اگرچه فعال شدن بخش خصوصی و دستگاه‌های ذیربط دولتی در جهت طراحی و ایجاد پیام‌رسان‌های داخلی، بیانگر توانمندی‌ها و ظرفیت‌های فراوان موجود در کشور برای توسعه نرم‌افزاری در بخش‌های مختلف است، اما به‌نظر می‌رسد افراط و تفریط در تعداد پیام رسانهای داخلی نه تنها باعث ایجاد سردرگمی در انتخاب پیام‌رسان موردنظر برای مردم می‌شود، بلکه ممکن است در نهایت به عدم موفقیت در جذب مخاطب و ورشکستگی پیام‌رسان‌ها نیز منجر بشود.
این موضوع از آن جهت حائزاهمیت است که تا قبل از این، اکثر کاربران ایرانی با عضویت در «تلگرام» عمدتاً فقط درگیر همین یک پیام رسان بودند و با صرف کمترین وقت، می‌توانستند به راحتی اطلاعات و پیام‌های موردنظر را در اختیار همه مخاطبین خود قرار دهند، اما هم‌اکنون با پیدایش حدود 20 پیام رسان داخلی، یا باید برای انتقال مطلب به همه افراد مورد نظر، در اکثریت آنها (پیام رسانها) عضو و دائماً از این پیام رسان به آن پیام رسان مراجعه نمایند که مستلزم صرف وقت زیاد و انرژی مضاعف است و یا باید از تماس با سایر مخاطبین صرف‌نظر نموده و یا ناخواسته به فعالیت خود در پیام رسان تلگرام ادامه بدهند.
گفته می شود، بیش از 45 میلیون ایرانی عضو تلگرام بوده‌اند، حالا فرض بفرمایید تمام 45 میلیون نفر به پیام رسانهای داخلی رجوع کنند و به خاطر تعدد و تنوع پیام‌رسان‌های داخلی، هر روز فقط و فقط یک دقیقه وقت بیشتری برای ارتباط با مخاطبین خود که حالا در چند پیام رسان مختلف پراکنده شده‌اند و یا برای ارضای حس کنجکاوی یا جستجوی مطلب خاص یا هر دلیل دیگر در فضای مجازی وقت صرف کنند، یعنی 45000000 نفر دقیقه در روز که برابر است با 750 هزار نفر ساعت در روز و اگر این عدد تقسیم بر 24 ساعت شبانه روز بشود، عدد 31250 روز و چنانچه مجدداً تقسیم بر 365 شود، حکایت از تلف شدن بیش از 85 سال وقت و انرژی مردم در یک روز دارد.
این در شرایطی است که برای هر نفر فقط یک دقیقه وقت تلف شده در نظر گرفته شود و پیام رسانها نیز فاقد هرگونه اشکال فنی باشند و تأخیر و کندی کار در آنها وجود نداشته باشد و یا انتقال ویدئو و فیلم هم که به وقت بیشتری نیاز دارد در کار نباشد.
با این حساب اگر این موضوع نیز از هم‌اکنون به درستی مدیریت و هدایت نشود، بی‌شک نباید انتظار چشم‌انداز خیلی روشنی از آینده آنها (پیام‌رسان‌ها) داشته باشیم، لذا شایسته است مسئولین ذیربط ترتیبی اتخاذ نمایند تا حتی‌المقدور با ادغام و تجمیع توانمندی موسسات فعال در این زمینه، ترتیبی اتخاذ نمایند تا ضمن تعیین ضوابط منطقی برای صدور مجوز فعالیت در این عرصه، به جای افزایش کمی، بر افزایش کیفی پیام‌رسان‌ها تأکید گردد و در صورت عدم امکان، حداقل به گونه‌ای عمل شود که ضمن کاهش تعداد پیام‌رسان‌ها، هر پیام‌رسان به طور تخصصی در یک موضوع خاص مانند؛ کسب و کار و تجارت، اطلاع رسانی و اخبار، آموزش، فیلم و عکس و ..... به کار خود ادامه دهد.
بدیهی است، که تعلل در این زمینه نتایج نامطلوبی را در پی داشته و قطعاً رسانه‌ها از جمله رسانه ملی می‌توانند در جلوگیری از رشد قارچ‌گونه و بی‌ضابطه این پدیده نقش جدی داشته باشند.
