فضای جنجالی و پرهیاهو بدون شک به نفع کسانی است که کارنامه ای خالی اما صدایی بلند دارند. رای اعتماد به 3 وزیر پیشنهادی بهانه های احتمالی را از دولت سلب کرده و حالا نوبت پاسخ به مطالبات اصلی مردم در حوزه اقتصادی است.
جلسه رای اعتماد به 3 وزیر پیشنهادی دولت برای پست وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، آموزش و پرورش و ورزش و جوانان روز سه شنبه برگزار شد و هر سه وزیر موفق به کسب اکثریت آرا و حضور در کابینه دولت یازدهم شدند.
این موفقیت که به کام دولت و اصلاح طلبان حامی آن خوش آمده است باعث شد تحلیل ها و مواضع زیاد و گوناگونی را در این زمینه ارائه کنند. محمدرضا عارف گفت جلسه روز رای اعتماد نشان داد اصلاح طلبان در مجلس دهم حائز اکثریت آرا هستند و رقیب باید این مسئله را بپذیرد. بسیاری از مطبوعات و رسانه های زنجیره ای نیز در گزارش ها و تحلیل های خود نوشتند رای آوردن 3 وزیر پیشنهادی دولت میوه انتخابات 7 اسفند 1394 است.
صادق زیباکلام فعال اصلاح طلب در تحلیلی نوشت این وزرا که در سال 92 از مجلس نهم رای اعتماد نگرفته بودند تغییری نکرده اند بلکه این مجلس است که تغییر کرده است. وی می نویسد؛ «اگرچه تندروها در مجلس نهم درصد بالايي را نداشتند، اما به گونه‌اي متشكل و سازمان‌يافته توانسته بودند به مراتب بيش از كرسي‌هايشان بر تصميمات مجلس اثرگذار باشند، اما خوشبختانه مشاركت مردم، تلاش اصلاح‌طلبان و حامیان دولت در انتخابات مجلس دهم در اسفندماه سال گذشته و در ارديبهشت‌ماه سال جاری باعث شد تا اقليت مخالف دولت نتوانند به مجلس راه پيدا كنند.»
فراکسیون امید گلایه داشت
جنجال و هیاهوی اصلاح طلبان درباره نتیجه رای اعتماد روز سه شنبه را باید دقیق تر بررسی و تحلیل کرد. سخنان نایب رئیس فراکسیون امید نشان می دهد حتی برخی از اعضای این فراکسیون نیز نمی خواسته اند به وزرا رای اعتماد بدهند و با رایزنی و لابی گری ها به این امر راضی شده اند. محمدرضا تابش نایب رئیس فراکسیون امید در مصاحبه با عصر ایران گفت: نحوه تعامل دولت در معرفی وزرا مثبت نبود و به خاطر همین انتقادهایی جدی از سوی اعضاء مطرح شد و نمایندگان امید گلایه مند بودند.
نماینده اردکان با بیان اینکه رئیس‌جمهور نه با فراکسیون امید و نه با هیچ جریان دیگری در ماجرای معرفی وزرا مشورت نکرده بود ادامه داد: گلایه نمایندگان از دولت به حق بود و خیلی از نمایندگان می‌خواستند به وزرای پیشنهادی رای ندهند.
وی خاطرنشان کرد: با جلساتی که میان اعضای دولت مانند نوبخت و امیری با نمایندگان برگزار شد مقداری از این سوءتفاهم‌های ایجاد شده برطرف شد.
تابش خاطرنشان کرد: گلایه نمایندگان از دولت به دلیل وظایف نمایندگی به حق بود و دولت باید به آن توجه می‌کرد.
مواضع به ظاهر متناقض
فارغ از مسئله گلایه نمایندگان از دولت، در موضوع اقلیت یا اکثریت بودن اصلاح طلبان در مجلس دهم می توان به ماجرای انتخاب رئیس مجلس اشاره کرد که عارف در نهایت توانست حداکثر 103 رای را به خود اختصاص دهد در حالی که لاریجانی 173 رای کسب کرد. اما در عین حال همین مجلس علی مطهری و پزشکیان را به عنوان نواب رئیس انتخاب کردند و در مقطعی دیگر کدخدایی را با 206 رای –بیشترین آرا نسبت به سایر گزینه ها- برای عضویت در شورای نگهبان برگزیدند. این در حالی بود که کدخدایی از مجلس نهم نتوانسته بود رای لازم برای حضور در شورای نگهبان را کسب کند!
مجلس نهم به همین وزرا رای نمی دهد و به کدخدایی نیز رای نمی دهد اما در مجلس دهم هم این وزرا رای می آورند و هم کدخدایی سخنگوی فعلی شورای نگهبان. چنین مسائلی نشان می دهد تحلیل های ساده و خطی برای شناخت مجلس و پیش بینی رفتارهای آن، بدون توجه به سازوکارهای عملی در مجلس و حرکت سینوسی و مواج فراکسیون ها و صف بندی های سیاسی و جغرافیایی و سلایق و منافع سیاسی شخصی راه به جایی نبرده و می تواند باعث سردرگمی و اشتباه در محاسبه شود.
رجزخوانی برای 96
مسئله دیگری که در ماجرای رای اعتماد به سه وزیر پیشنهادی و تحلیل های پس از آن وجود دارد، بزرگنمایی و عملیات روانی جریان اصلاح طلب درباره این رای اعتماد و به موازات آن رجزخوانی درباره انتخابات ریاست جمهوری آینده است. پیروز نشان دادن خود چند ماه پیش از انتخابات برای ایجاد یاس و انفعال در اردوگاه حریف، یکی از اصلی ترین راهبردهای دولت و اصلاح طلبان برای انتخابات پیش روست که در دستور کار عملیاتی همه چهره های این جبهه قرار دارد. از بزرگانی چون هاشمی رفسنجانی تا چهره های حاشیه ای و گمنام. هاشمی چند روز پیش در مصاحبه با روزنامه اعتماد در این زمینه گفت: «نظر من اين است كه الان وضع آقاي روحاني بيشتر از هر كانديدايي كه مي‌تواند به ميدان بيايد، بهتر است. من اين‌گونه مي‌بينم. اكثر كساني كه به آقاي روحاني راي دادند، از انتخاب خود راضي هستند...الان همه بر سر راي‌شان مي‌مانند. آنهايي كه راي دادند، نيروهاي حزبي از جريان معتدل، اصلاح‌طلب، مديريت‌ها، نخبگان و كساني بود كه تحليل‌هاي درستي از شرايط دارند. ممكن است افرادي هم تغيير راي داده باشند كه جاي آنها هم افراد ديگري مي‌آيند. به نظرم راي ايشان كاملا تضمين شده است.»
احمد شیرزاد از اصلاح طلبان افراطی نیز در این خصوص مدعی است؛ «به‌طور كلی شواهد نشان مي‌دهد كه جناح اصولگرا از زمان عقب است و اكنون براي معرفي كانديدا از سوي اين جناح بسيار دير است؛ زيرا یکباره نمي‌توان چهره‌اي را به جامعه معرفي كرد.... آنچه برخي از رسانه‌هاي اصلاح‌طلب ادعا دارند مبني بر اينكه «اين نگراني وجود دارد كه تجربه انتخابات۸۴ براي اصلاح‌طلبان در انتخابات ۹۶ تكرار شود» تعبيری كاملا بي‌اساس است، زيرا شرايط اكنون با سال ۸۴ يكسان نبوده و امروز گزينه اصلاح‌طلبان مشخص است. ديگر تعدد كانديدا از سوي اين جريان تكرار نخواهد شد. اكنون اين بلوغ سياسي در اصلاحات ايجاد شده كه به هر قميتي شده با يكديگر كنار بيايند و روي يك فرد واحد برای انتخابات رياست‌جمهوري و روي يك ليست واحد برای انتخابات شوراي شهر با يكديگر به اجماع برسند.»
در همین زمینه روزنامه آرمان در تحلیلی با عنوان «با روحانی تا 1400» می نویسد؛ «به نظر می‌رسد اجماع داخلی در کشور و حرکت هوشمندانه توسط دولت تدبیر و امید، همچنین تحلیل در قوای اردوگاه اصولگرایان در به اجماع رسیدن به نامزد مورد نظر و جا خالی‌دادن نامزدهای احتمالی توازن قدرت در کفه ترازو به نفع دولت روحانی سنگین تر شده است. نگارنده بر این باور است که قطار 92 روحانی در ایستگاه 1400 توقف خواهد کرد.»
نبرد حاشیه و متن
در حالی که در حوزه ها و عرصه های مختلف شاهد حاشیه و متن هستیم، معرفی 3 وزیر اخیر از سوی دولت موضوعی بود که عدم رای اعتماد به آنها می توانست حاشیه و جنجال جدیدی را در کشور به دنبال داشته باشد. پرهیر از حاشیه سازی و افتادن در دام حاشیه های طراحی شده را می توان یکی از اصلی ترین مسائلی دانست که جریان انقلابی کشور در ماه های منتهی به انتخابات سال 96 باید به آن توجه داشته باشد. در یک فضای عقلانی و آرام و منطقی است که مردم می توانند کارنامه ها را مورد قضاوت صحیح و عاقلانه قرار دهند. فضای جنجالی و پرهیاهو بدون شک به نفع کسانی است که کارنامه ای خالی اما صدایی بلند دارند. رای اعتماد به 3 وزیر پیشنهادی بهانه های احتمالی را از دولت سلب کرده و حالا نوبت پاسخ به مطالبات اصلی مردم در حوزه اقتصادی است.
