یادداشت امروز به گزارش دو رسانه آمریکایی درباره ناکارآمد بودن تحریم‌های این کشور علیه ایران در دوره ترامپ اشاره دارد؛ اما لازم است پیش از بررسی اجمالی این دو گزارش مقدمه کوتاهی را طرح کنیم[...]
یادداشت: یادداشت
امروز به گزارش دو رسانه آمریکایی درباره ناکارآمد بودن تحریم‌های این
کشور علیه ایران در دوره ترامپ اشاره دارد؛ اما لازم است پیش از بررسی
اجمالی این دو گزارش مقدمه کوتاهی را طرح کنیم.
موضوع کارآمدی
تحریم‌های آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران از مقطع اعلام توافق هسته‌ای و
به ویژه با روی کار آمدن ترامپ در آمریکا به یک باور در حوزه‌های مطالعاتی و
رسانه‌ای تبدیل شده است؛ تصور غلط آنها این بود که تحریم‌ها سبب شد جمهوری
اسلامی بر سر موضوع هسته‌ای هم به میز مذاکره بیاید و هم از توان هسته‌ای و
فناورانه خود عدول کند؛ در نتیجه با الگوی «اعمال فشار‌ـ مذاکره‌ـ
امتیازگیری» می‌توان در حوزه‌های غیر هسته‌ای نیز ایران را به عقب‌نشینی
وادار کرد.
اما تیم جدید سیاسی در آمریکا هرگز فکر نمی‌کرد این قاعده
درباره ایران تعمیم‌پذیر نیست و کارگزاران جمهوری اسلامی و به ویژه رهبر
معظم انقلاب اجازه نخواهند داد که طرح موضوع مذاکره با آمریکا به مجرایی
برای تضعیف مؤلفه‌های قدرت راهبردی ایران در زمینه‌های موشکی و منطقه‌ای
تبدیل شود.
اما حالا در آمریکا نیز رفته‌رفته به موضوع مقاومت سیاسی در
ایران و عقب‌نشینی نکردن کشورمان از مواضع اصولی خود اشاره می‌شود. در این
زمینه، روزنامه «واشنگتن‌پست» در یادداشتی که در اواخر هفته پیش، با عنوان
«ناکارآمدی تحریم‌ها و سیاست ترامپ در قبال ایران» منتشر کرد، اعتراف
می‌کند: «این تصور که با خروج از برجام ایران یک بار دیگر به پای میز
مذاکره کشانده خواهد شد، خیال‌پردازانه بود.» همچنین پایگاه خبری کنگره
آمریکا اعلام کرد: «ایران در عرصه منطقه‌ای خود و با خروج آمریکا از برجام
هرگز در برابر آمریکا تسلیم نشده است؛ ایران در حال حاضر از حیث سازوکارهای
دموکراتیک غربی‌ترین کشور در خاورمیانه است.»
درباره تحلیل این دو
گزارش که در آمریکا ارائه شده، این یادداشت کوتاه فرصت بحث مفصل را
نمی‌دهد، اما یک نکته را نباید از یاد برد و آن، اینکه نظریه مقاومت‌ـ که
رهبرمعظم انقلاب به تازگی آن را اعلام کرده‌اند و خواستار تبیین شده‌اند‌ـ
در عرصه روابط بین‌الملل برای جمهوری اسلامی ایران صرفاً موضوعی اعتقادی و
ایدئولوژیک نیست؛ بلکه رهیافتی واقع‌بینانه و عقلانی برای صیانت از منافع
ملی کشور در نظم آنارشیک جهان کنونی محسوب می‌شود که صاحبان فکر و اندیشه و
کارشناسان خبره روابط بین‌المللی باید برای بسط و توسعه مفهومی و عملیاتی
آن آستین بالا بزنند.
