چرا کنگره آمریکا نمی‌تواند «برجام» را ناکام کند؟

پس از جمع بندی نهایی گفت و گوها در نشست وین نسخه‌ای از متن برنامه جامع اقدام مشترک در اختیار کنگره آمریکا قرار گرفت؛ کنگره زیر کنترل حزب جمهوریخواه بارها دولت این کشور را به رد این توافق تهدید کرده است اما به نظر می‌رسد به دلایل عملی و سیاسی این امر تحقق نخواهد یافت.

به گزارش ایرنا پس از توافق تاریخی وین میان ایران و 1+5، متن این توافق در برخی از مجالس کشورهای عضو این گروه از جمله ایران و آمریکا در دست بررسی است. در همین راستا یکم مردادماه (بیست و سوم ژوییه) «جان کری»، «ارنست مونیز» و «جیکوب لو» وزیران امور خارجه، انرژی و دارایی آمریکا در نشست کمیته روابط خارجی سنا حضور یافتند و به پرسش‌های سناتورها در ارتباط با توافق هسته‌ای با ایران پاسخ گفتند.

امروز جمهوریخواهان بر بیشتر صندلی‌های کنگره (سنا و مجلس نمایندگان) تکیه زده‌اند و (تا هفدهم سپتامبر/بیست و ششم شهریورماه امسال) زمان دارند تا متن برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) را بررسی و نتیجه نهایی را اعلام کنند.

این اکثریت جمهوریخواه تاکنون به گفت و گوها و نتایج آن روی خوش نشان نداده و بارها «باراک اوباما» رئیس جمهوری این کشور را به رد این توافق تهدید کرده‌اند. از این رو، اختلاف و شکاف میان دولت و کنگره در این برهه از گفت و گوها -که توافق نهایی میان 2 طرف مذاکره‌کننده حاصل شده است- هنوز به شدت خود باقی است و مختصر نگاهی به نشست کمیته روابط خارجی آشکارا توصیف‌کننده این کشمکش درونی در ایالات متحده است.

تاثیرپذیری کنگره زیر کنترل حزب جمهوریخواه از لابی صهیونیستی «آیپک» بر کسی پوشیده نیست. این نهاد قانونگذاری آمریکا حدود یک ماه قبل از «بیانیه سوییس» بدون اطلاع اوباما از «بنیامین نتانیاهو» درخواست کرد تا برای سخنرانی در صحن کنگره حاضر شود و از آنجا به عنوان تریبونی به تکرار ادعاهای واهی خود بپردازد. یک هفته پس از آن 47 سناتور تندرو جمهوریخواه طی نامه سرگشاده‌ای به سران ایران، عمر توافق هسته‌ای را تنها تا پایان دولت اوباما دانستند و با فشار بر اوباما وی را مجبور به امضای طرح موسوم به «بازبینی توافق هسته‌ای در کنگره 2015» کردند.

هرچند براساس این طرح که از سوی هر 2 مجلس آمریکا به تصویب رسید و اوباما نیز با امضای خود پای آن مُهر تایید زد کنگره توانایی تایید یا رد این توافق را دارد اما به باور کارشناسان به دلایل عملی و سیاسی، رد توافق تحقق نخواهد یافت و جنجال سناتورهای دلواپس راه به جایی نخواهد برد.

از جمله دلایلی ناتوانی عملی کنگره را می‌توان در قانون اساسی ایالات متحده یافت؛ قانونی که بر اساس آن رئیس جمهوری از حق وتو برخوردار است به این معنی که در صورت رد احتمالی برجام، اوباما قادر خواهد بود که آن را وتو کند. از طرفی بی‌تاثیر کردن وتوی رئیس جمهوری نیاز به رای دو سوم اعضای کنگره دارد که به باور کارشناسان کسب این میزان رای کار آسانی نیست.

دیگر محدودیت اقدام کنگره به قطعنامه تازه 2231 شورای امنیت سازمان ملل برمی گردد؛ قطعنامه‌ای که با رای قاطع تمام 15 عضو دایم و غیردایم این شورا از تصویب گذشت و براساس آن 6 قطعنامه تحریمی پیشین علیه ایران لغو خواهد شد و همچنین 193 کشور عضو سازمان ملل ملزم به تبعیت از این قطعنامه هستند.

در کنار این محدودیت‌ها اما مسایلی سیاسی و روانی وجود دارد که کنگره را در انزوا فروخواهد برد. توافق هسته‌ای ایران و 1+5 و تایید ادامه فعالیت‌های هسته‌ای صلح آمیز کشور ما اینک مورد حمایت جامعه جهانی قرار گرفته است. در پی اذعان جامعه جهانی به حقوق هسته‌ای ایران بود که (دوم مرداد/بیست و چهارم ژوییه) 73 نفر از شخصیت‌های سیاسی و نظامی 22 کشور اروپایی با انتشار بیانیه مشترکی خواستار حمایت تمامی کشورهای اروپایی و جامعه بین‌المللی از توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 شدند.

افزون بر آن، توافق تاریخی وین مورد تایید رسمی شورای وزیران امور خارجه اتحادیه اروپا قرار گرفت؛ مُهر تاییدی که ایران را به مقصدی برای سفر وزیران و سران کشورهای قاره سبز تبدیل کرد تا با بهره گیری از این فرصت، بنای روابط خود را با تهران برای دوران پساتحریم تحکیم کنند.

بنابراین، سفر «زیگمار گابریل» معاون صدراعظم و وزیر اقتصاد و انرژی آلمان در صدر هیاتی 60 نفره به ایران و همچنین سفر «فدریکا موگرینی» مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و «لوران فابیوس» وزیر امور خارجه فرانسه به تهران را می‌توان در همین قالب بررسی کرد. افزون بر آن، برخی گزارش‌ها از سفر «سباستین کورتز» وزیر امور خارجه اتریش، وزیران امور خارجه و اقتصاد ایتالیا و نیز سه وزیر صنعت، انرژی و گردشگری اسپانیا در صدر یک هیات 40 نفره تجاری به ایران حکایت می‌کند.

بدون شک، اعضای کنگره آمریکا نمی‌توانند بی‌توجه به صف‌های طولانی کشورهای گوناگون برای ورود به ایران دست به اقدام‌های دلبخواهانه و غیرمنطقی بزنند آن هم در شرایطی که تمام گزینه‌های روی میز آن‌ها در عمل تنها به گزینه مذاکره و چانه زنی محدود شده است.

در پاسخ به گزاف گویی‌ها و سخنان جنگ طلبانه مخالفان توافق در کمیسیون روابط خارجی بود که «جان کری» وزیر امور خارجه آمریکا خطاب به آن‌ها تاکید کرد «به صراحت می‌گویم تسلیم شدن ایران خیال خام است.» وی همچنین با رد گزینه حمله به ایران با استناد به اظهارنظرهای کارشناسان ارتش این کشور افزود «ما گزینه‌ای جز مذاکره با ایران نداشتیم.

غرب و به خصوص آمریکا به این نکته مهم پی برده است که فناوری هسته‌ای ایران به عنوان فناوری بومی به وسیله جنگ و نظامی گری قابل نابودی نخواهد بود. چه بسا که در صورت رد این توافق از سوی کنگره به قول کری و به باور تحلیلگران، ایالات متحده در انزوای خویش ساخته فرو رود چرا که آمریکا به تنهایی طرف توافق با ایران نیست و پنج کشور دیگر در قالب گروه 1+5 (شامل انگلیس، فرانسه، روسیه، چین و آلمان) حامی این توافق‌اند. مذاکره کنندگان این کشورها نزدیک به 2 سال گفت و گوهای سخت و فشرده‌ای را با جدیت تمام پیگیری کرده‌اند. از طرفی رد این توافقی که از سوی اتحادیه اروپا و سایر کشورهای جهان مورد تایید قرار گرفته است رژیم صهیونیستی را نیز به عنوان تندروترین مخالف توافق به انزوا خواهد کشاند.

در مجموع، هر چند این گفت و گوهای سلسله وار تاکنون با فراز و نشیب‌های همراه بوده است اما در تمامی نشست‌ها تشنگی 2 طرف برای حل این بحران فرسوده و غیرضروری احساس می‌شد و اصل «جدیت» به عنوان اصلی ثابت و پایدار خودنمایی می‌کرد.

پس از این دیپلماسی دشوار میان ایران و 1+5 امروز گفت و گوها وارد مرحله‌ای شده است که به نظر نمی‌رسد هیچ کدام از 2 طرف حتی تصور بازگشت به شرایط قبل از توافق را در سر داشته باشند چرا که بازگشت به حالت صفر، هزینه‌های سنگینی را برای آن‌ها به همراه خواهد داشت. ضمن آن که تلاش‌ها برای ضربه زدن به این توافق به نتیجه نخواهد رسید زیرا این توافق تاریخی اینک مورد اجماع و حمایت جهانی قرار گرفته است و هرگونه سنگ اندازی در مسیر تایید نهایی توافق محکوم به شکست است.