در قرن 21 با حذف فاصله زمانی و مکانی در برقراری ارتباطات بار دیگر می توان شاهد دموکراسی مستقیم در جوامع بود. جریانات سیاسی می توانند ضمن سازماندهی مردم در جریان مطبوع خود، خواسته های آنها را تجمیع و نمایندگی کنند و با برگزاری انتخابات های متعدد درون جریانی و درون حزبی هم نخبگان کارآمد را کشف کنند و هم سازو کار رسیدن به وحدت را در جامعه نهادینه کنند.
یکی از الزامات نظام های مردم سالار و دموکرات حضور و نقش مردم در فعالیت های سیاسی می باشد. در ادبیات اندیشمندان علوم سیاسی دو نوع دموکراسی قابل تعریف است، دموکراسی مستقیم و دموکراسی غیر مستقیم. منظور از دموکراسی مستقیم حضور مستقیم مردم در فرآیند تصمیم گیری است که با امکانات ارتباطی قرون گذشته فقط در جوامع کوچک و ابتدایی امکان تحقق داشت. امروزه در کشور سوئیس به نوعی محدود دموکراسی مستقیم وجود دارد. دموکراسي غیرمستقیم را می‌توان حکومت نمایندگان مردم يا حکومت تعدادي از گروه هاي برگزيده دانست. غالب دموکراسی های امروز از این نوع هستند.
پیشرفت تکنولوژی و حذف محدودیت زمان و مکان در ارتباطات باعث شده است گروه ها و شبکه های مجازی به راحتی شکل گرفته و در حوزه های مختلف و از جمله سیاسی به ایفای نقش بپردازند. این تحول در ساختار اجتماعی ایران و جهان در حالی رخ داده است که کشور ما در نهادینه سازی مردم سالاری دینی با مشکلات عدیده ای روبروست. احزاب به عنوان یکی از مهمترین پایه های دموکراسی بسیار ضعیف و ناکارآمد هستند. رأس هرم احزاب ارتباط منسجمی با کادر تخصصی حزب ندارد و از آن بدتر ارتباط بدنه جامعه با احزاب در حد صفر است. نخبگان در جامعه ما سعی می کنند با سیاست ورزی مردم را با خود همراه کنند ولی این همراهی مردم با آنها مستمر و سازماندهی شده نیست و نخبگان نیز هرگز خواسته های مردم را نمایندگی نمی کنند.
دو جریان سیاسی عمده موجود در کشور با ضعف های اساسی در این رابطه مواجه هستند. جریان اصلاح طلب به یک الیگارشی یا حکومت نخبگان تبدیل شده و بر اساس تشخیص سران این جریان تصمیمات گرفته می شود. اعتراض برخی شخصیت های اصلاح طلبی نسبت به قیم مآبی برخی سران این جبهه و یا ماجرای اخذ پول هنگفت برای جای دادن اسم نامزدها در لیست شورای شهر اصلاح طلبان شواهدی بر وجود این نوع رویکرد در جریان اصلاح طلبی است. در جریان اصولگرایی نیز این مشکل با غلظت بیشتری وجود دارد. بخشی از جریان اصولگرایی با رویکرد قیم مآبانه انتظار دارند کل جامعه ایران و یا حد اقل طیف متدین و مذهبی تصمیمات آنها را نصب العین خود قرار داده و همواره با آنها همراه باشند و بیکم و کاست تصمیمات آنها را بپذیرند و با این شعار که ما مأمور به تکلیف هستیم نه نتیجه اجازه اعتراض به تصمیم هایشان را نیز به مخاطب نمی دهند. بخش دیگری از جریان اصولگرایی با خلأ در رأس هرم مواجه هست و سازوکار کارآمدی برای رسیدن به وحدت در عین کارآمدی ندارد. جمنا یا جبهه مردمی نیروهای انقلاب اگرچه در این راستا گام برداشت ولی به علت ضعف های بسیار زیاد نتوانست آنگونه که انتظار داشت مخاطبین را نسبت به کارآمدی آن قانع سازد و نتیجه مطلوب را نگرفت.
به نظر می رسد که زمان آن رسیده است که با توجه به گسترش فناوری های ارتباطی از شیوه های جدید برای تجمیع نظرات مردم استفاده کرد. در قرن 21 با حذف فاصله زمانی و مکانی در برقراری ارتباطات بار دیگر می توان شاهد دموکراسی مستقیم در جوامع بود. جریانات سیاسی می توانند ضمن سازماندهی مردم در جریان مطبوع خود، خواسته های آنها را تجمیع و نمایندگی کنند و با برگزاری انتخابات های متعدد درون جریانی و درون حزبی هم نخبگان کارآمد را کشف کنند و هم سازو کار رسیدن به وحدت را در جامعه نهادینه کنند. اگر چه انتخابات نظام پزشکی که قرار بود به صورت الکترونیکی برگزار شود در آخرین لحظه از تغییر کرد و به صورت صرفا حضوری برگزار شد ولی باید ضمن تحقیق و بررسی نقاط ضعف این نوع انتخابات ها به ویژه امکان تقلب و یا مهندسی آراء را از بین برد و با استفاده از این تکنولوژی تحولی در مردم سالاری دینی در جامعه ایران ایجاد کرد.
