- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
(روزنامه ايران – 1396/05/10 – شماره 6557 – صفحه 10)
** در مورد عملکرد شورای عالی سیاستگذاری باید گفت در هر اقدام انسانی احتمال اشتباه وجود دارد و نمی‌شود با جرأت گفت بهترین تصمیم گرفته شد و بهترین نتیجه هم حاصل شد. گاهی بهترین نتیجه از بهترین تصمیم حاصل نمی‌شود. شانس، تصادف و عوامل بیرونی هم کمک می‌کند و اتفاق می‌افتد. هیچ ایرادی ندارد کسانی از جمع اصلاح‌طلبان به بسیاری از تصمیمات، انتقاد و ایراد داشته باشند. در یک آسیب شناسی می‌توان نقاط ضعف و قوت را مرور کرد. نقاط قوت را تقویت و برای نقاط ضعف چاره اندیشی کرد.
اما معمولاً اینطور نمی‌شود که صددرصد یک مجموعه رأی یکسان داشته باشند. در همه زمینه‌ها اتفاق آرا بندرت بدست می‌آید. سازوکار تصمیم‌گیری را باید پذیرفت. کسانی‌که می‌پذیرند عضو مجموعه‌ای باشند، علی‌القاعده باید سازوکار تصمیم‌گیری را همان ابتدای کار طراحی کنند؛ می‌توانند بگویند با اکثریت به اضافه یک یا با اکثریت دو سوم و اتفاق رأی و هر شکل دیگری...اما وقتی به نتیجه رسیدند که در آن چارچوب به یک جمع‌بندی رسیدند ولو اینکه نظر خود را بهتر بدانند، باید به لحاظ اجرایی قبول کنند. اگر می‌خواهیم با هم باشیم، باید یک جاهایی روی خواسته دلمان پا بگذاریم.
* برنامه‌ای برای مدیریت کردن بعضی از انتقادها در شورای سیاستگذاری دارید یا این انتقادها را آنقدر جدی نمی‌دانید که بخواهید وقت خود را صرف آن کنید؟
** قطعاً به آن بی‌تفاوت نیستیم؛ اما اینکه آیا حتماً دوستانی که نقدی نسبت به عملکرد دارند، این آمادگی را هم دارند که بنشینند و خرد جمعی را به رسمیت بشناسند و همکاری خود را با بقیه ادامه دهند یا خیر نیز محل تردید است. چون گاهی بعضی از افراد می‌گویند اتحاد خوب است، به شرط اینکه «همه با من باشند نه همه با هم.» خوب اگر با این نگاه «همه با من» بخواهیم با هم هماهنگ شویم این اتفاق نمی‌افتد. چون فرد دیگری هم ممکن است این نظر را داشته باشد و طیف‌های مختلفی درست شود.
اما اگر قبول کنیم که «همه با هم» باشیم می‌شود یک لیست از مسائل موجود که مانع هماهنگی می‌شود را تهیه و یک به یک تحلیل کنیم؛ یک جاهایی به نظرات مشترک می‌رسیم؛ جایی هم قبول می‌کنیم که فرد باید خود را با جمع تطبیق دهد؛ اینجاست که مکانیزم تصمیم‌گیری تعیین کننده می‌شود. اگر دوستان بپذیرند که در قالب آن مکانیزم به تصمیم برسیم و تصمیم اکثریت را به رسمیت بشناسند، کار قابل انجام است. بعضی از دوستان هستند که تشکیلاتشان یک حرف می‌زند و خودشان به عنوان یک مدیر تشکیلاتی یک حرف دیگر. معلوم است که تشخیص شخصی است نه تشکیلاتی.
* این روزها مطالب مختلفی درباره چینش کابینه مطرح می‌شود به نظر شما معیار اصلی برای انتخاب وزرا چه باید باشد؟
** آقای عارف و مجموعه شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان به همین دلیل مورد خطاب و مراجعه مردم هستند که ما آمدیم این رأی را دادیم و الان می‌خواهیم پیگیر خواسته‌های ما باشید. خواسته‌ها هم همان موارد و برنامه‌های آقای رئیس جمهوری است. مردم انتظار دارند و می‌گویند ما با سازماندهی توصیه‌ها و اقدامات اجرایی و عملی شما رأی دادیم و الان هم شما ما را برای پیگیری برنامه‌های دوران انتخابات نمایندگی کنید. این موضوع هم درباره شورای تهران و هم نسبت به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری مطرح است؛ بنابراین بحث اصلاح‌طلبان این است که می‌خواهند دولتی باشد که تعهداتی که به مردم داده شده را عملی کند. آن کسی که رأی داده به فرد رأی نداده؛ به شخصیتی که می‌خواهد این کارها را انجام دهد، رأی داده است؛ اگر محقق نشود بی‌وفایی شده و اعتبار آن رأی کمرنگ می‌شود. مردم باید احساس کنند در جهت همان مطالبات و وعده‌ها حرکت می‌شود.
انتخاب مدیران (به معنای سطح اول مدیریت اجرایی اعضای دولت معاون رئیس جمهوری مدیران استانی مدیران شهرستانی) باید به گونه‌ای باشد که مردم این پیام را دریافت کنند که برنامه‌هایی که به آن رأی دادند، اجرایی می‌شود.
* شما از اعضای کمیته تعامل شورای اصلاح‌طلبان با دولت بودید، تعاملات با دولت بعد از انتخابات هم ادامه دارد؟
** تعاملات تازه شروع شده است. دولت وقتی به کار ورود پیدا می‌کند، افزون بر حجم وسیعی از امور و اتفاقات و رویدادهای پیش‌بینی شده و پیش‌بینی نشده، با عده‌ای هم مواجه است که خلق مسأله می‌کنند و وقت، فکر و توان دولت را به حل مسائل مصنوعی معطوف می‌کنند. لازم است جایی باشد که این هشدارها را به صدا درآورد و یادآوری کند قرار بوده این اقدام‌ها انجام شود؛ یا کاری که آغاز کردید به آن هدف نمی‌رسد. البته تصمیم گیران اصلی مسئولان اجرایی هستند. این کارگروه تعامل فقط می‌توانند تاحدی بازخوردهایی که مردم نسبت به تصمیمات دولت دارند را با کمک کارشناسان و متخصصان انعکاس دهند.
دولت قدم بزرگی برای قرارداد با توتال برداشت. این قرار داد در شرایط سختی بسته شد؛ در حالی که دولت امریکا بزرگترین دشمن مردم ما، همچنان بر طبل تحریم می‌کوبد و ایران را تهدید می‌کند و کشورهای منطقه را وادار می‌کند علیه ما موضع بگیرند. در چنین شرایطی برای بدست آوردن جدیدترین تکنولوژی با یک شرکت معتبر نفتی قراردادی منعقد کرده که کار بزرگی است. دولت باید این اقدام‌ها را انجام دهد و از رفتارها و جوسازی‌های منفی علیه این تصمیم‌گیری‌ها نهراسد،.دولت شجاعت خود را نشان دهد و مردم حمایت خود را. چون اگر قرار باشد رونق اقتصادی ایجاد شود، نیازمند سرمایه‌گذاری هستیم؛ نمی‌شود سرمایه‌گذاری نباشد؛ اما دنبال اشتغال و رونق اقتصاد و.. باشیم.
* واکنش دولت به این تعاملات چگونه خواهد بود؟
** امیدواربه تداوم دیدارها و گفت‌و‌گوها هستیم. نه اینکه مستقیم با رئیس جمهوری دیدار و گفت‌و‌گو شود. پیشنهاد ما این است که سازوکاری طراحی شود که در آن کارگروه تعامل با بخشی از دولت که سیبل بیشترین انتظارات و توقعات مردم هستند از جمله در حوزه سیاست داخلی (مدیران استانی)، اقتصادی(سازمان مدیریت و وزارت اقتصاد و سیستم بانکی) و در حوزه رفاه ارتباط بیشتری داشته باشد. اگر سازوکاری طراحی شود، گفت‌و‌گوها و کمک‌های فکری در حوزه‌ها قابل طرح، گفت‌و‌گو و بررسی است. این پیشنهاد من است. فکر می‌کنم دراین حوزه می‌شود تعامل خوبی با دولت داشته باشیم.
باید منافع ملی را در نظر بگیریم و ذیل آن تفکر سیاسی حزب و شخص مطرح شود. منافع ملی ما حتماً ایجاب می‌کند که گروه‌های طرفدار آقای روحانی برای موفقیت ایشان با هم تعامل و همکاری داشته باشند.
* آیا این تعامل الزاماً با حضور در کابینه میسر می‌شود؟
** ما بحث حضور در کابینه را نداریم. آقای رئیس جمهوری تصمیم گیرنده هستند و باید بهترین‌ها را گزینش کنند. خواسته ما فقط این است که کابینه‌ای تشکیل شود که متعهد به برنامه‌های رئیس جمهوری بوده و آن برنامه‌ها را قبول داشته باشد. برای پیگیری انگیزه داشته باشد و شب و روز خود را برای اجرای برنامه‌ها بگذارند. یک زمانی می‌خواهید یک عده را دور هم جمع کنید، شرکت سهامی درست می‌کنید و به هر کسی به نسبت سهم کرسی می‌دهند.
شاید برخی از ائتلاف‌ها اینگونه باشد. دو تشکیلات که خودشان اکثریت را ندارند، بر حسب میزان قدرت از کابینه کرسی می‌گیرند. اما اینجا اینگونه نیست. همه بدون چشمداشت به مناصب اجرایی و بنا به منفعت و مصلحت کشور، پشت ایشان ایستادند. حالا هم همان را می‌گویند؛ بحث این نیست که اصلاح‌طلبان را در دولت قرار دهیم؛ ما چنین حرف و توقعی نداریم. باور شخصی من این است که اصلاح‌طلبی و اصلاحات در کشور انجام شود؛ مهم نیست چه کسی انجام می‌دهد.
* شما در انتخابات ریاست جمهوری76 هم رئیس ستاد انتخاباتی اصلاح‌طلبان بودید و در انتخابات اخیر رئیس ستاد روحانی در تهران. جنس و شکل رقابتها نسبت به 76 چه تغییری کرده است؟
** در کل رقابت آن زمان خیلی نجیبانه بود؛ نه اینکه تخلفی نبود یا جملات برخورنده گفته نمی‌شد؛ اما ازاین پرده‌دری‌هایی که در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری سال 96 انجام شد خبری نبود. ما به عنوان اعضای ستاد انتخاباتی دو رقیب اصلی با هم خیلی رفیق بودیم. قبول داشتیم هر دو برای یک هدف مقدس کار می‌کنیم نه برای حذف، توهین و تحقیر دیگری. بعد از انتخابات هم رقیب اصلی به برنده گفت و این جمله معروف را بیان کرد که دوره رقابت تمام شده و الان دوره رفاقت است. اما در این دوره از انتخابات من نشنیدم هنوز چنین اتفاقی افتاده باشد. اگر شما شنیدید من نشنیدم که بازنده انتخابات تبریکی گفته باشد.
* از فضای پساانتخاباتی آیا این برداشت را دارید که قرار است رقابتها تبدیل به رفاقت شود یا احساس می‌کنید که تخریب‌ها و حمله‌های علیه دولت تندتر شود.
** خوشبین نیستم. هنوز دولت جدید آغاز به کار نکرده است و ما صحنه‌هایی را شاهد بودیم که جای نگرانی دارد. فکر می‌کنم تخریب‌ها شدیدتر هم بشود اگر چه امیدوارم این احساس من درست نباشد؛ چون معتقدم برای تحقق اهداف توسعه کشور نیازمند همکاری هستیم و هم افزایی نه تقابل.
آقای رئیس جمهوری و مجموعه همکاران ایشان در شرایط سخت نباید یادشان برود که یک پشتوانه 24 میلیونی دارند. کجا می‌توانستید تصور کنید که بیش از پنج ساعت در صف انتخابات در گرما برای رأی دادن بایستند و برای این کار انگیزه هم داشته باشند. مردم با سماجت آقای روحانی را رئیس جمهوری کردند و آقای روحانی باید با همان سماجت خودشان را متعهد بدانند که به وعده‌های خود به مردم عمل کنند.
http://www.iran-newspaper.com/newspaper/BlockPrint/193595
ش.د9601811
