كند و آرمان‌های او را در مقياس كوچكتر محقق سازد به‌گونه‌ای كه بتوان ادعا كرد جامعه، همين فردا آماده ظهور است؛ چرا كه ظهور تحقق نمی‌يابد مگر آنكه خود انسان‌ها زمينه شكل‌گيری جامعه متناسب با آن را پيش از زمان ظهور فراهم نمايند و قرار نيست كه حضرت پس از ظهور، شمشير دست به اصلاح جامعه بزند.

وی در مورد ضرورت ارتباط مردم با نواب امام عصر(عج) در زمان غيبت ايشان گفت: در زبان فارسی دو ضرب المثل «بوی گل را از چه جوييم؟ از گلاب» و «آب دريا را اگر نتوان كشيد هم به قدر تشنگی بايد چشيد» داريم كه از گويای چرايی اين مطلب است و ناظر به اين معناست كه اگر حضرت حجت(عج) به دلايلی نمی‌توانند در جامعه ظهور داشته باشند پس بايد به سراغ افرادی رفت كه بيشترين قرابت را در اوصاف با ايشان دارند.

مدير گروه علوم سياسی پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامی افزود: در دوران غيبت صغری كه نواب خاص، واسطه ارتباط ميان امام عصر(عج) و مردم بودند در دوران غيبت كبری نيز فقهايی كه بر اساس رواياتی چون «و اما الحوادث الواقعه فرجعوا فيها الی روات حديثنا» در ابعادی چون تقوای الهی، علم و تدبير، نزديكی بيشتری به آن حضرت دارند به‌عنوان نائب عام، مرجع امت هستند.