فقط آنکه من به او رای دادم قانونی است!

آقای حجت الاسلام غرویان روزگاری در کنار آیت الله مصباح یزدی بود و با علوم نقلی و به خصوص منطق شناخته می شد و امروز در کنار آقای هاشمی رفسنجانی به یک عنصر سیاسی بدل شده است. ایشان در روزنامه اصلاح طلب اعتماد (شماره ۳۶۹۲  |  ۱۳۹۵ دوشنبه ۲۲ آذر) مطالبی در مورد انتقاد از رییس جمهور نوشته است که اشکالات متعدد منطقی دارد البته از منظر سیاسی هم دقیق سخن نگفته اند!
وی نوشته است: «اين روزها مشاهده مي‌كنيم كه حمله به رييس‌جمهور قانوني كشور و توهين نسبت به ايشان براي تخريب سياسي فزوني يافته است. اين نوع رفتارهاي به دور از اخلاق اسلامي البته ريشه‌ها و انگيزه‌هاي متعددي دارد».
غرویان بدون اشاره به شخص یا گروه خاصی درک اهانتها و حملات را به مشاهدات خود ارجاع داده است و گویا برای ایشان آن قدر این امر بدیهی است که نیازی به استدلال و حتی یک نقل قول برای آن ندیده است. ضمن آنکه مشخص نکرده است در ذهن ایشان جه تصویری از حمله و توهین و تخریب و ادبیات سخیف وجود دارد تا خدایی نکرده این گونه برداشت نشود که ایشان هر نقد و مخالفتی را حمله و توهین و تخریب  و ادبیات سخیف می داند که اگر چنین باشد باید فاتحه آزادی بیان را خواند! تا این مطلب روشن نگردد نمی توان تنها با مشاهدات و تصورات خود عده ای را به دور از اخلاق اسلامی عنوان نمود! مگر آنکه جناب غرویان
هم توضیح مفهومی در مورد موارد مطروحه می دانند هم کمی دایره مصداق را روشن می کردند تا به مغالطه کلی گرایی دچار نشوند!
وی در عین حال نوشته است: «طبق قانون اساسي منتخب مردم هم مقبوليت و هم مشروعيت سياسي، اجتماعي دارد. رييس‌جمهور شخصي است كه با اراده و انتخاب مردم به اين منصب رسيده و طبق قانون اساسي او دومين مقام اجرايي كشور بعد از رهبري است و لذا اين حركاتي كه مي‌بينيم و عده‌اي به اسم اسلام و انقلاب توهين و جسارت مي‌كنند در حقيقت توهين به مردم و انتخاب مردم است و اين برخلاف قانون اساسي است.»  طبق استدلال وی رییس جمهور هم منتخب مردم است هم دومین مقام کشور است،اهانت به منتخب مردم و دومین مقام کشور اهانت به مردم است؛در نتیجه اهانت به رییس جمهور اهانت به مردم است
استدلال غرویان از جهات صوری درست است اما آیا رییس جمهوری که اینجا در صغری به کار گفته یک امر کلی است؟ آیا از آن کلی هاست که فقط یک مصداق دارد؟ یا اصلا یک امر جزیی است؟
چنانچه در همین نوشتار  وی به دولت قبل و حتی مجلس نهم را نیز از الطاف خود بی نصیب نگذاشته است و  آنها را گروه افراطی و افراد بداخلاق نامیده است! گویا مجلس قبلی را همین مردم انتخاب نکرده بودند!!
البته ایشان در پایان یادداشت خود به صراحت به این نکته تاکید  و اعتراف کرده است و  از زبان مردم نوشته است: « مردم از قضا به آقاي دكتر روحاني در انتخابات ٩٦ راي بيشتري خواهند داد به اين دليل كه به دنبال اخلاص، آرامش و محبت در جامعه هستند و اين را در مشي آقاي دكتر روحاني مي‌بينند.»
و در مقابل رقبای آقای روحانی را کسانی معرفی کرده است که «دشمن راي و خواست مردم هستند.»
چنانچه ملاحظه می شود در یادداشت کوتاه آقای غرویان چندین مورد اهانت به منتقدین و مخالفین وجود دارد و این به آن معناست که ایشان حق دارند برای رقبا و منتقدان خط و نشان بکشند و درست مانند سیره ریاست جمهوری آنان را بی شناسنامه و متحجر و کم سواد و .... بخواند اما طرف مقابل ایشان حتی اگر رای 24 میلیونی هم داشته باشد و منخب مردم در مجلس هم باشد باید سکوت پیشه کند! آیا این تفکر موافق رای و خواست مردم است؟ آیا این تفکر به انحصار طلبی نزدیکتر نیست؟ آیا همین تفکر نبود که در فتنه 88 آتشفشان به پا کرد و انتخابات را زیر سوال برد اما در سال 92 وقتی گزینه مورد نظر خودش رای آورد دموکراسی ایران را بهترین دموکراسی نامید؟ آیا همین تفکر نیست که رای مردم را به کیفی و کمی تقسیم کرد و رای توده های مردم را رای به سیب زمینی نامید؟
آیا فقط اهانت به رییس جمهور کشور خلاف قانونی است یا رییس قوه قضاییه و رییس مجلس و رهبری هم شامل این حکم می شوند؟ آیا تا به امروز آقای غرویان در مورد اهانتهای متعدد برخی افراد افراطی به رییس قوه قضاییه، شهردار، سپاه و رهبری موضعی گرفته است یا آنکه این اهانتها را در چارچوب نقد و آزادی بیان تعریف میکنند؟
به نظر می رسد بر مبنای تفکر ایشان قانون اساسی و اخلاق زیاد ارزشی ندارند و آنچه بیشتر دارای اهمیت است حب و بغضهای سیاسی است!
در منظر ایشان که ریشه در تفکرات آقای هاشمی رفسنجانی اگر به افراد مورد علاقه ایشان رای داده شود خوب است در غیر این صورت باید منتظر هرگونه برخورد از جانب ایشان بود!
این سخن که اهانت به رییس جمهور و مسئولی نظام بد است اگر به عنوان یک قاعده کلی در مورد همه افراد و همه زمانها باشد و اجرا شود مطلب درستی است که البته همگان آن را قبول دارند!