پشت پرده برخورد اردوغان با سران احزاب کرد ترکیه

(روزنامه جمهوري اسلامي ـ 1395/08/16 ـ شماره 10730 ـ صفحه 1)

شبیخون پلیس و نیروهای امنیتی ترکیه به طور همزمان در شش شهر به خانه رهبران و 11 نماینده کرد مجلس ترکیه به دستور شخص اردوغان رئیس‌جمهور، فضای سیاسی - امنیتی این کشور را به شدت ملتهب ساخته است. پلیس با عملیات هجوم شبانه در شهرهای دیاربکر، حکاری، وان، شیرناک، بینگول و آنکارا لبه تیز حملات خود را در مناطق کردنشین متوجه احزاب و جریانات سیاسی منتقد نموده و به هر قیمت ممکن سعی دارد آنها را نماینده جریانات تروریستی مثل پ ک ک معرفی کند و فضای سیاسی - تبلیغاتی ترکیه و بلکه منطقه را علیه آنها سازماندهی نماید.

واقعیت این است که اردوغان و دستیارانش از هر فرصتی برای امنیتی کردن مناطق کردنشین و حتی ناامن جلوه دادن مناطق هم مرز ترکیه در عراق سوءاستفاده می‌کنند تا ضرورت اجرای طرح موسوم به «سپر فرات» در سوریه و اعلام حضور نظامی در عملیات موصل را به هر قیمت ممکن توجیه نمایند.

نباید از نظر دور داشت که حزب حاکم عدالت و توسعه در سال‌های اخیر از ایجاد التهابات سیاسی – اجتماعی و دامن زدن به فضای ناامنی در جامعه ترکیه بیشترین بهره‌های ممکن را برده است و از همین طریق توانسته اکثریت نسبی در انتخابات مجلس را نیز کسب نماید. طبعاً چندان دور از ذهن نیست که از طریق دامن زدن به ناامنی و توسل به همان شیوه‌های گذشته بخواهد شانس خود را یکبار دیگر امتحان کند. دامن زدن به این نکته به ویژه درخصوص احزاب و گروه‌های کرد ترکیه بسیار حساس و حتی سرنوشت ساز است و ممکن است برای اردوغان و حزب حاکم، نتایج کاملاً معکوسی را به همراه داشته باشد. اردوغان حتی از کودتای نافرجام اخیر هم به عنوان فرصتی برای تسویه حساب‌های سیاسی و جناحی بهره برده و تاکنون بیش از 300 هزار نفر را از مناصب مختلف حکومتی برکنار نموده و یا به زندان انداخته است. اردوغان و طیف دستیارانش به اعتراضات داخلی و خارجی به این اقدامات هم به کلی بی‌اعتنائی می‌کنند و علیرغم مخالفت‌های جدی غرب به ویژه اتحادیه اروپا به قلع و قمع مخالفین و معترضین ادامه می‌دهد و حتی دامنه تهدیدات و عملیات سرکوب مورد نظر خود را نیز با شتاب روزافزونی توسعه داده است.

حزب حاکم، خواستار احیای مجدد مجازات اعدام است و علیرغم هشدارهای شدیداللحن اتحادیه اروپا، برای برپا کردن جوخه‌های اعدام در زندان‌های ترکیه وسوسه می‌شود. در چنین شرایطی، اردوغان سرگرم سازماندهی تجاوزات نظامی گسترده به سوریه و عراق است. علاوه بر اعزام نیروهای نظامی ترکیه به سوریه و عراق، اردوغان با به کارگیری نیروهای نظامی – امنیتی خود به جابجائی تروریست‌ها در پشت جبهه موصل، حلب و رقه مشغول است. این نکته از آن جهت اهمیت دارد که اردوغان ژست مبارزه ضد تروریستی به خود گرفته و مدعی تعقیب تروریست‌ها در اعماق خاک سوریه و عراق است درحالی که تروریست‌های بازداشتی در شمال عراق اعتراف کرده‌اند که توسط ماشین جنگی ترکیه جابجا شده‌اند تا مانع آزادی موصل شوند!

اردوغان تصریح کرده که مایل است در شمال سوریه با ایجاد یک منطقه تحت تصرف ارتش ترکیه به مساحت 5 هزار کیلومتر مربع بتواند یک پایگاه دائمی در این کشور ایجاد کند. وی به طور همزمان با اعزام نیروهای متجاوز به عمق 120 کیلومتری خاک عراق، برای دولت بغداد خط و نشان می‌کشد.

از مهم ترین دلایل مطرح برای اثبات ماهیت تجاوزکارانه ترکیه در سوریه و عراق یکی این است که لشکرکشی به این دو کشور بدون موافقت و مجوز دولت‌های دمشق و بغداد صورت گرفته و حیدرالعبادی نخست‌وزیر عراق بارها مخالفت جدی و رسمی خود را اعلام کرده لکن اردوغان گستاخانه همچنان برای تجاوز بیشتر به این دو کشور همسایه خط و نشان می‌کشد. روشن است که بوی نفت، مقامات ترکیه را مدهوش کرده و علیرغم ادعای چشم نداشتن به خاک همسایگان، برای تصرف و اشغال سرزمین‌های همسایه وسوسه می‌شود. اردوغان تصور نکند که افکار عمومی نسبت به علل و عوامل موثر در این تصمیماتش بی‌توجهند و یا آنرا به حساب قدرت و ابتکار عمل وی می‌گذارند. اگرچه اردوغان و دستیارانش سعی دارند با این رفتارهای تهاجمی چنین وانمود سازند که گویا از موضع قدرت عمل می‌کنند ولی تجربه نشان داده است که ایجاد محدودیت و رفتارهای تهاجمی، نشانه اوج درماندگی و استیصال است. از این دیدگاه شاید اردوغان بخواهد بر انزوای سیاسی و ناتوانی‌های عملیاتی و کاهش محبوبیت خود سرپوش بگذارد ولی در میدان عمل و نزد افکار عمومی، ابعاد انزوای سیاسی و ناتوانائی‌های خود را برملا کرده است. وی در واقع دست به کارهائی می‌زند که «نقض غرض» است.

http://jomhourieslami.net/?newsid=112533

ش.د9502671