ناگفته‌های موسوی خوئینی‌ها از توقیف روزنامه «سلام»

(روزنامه ايران - 1396/04/18 - شماره 6538 - صفحه 3)

آیت‌الله موسوی خوئینی‌ها توضیحاتی درباره توقیف روزنامه «سلام» ارائه کرد؛ به گزارش جماران وی در کانال تلگرامی خود در پاسخ به سؤال یکی از کاربران «آیا چاپ نامه محرمانه معاونِ وزیر اطلاعات یک انتحار سیاسی نبود؟»(چاپ همین نامه منجر به توقیف سلام شد) نوشت: شاید بعضی از خوانندگان از وقایع آن سال‌ها باخبر نباشند... در مجلس پنجم، برای بیشتر محدود کردن مطبوعات، طرحی در دستور کار و مورد بررسی قرار گرفته بود.

همزمان با بررسی این طرح، روزنامه سلام نامه‌ای را چاپ کرد؛ محتوای آن نامه -که سعید امامی، معاون وزیر اطلاعات، همراه با گزارشی از وضع مطبوعات، برای جناب وزیر وقت تهیه کرده بود- از این واقعیت پرده بر می‌داشت که وزارت اطلاعات در آن زمان در پی آن بوده که مطبوعات را هرچه‌بیشتر محدود کند و به این نتیجه رسیده بوده که، برای نیل به این هدف، نیاز به تصویب قانونی در مجلس دارد و این نامه هماهنگى برخى نمایندگان را با وزارت اطلاعات افشا می‌کرد.

وی ادامه داد: پس از چاپ نامه، دادگاه روزنامه سلام را تعطیل کرد. یکی از اتهامات سلام -و شاید مهم‌ترین آن‌ها- چاپ همین نامه بود، به این بهانه که روزنامه سلام نامه‌ای محرمانه را افشا کرده است! لازم است توضیح دهم که آن نامه محرمانه نبود و شاکی (وزارت اطلاعات)، برای ارائه سند به دادگاه، پس از طرح شکایت مهر محرمانه بر آن نامه می‌زند. من با اطلاع از این کار -که می‌توان گفت حداقل کاری غیراخلاقی بود- از رئیس دادگاه درخواست کردم که با هزینه من مهر محرمانه روی نامه را به آزمایشگاه بدهند تا معلوم شود که جدید است یا مربوط به همان زمان ارسال نامه از اتاق معاون به اتاق وزیر.دادگاه با این درخواست موافقت نکرد، درحالی‌که حق مسلّم یک متهم است که برای رفع اتهام و دفاع از خود چنین درخواستی بکند و دادگاه هم مکلف است که درخواست وی را بپذیرد؛ در غیر این صورت، دادگاه از وظیفه تحقیق برای دست یافتن به حقیقت سر باز زده است.

اما تصمیم گرفته شده بود که روزنامه سلام بسته شود و تشکیل دادگاه فقط بهانه بود.

آیت‌الله موسوی خوئینی‌ها ادامه داد: نکته دیگری که نشان می‌داد این نامه مهر محرمانه نداشته است این بود که این نامه در واقع گزارشی بود از وضعیت مطبوعات که همراه آن یک پیشنهاد مطرح شده بوده و یکی از معاونت‌ها آن را برای ارائه به وزیر اطلاعات جهت تصمیم‌گیری تهیه کرده بود؛ بدیهی است که روی چنین نامه‌ها و گزارش‌هایی که در گردش بین معاونان یا میان یک معاونت با وزیر است، آن هم درون یک وزارتخانه، مهر محرمانه نمی‌زنند. پس آن نامه محرمانه نبود؛ با این حال، اگر من می‌دانستم که انتشار آن را بهانه‌ای برای بستن سلام می‌کنند، هرگز این بهانه را به دستشان نمی‌دادم؛ البته در آن صورت هم به بهانه دیگری متوسل می‌شدند، چراکه سلام در خلاف جهت تک‌صدایی حرکت می‌کرد و همان‌طور که گفتم، تصمیم گرفته بودند سلام را تعطیل کنند. وی در پایان تأکید کرد: خدا را شکر که شاکی روزنامه سلام مردم نبودند و نهادهای مختلفی در جایگاه شاکی بودند. البته یک استاندار هم در جایگاه شاکیان ایستاده بود که با طرح شکایت از سلام بختش باز شد و پس از آن پله‌های ترقی را بسرعت طی کرد و به ریاست جمهوری رسانده شد؛ اما... از قضا سرکنگبین صفرا فزود، روغن بادام تلخی می‌نمود!

http://iran-newspaper.com/newspaper/item/421656

ش.د9602819