گزارش روز/ سازش یا مقاومت!

پایگاه بصیرت / سید فخرالدین موسوی

یادداشت: غلامحسین کرباسچی می‌گفت: «این دولت با غیرت دینی می‌گوید که بگذارید ما از توان دیپلماسی برای حل مسائل منطقه استفاده کنیم. توان دیپلماسی بزرگان دیپلماسی که شش تا ابرقدرت را جلوی خودش بنشاند و بزرگ‌ترین مسئله تحریم که تحریم‌های شورای امنیت بوده را حل بکند، می‌تواند با توان دیپلماسی بیاید این مسائل را هم حل کند.» محمدرضا خاتمی مدعی بود: «اصولاً اصلاح‌طلبان معتقدند راه و روش دیپلماسی جواب می‌دهد. مسئله اصلی این است که آیا حضور نظامی ما در سوریه منطقی و قابل قبول است یا نه؟ از نظر اصلاح‌طلبان این حضور نظامی چندان معنا ندارد. البته این تبلیغات و شعار وجود دارد که اگر ما آنجا نجنگیم، باید با آنها در شیراز و اصفهان بجنگیم. البته من نمی‌د‌انم این چقدر واقعیت داشته باشد. بالقوه داعش برای همه خطرناک است؛ اما به علت تفاوت‌های زبانی، مذهبی و روشنفکری ایران خیلی امکان نفوذ آنها در کشور وجود ندارد»، مصطفی تاج‌زاده نیز می‌گفت: «باید مثل برجام رفتار کنیم. با قدرت‌ها بنشینیم و به توافق برسیم که این داستان فاتح نظامی ‌ندارد. اسد نمی‌تواند مخالفان مسلح خود را نابود کند. آنها نیز نمی‌توانند اسد را به زیر بکشند. پس باید مذاکره کنند که چگونه می‌توانند به توافقی برسند که حداقل خواست‌های همه را پوشش دهد»؛ اگر از این موضوع بگذریم که در ماه‌های ابتدای بحران سوریه، این افراد و همفکران‌شان در رسانه‌های پر تعدادشان تروریست‌های حاضر در سوریه را مردم این کشور و منتقدان دولت بشار اسد دانسته و حتی در مواردی با تروریست‌ها درباره برکناری رئیس‌جمهور قانونی سوریه هم‌نظر بودند؛ عبارت‌های فوق بخشی از جملات پرتکرار این چهره‌ها در سال‌های اخیر برای چگونگی حل بحران در سوریه بود! راه‌حلی که عبارت است از تکرار برجام در مسائل منطقه، اما حالا که تروریست‌ها شکست خورده‌اند و داعش به نقطه پایان خود رسیده است، وقت مناسبی است تا یک بار دیگر به مسئله و راه‌حل پیشنهادی آنها و دوگانه مقاومت و سازش نگاهی بیندازیم. اکنون در آذر ماه 1396 پس از گذشت شش سال از بحران سوریه و پنج سال آغاز مذاکرات منتهی به برجام نتیجه بسیار روشن و عبرت‌آموز است، یک سو برجام و بدعهدی و دستاورد تقریباً هیچ و سوی دیگر مقاومت و ایستادگی و دست برتر مقاومت در منطقه و شکست تروریست‌های تکفیری.