هواپیما در کشور ما از جمله وسایل حمل و نقل عمومی تعریف شده است. این در حالی است که غالب افراد جامعه از آن استفاده نمی‌کنند و بر اساس گزارش‌ها تنها حدود یک درصد از جامعه از این وسیله لاکچری بهره مند می‌شوند.
واقعیت اقتصاد و معیشت طبقات مختلف جامعه نیز موید این است که استفاده از هواپیما برای سفر‌های داخلی هزینه‌های اغلب دهک‌های اقتصادی را به شدت افزایش می‌دهد و عملاً می‌توان گفت بخش زیادی از جامعه هواپیما را برای سفر‌های داخل کشور انتخاب نمی‌کنند.
یک دلیل دیگر در اثبات عمومی نبودن این وسیله نقلیه، میزان یارانه بگیران طرح معیشتی در کشور است که دولت این خانوار‌ها را نیازمند مساعدت تشخیص داده است؛ در حال حاضر آمار جمعیتی طرح معیشتی به بیش از ۶۲ میلیون نفر افزایش یافته است و احتمال افزایش آن در ماه‌های آتی هم می‌رود.
با این حال، دولت همچنان برای سوخت هواپیما‌ها یارانه سنگینی پرداخت می‌کند و شرکت‌های هواپیمایی تنها ۶۰۰ تومان به ازای هر لیتر سوخت پرداخت می‌کنند. انتظار از دولت این است که؛ همچون آزادسازی نرخ بلیط سفر‌های هوایی، آزدسازی نرخ سوخت هواپیما‌ها را در دستور کار خود قرار دهد و درآمد حاصل از آن را در سایر بخش‌های حمل و نقل جاده‌ای و ریلی، هزینه نماید تا هم شاهد عدالت در توزیع منابع در بخش حمل و نقل عمومی و هم کاهش مشکلات و کمبود‌های ناشی از آن در کشور باشیم.
