گزارش روز/ بازگشت به سیاست وعده و تهدید

یادداشت: تنها پنج روز مانده به شانزدهم تیر ماه، موعد برداشتن گام دوم از سوی ایران برای کاهش و متوقف کردن تعهدات مندرج در برجام بر اساس مصوبه شورای عالی امنیت ملی و همزمان با تأیید آژانس بین‌المللی هسته‌ای مبنی بر اینکه ایران طبق آنچه در 18 اردیبهشت ماه اعلام کرده بود، ذخایر اورانیوم با غنای 3/67 درصد‌ را از سقف 300 کیلوگرم عبور داده است، همان کشورهای اروپایی که در ابتدای اعلام ضرب‌الاجل 60 روزه از سوی تهران، می‌گفتند هرگونه شرط‌گذاری از سوی دولت ایران را نمی‌پذیریم، سخت به تکاپو افتاده‌اند تا مانع از برداشته شدن گام دوم تهران شوند! گامی که براساس آن قرار است کشورمان از محدودیت غنی‌سازی 3/67 درصد عبور کرده و اورانیوم با غنای 20 درصد تولید کند.
انگلیس، آلمان و فرانسه برای تأمین این هدف، دو رویکرد را در پیش گرفتند؛ اول ادامه لفاظی‌ها و تکرار وعده‌های نسیه، در کنار اقدامات ناقص و محدود، مانند اجرایی کردن سازوکار اینستکس! سازوکاری که ابهامات فراوانی درباره آن وجود دارد و آن‌گونه که کارشناسان و مقامات مطلع می‌گویند، نمی‌تواند منافع ایران در برجام را تأمین کند؛ دوم بازگشت به ادبیات تهدید! موضوعی که می‌توان آن را در تازه‌ترین اظهارات وزیر خارجه انگلیس مشاهده کرد. «جرمی هانت» در مصاحبه‌ای اعلام کرده است: «اگر ایران از برجام خارج شود انگلیس نیز از آن خارج خواهد شد.» در واکنش به این اظهارات بامزه باید گفت، مگر اروپایی‌ها به طور عملی در برجام هستند؟ اروپایی‌ها کدام یک از تعهدات خود را به درستی انجام دادند و برای تأمین کدام یک از منافع ایران قدم جدی و عملی برداشتند؟ اگر ماندن در برجام به معنای حمایت لفظی از توافق است، ایران نیز حاضر است همزمان با غنی‌سازی 20 درصد و راه‌اندازی آب سنگین اراک و... به صورت لفظی از برجام حمایت کند و در مدح و ثنای توافق هسته‌ای سخن‌ها بگوید!