شهدای حرم و حریم امنیت ملی

حماسه و جهاد / این روزها عطر خون شهدای حرم در جای جای ایران اسلامی پراکنده است. در تازه ترین رویداد شهادت 13 مدافع حرم آل الله، 13 کبوتر خونین بال حرم حضرت زینب(سلام الله علیها) از دیار علویان در استان مازندران، بار دیگر نگاه مردم به جانبازان جان نثاران حرم و حریم امنیت کشور دوخته شده است.

این روزها مردم شهرهای مازندران به این بهانه به دیدار خانواده‌های شهدای حرم می‌روند؛ دعای توسل می‌خوانند و نوحه سرایی می‌کنند و بغض فروخفته خود را در تجدید عزای شهدای کربلا و مظلومیت حضرت زینب (س) وا می‌کنند.

نزدیک به یکصد سال پیش، ائمه بقیع(علیهم السلام) در بقعه بزرگی که به صورت هشت ضلعی ساخته شده بود و اندرون و گنبد آن سفیدکاری شده بود؛ مدفون بودند. اما وهابیون با حمله به قبرستان بقیع، همه را ویران و با خاک یکسان کردند. آرامستان بقیع بخشی از تاریخ اسلام را در خود جای داده و کتاب بزرگ و گویایی از تاریخ اسلام بود.

در جریان این واقعه بارگاه امام حسن مجتبی (ع)، امام سجاد(ع)، امام محمد باقر(ع) و امام جعفر صادق(ع) ویران شد. آنان اضافه بر قبور مطهر ائمه معصومین(ع)، دیگر قبور را هم تخریب کردند که عبارتند از: قبر منسوب به حضرت فاطمه زهرا(س)، حضرات عبدالله بن عبدالمطلب و آمنه پدر و مادر پیامبر اسلام(ص)، قبر مطهر فاطمه بنت‌ اسد(ع) مادر امیرالمومنین(ع)، قبر مطهر حضرت ام ‌البنین(ع)، قبر عباس عموی پیامبر(ص)، ابراهیم پسر پیامبر(ص)، قبر اسماعیل فرزند حضرت صادق(ع)، قبر دخترخواندگان پیامبر (ص)، قبر حلیمه سعدیه مرضعه پیامبر (ص) و قبور شهدای زمان پیامبر (ص).

نخستین تخریب قبور مطهر ائمه‌ بقیع (ع) به دست وهابیون سعودی در سال 1220 هجری یعنی زمان سقوط دولت اول سعودی‌‌ها توسط حکومت عثمانی روی‌ داد. پس از این واقعه‌ تاریخی با سرمایه ‌گذاری مسلمانان شیعه و به‌ کار بردن امکانات ویژه‌‌ای، مراقد تخریب‌ شده به زیباترین شکل بازسازی‌ شد و با ساخت گنبد و مسجد، بقیع به یکی از زیباترین مراقد زیارتی و در واقع مکان زیارتی - سیاحتی مسلمانان تبدیل‌ شد.

دومین و در واقع دردناک‌ترین حادثه تاریخی - اسلامی معاصر به هشتم شوال سال 1344 و پس از روی‌ کار آمدن سومین حکومت وهابی عربستان مربوط ‌می‌شود؛ سالی که وهابیون به فتوای سران خود مبنی‌ بر اهانت و تحقیر مقدسات شیعه، مراقد مطهر اهل ‌بیت ‌پیامبر (ص) را مورد دومین هجوم وحشیانه‌ خود قرار دادند و بقیع را به مقبره‌ای ویران‌ شده و در واقع مهجور و ناشناخته تبدیل‌ کردند.

وهابیون در سال 1343 هجری قمری در مکه، گنبدهای قبر حضرات عبدالمطلب‌(ع)، ابی ‌طالب‌(ع)، خدیجه(س) و زادگاه پیامبر اکرم(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) و "خیزران" عبادتگاه سری پیامبر(ص) را با خاک یکسان کردند و در جده نیز قبر حضرت "حوا" و دیگر قبور را تخریب کردند. در مدینه نیز گنبد منور نبوی را به توپ بستند؛ ولی از ترس مسلمانان، قبر شریف نبوی را تخریب نکردند.

آنها همچنین در شوال 1343 با تخریب قبور مطهر ائمه بقیع‌(ع)، اشیاء نفیس و با ارزش آن قبور مطهر را به یغما بردند و قبر حضرت حمزه‌(ع) و شهدای احد را با خاک یکسان و گنبد و مرقد حضرات عبدالله و آمنه پدر و مادر بزرگوار پیامبر (ص) و دیگر قبور را هم خراب کردند.

وهابیون متعصب در همان سال به کربلای معلی حمله کردند و ضریح مطهر حضرت امام حسین‌(ع) را کندند و جواهرات و اشیاء نفیس حرم مطهر را که اکثراً از هدایای سلاطین و بسیار ارزشمند و گرانبها بود؛ غارت کردند و قریب به 7 هزار نفر از علما، فضلا و سادات و مردم را کشتند. سپس به سمت نجف رفتند که موفق به غارت نشدند و شکست خورده برگشتند. (1)

تمام این جنایات به دستور انگلیس صورت گرفت. آنها مأمور بودند تمامی آثار اسلام ناب محمدی(ص) را که ریشه در فرهنگ اهل بیت(ع) داشت؛ نابود کنند. پس از یکصد سال دوباره همین مأموریت به آنها داده شده است. ظهور داعش در بخش هایی از سرزمین عراق و سوریه برای انجام چنین مأموریتی است.

کار بزرگ مدافعان حرم، جلوگیری از فاجعه‌ای است که شبیه آن در بقیع رخ داد. این بار حرامیان تکفیری کار خود را در وسعت جهان اسلام تجدید می‌کنند و ایران و عتبات عالیات، هدف اصلی آنهاست.

شهدای حرم از مظلوم‌ترین، پاک‌ترین و اصیل‌ترین و مکتبی‌ترین شهدای انقلاب هستند. بالاتر از آنها خانواده‌های صبور و زینبی صفت آنها می‌باشند که همچون کوه، ایستاده‌اند.

شبکه تلویزیونی افق با جمعی از همسران شهیدان حرم گفت‌وگو کرده و عمق صبر و استقامت آنها را به تصویر کشیده است. مسائلی که این شیرزنان مطرح می‌کنند در تاریخ انقلاب اسلامی کم‌نظیر و شاید هم بی‌نظیر باشد.

رهبر معظم انقلاب در دیدار با خانواده یکی از شهدای حرم، وقتی عکس شهید را می‌دهند تا زیر عکس را امضاء کنند، نگاه ایشان به رباعی زیر عکس می‌افتد و شروع به خواندن شعر می‌کنند.

ناگهان در مصرع پایانی، اشک از چشمانشان جاری می‌شود؛
ما سینه زدیم و بی‌صدا باریدند
از هر چه که دم زدیم، آنها دیدند
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس، شهدا را چیدند

سپس نام شاعر این رباعی را سؤال می‌کنند. (2) مقام معظم رهبری آنگاه درخواست می‌کنند که این عکس نزدشان بماند.

در این دوبیتی، هزاران معنا و پیام، نهفته است و هیچ تفسیری برای این شعر، گویاتر و بهتر از اشک‌های رهبر انقلاب، کسی که همه وجود خود را برای اسلام و انقلاب وقف کرده، نیست.

کسی که منافقین، بدن مطهرش را به بمب آلودند، می‌داند نفاق چیست و منافقین چه بر سر اسلام، در صدر آن و اکنون آورده‌اند. نکته کلیدی در این رباعی؛ «مدعیان صف اول» و «چینش شهدا از آخر مجلس» است.

شهدای حرم، نسلی نو از پهلوانان و قهرمانان این مرز و بوم هستند که تازه خود را دارند نشان می‌دهند. آنها شهید بین الملل اسلام هستند. آنها دشمن را کیلومترها خارج از مرزهای ایران رصد می‌کنند و به نبرد با آنان مشغولند. آنها فراتر از زمان و فراتر از سرزمین ایران می‌جنگند. آنها گلچین شهدای ایران و به قول سعدی علیه الرحمه؛ صید حرم هستند.

آنها سست عهد نیستند و از بلا و ابتلا نمی‌گریزند. آنها نسل سوم و چهارم انقلاب اسلامی می‌باشند. یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد.

پی نوشت:

1- «ناصر مکارم شیرازی، وهابیت بر سر دوراهی»، «جعفر سبحانی، آیین وهابیت»، «اصغر قائدان، تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره»، «علی اصغر رضوانی، شیعه شناسی و پاسخ به شبهات»

2- شاعر رباعی؛ میلاد عرفان پور، مدیر دفتر شعر مؤسسه شهرستان ادب

انتهای پیام/