مقابله با فرقان و منافقین

در شرایط ابتدای انقلاب و ضرورت حضور همه‌جانبه نیروهای انقلابی در عرصه‏ های مختلف سیاسی، نظامی، فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی، برای كنترل و آرامش‌بخشی به تلاطم ناشی از فروپاشی رژیم ستم‌شاهی، جایگزینی نظام نوپای اسلامی و مبارزه با توطئه پس‌مانده‏های دوران گذشته و منافقین و مخالفان تازه روییده پرمدعای وابسته به شرق و غرب محسوس بود. از طرف دیگر تلاش برای جبران عقب‌ماندگی‏ها و محرومیت‌ها و خدمت به مردم مستضعف به عنوان حامیان اصلی انقلاب، موجب شد گروه‌های مختلف انقلابی و حامیان امام خمینی(ره) فراتر از یک تشکل معمولی عمل کنند و به مثابه مجموعه ‏ای باشند كه با همكاری دیگر نهادهای انقلابی، همچون حزب جمهوری اسلامی، كمیته انقلاب، سپاه پاسداران، دادستانی، جهاد سازندگی و... در عرصه ‏های مختلف فعالیت کنند. در این میان، در عملکرد سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی نیز اقدامات فراوانی ثبت شده که برخی از آنان قابل ملاحظه است.

یکی از ماجراهای پرمناقشه آن روزها که می‌رفت فرصتی برای بهره‌برداری آشوبگران ایجاد کند، مهاجرت قهرگونه آیت‌اللّه طالقانی بود. ماجرا چنین آغاز شد كه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی «مجتبی طالقانی» پسر آیت‏اللَّه طالقانی را كه در سازمانی ماركسیستی فعالیت می‏كرد، به علت وابستگی به گروهک چپ و همراه داشتن اسلحه غیر قانونی دستگیر کرده بود. مهندس غرضی كه آن دوران در سپاه فعالیت می‏كرد، دستور دستگیری را صادر كرد. آیت‏اللَّه طالقانی نیز كه در این ماجرا به دلیل عدم هماهنگی با ایشان ناراحت شده بود، دفاتر خود را در تهران تعطیل کرد و بدون اطلاع تهران را به مقصد زادگاهش ترک نمود.

فرصت ‏طلبان، منافقین و ارتجاعیون كه در رأس آنها سازمان «مجاهدین خلق» (منافقین) بودند، این حادثه را اهانت به آیت‏ اللَّه طالقانی و نشانه‏ای از حاكمیت خفقان و استبداد از جانب نیروهای خط امام دانستند و این ماجرا مستمسكی برای حمله به نهادهای انقلابی، چون كمیته و سپاه پاسداران شد. همچنین تلاش داشتند آیت‏ اللَّه طالقانی را در برابر حضرت امام  قرار دهند و از محبوبیت امام بكاهند و برای تشدید بحران ایجادشده، «دكتر مبشری» وزیر دادگستری و «مقدم مراغه ‏ای» استاندارد آذربایجان در آن زمان با گرایش‏های ملی استعفا می‏دهند.

همچنین به نشانه اعتراض، در سه ‏شنبه 28 فروردین راهپیمایی به دعوت جبهه دموكراتیک ملی ایران، در میدان بهارستان ترتیب داده شد كه در آن اكثر گروهک‏های مخالف، چون منافقین، ماركسیست‏ها، سوسیالیست‏ها، لیبرال‏ها و سلطنت ‏طلب‏ها حضور داشتند و سخنرانی کردند. سازمان مجاهدین انقلاب كه اوضاع را چنین می‏بیند، تصمیم می‏گیرد در دفاع از حضرت امام(ره) و عملكرد سپاه راهپیمایی مردمی را ترتیب دهد. روز چهارشنبه 29 فروردین ماه مقابل دانشگاه تهران برای این برنامه انتخاب می‏شود. قبل از اعلام برنامه با دفتر حضرت امام(ره) در قم تماس گرفته و نظر مثبت ایشان در این باره جلب می‏شود. در اطلاعیه شماره 4 سازمان كه به این مناسبت در تاریخ 29/1/1358 صادر شد، آمده است:

«هشدار می‏دهیم كه این بار حوادث و توطئه‏ های كردستان، گنبد و غیره در تهران و در قلب انقلاب اسلامی در شرف تكوین است. توطئه برای ضربه زدن به اسلام كه اینک به عنوان تنها قدرت راستین در برابر شرق و غرب قد علم كرده است... اتحادی ننگین و رسوا بین ارتجاعیون، نیروهای محفاظه‏ كار، فرصت‏ طلبان در پی جاه و مقام و منافقین و منحرفین و كفار فرصت‏طلب، شكل یافته كه به بهانه حمایت از آیت ‏اللَّه طالقانی در پی اجرای مقاصد سوء خویش برآمده ‏اند... ما ضمن تجلیل و قدردانی از مبارزات بی‏امان و خستگی‏ ناپذیر مجاهد آگاه، حضرت آیت‏ اللَّه طالقانی تقاضای بازگشت ایشان را نموده و برخورد قاطعانه با توطئه‏ های منافقانه ‏ای را خواستاریم كه تحت نام حمایت از ایشان به وقوع پیوست.»

برگزاری این مراسم و حضور پرشور ملت در حمایت از امام و انقلاب و نهادهای نوپای انقلاب اسلامی، نقش مؤثری در بازگشت آیت ‏اللَّه طالقانی داشت و حضرت امام(ره) نیز با حمایت خود از ایشان به غائله خاتمه داد: «خود آنها با آقای طالقانی مخالفند و هر روزی كه دست‌شان برسد، سر او را می‏برند و سر امثال او را؛ لكن حالا بهانه دست‌شان افتاده است كه مثلاً آقای طالقانی رفته‏ اند بیرون و این بهانه دست‌شان افتاده و آن بساط را در مدرسه‏ های ما و در خیابان‏های ما اینها درست كردند و برای كمیته‏ها شروع كردند تبلیغات سوء كردن.»

ماجرای بعدی مقابله با «گروهک فرقان» بود که سازمان مجاهدین انقلاب در این ماجرا نیز نقش کلیدی داشت. گروهک منحرف فرقان، به رهبری گودرزی از جمله گروه‌های منحرفی بود كه در برابر انقلاب اسلامی و خط امام قد علم كرد و با هدف براندازی انقلاب اسلامی، حذف نیروهای انقلاب را در دستور كار خود قرار داد كه اوج آن ترور استاد شهید مرتضی مطهری در اردیبهشت 1358، ترور سپهبد قرنی و ترور ناموفق حجت‏ الاسلام والمسلمین هاشمی‌رفسنجانی بود.

سازمان كه مقابله با گروهک‏های ضدانقلاب را از اهداف تشكیلات خود می‏دانست، با کمک و همیاری كمیته انقلاب اسلامی مقابله و شناسایی گروهک فرقان را در دستور كار خود قرار داد. مرتضی الویری جزئیات كار را چنین توصیف می‏كند: «در آن زمان، آقای هاشمی‌رفسنجانی وزیر كشور بود. من به نزد ایشان رفتم و درباره تشكیلات‏مان با ایشان صحبت كردم و خواستم به ما فقط پنج دستگاه اتومبیل پیكان و پنج دستگاه هم بی‏سیم بدهند تا بدین ترتیب با گروه فرقان و تروریست‏های دیگر مقابله كنیم و با اتومبیل به تعقیب‏شان بپردازیم. آقای هاشمی‌رفسنجانی موافقت كرد و دستور داد كه آنچه خواسته ‏ایم به ما بدهند... دوستی داشتم كه در دوران سربازی با یكی از این فرقانی‏ها در یک پادگان بود. او به نزد ما آمد و گفت كه یكی از فرقانی‏ها را می‏شناسد، و اینكه دوران سربازی را با هم گذرانده‏ اند و می‏تواند در حال حاضر به آن شخص نزدیک شود و رابطه برقرار كند. ما پذیرفتیم و به دوستم گفتم كه با آن شخص تماس بگیرد و خود را هواخواه او معرفی كند و بگوید كه می‏تواند خانه و امكانات برای‌شان مهیا كند. دوستم این كار را كرد، و آنها كه فعالیت زیرزمینی داشتند و نیازمند جا و مكان بودند، از گفته دوستم استقبال كردند. ما خانه‏ ای را در اطراف مدرسه رفاه در نظر گرفتیم و یک طبقه آن ساختمان دو طبقه برای گروه فرقان تعیین و طبقه دیگر را گذاشتیم تا مأموران ما در آنجا شنود كنند. برای اینكه شنود كنیم، یک خط تلفن هم برایش كشیدیم و یک میكروفون هم در سقف گذاشتیم كه به ضبط صوت مأمور ما منتهی می‏شد و او می‏توانست مكالمات غیرتلفنی را ضبط کند.

كارمان كه تمام شد، گروه فرقان در آنجا مستقر شدند. مدتی گذشت و ما توانستیم از طریق مكالمات آنها اطلاعات خوبی كسب كنیم. حتی رفت و آمدها را نیز با تعقیب كردن، پیگیری می‏كردیم و چند كادر قوی، مسئول تعقیب آنها بودند. اطلاعات ما از شبكه تروریستی فرقان هر روز كامل‏تر می‏شد. عاقبت زمانی رسید كه كل شبكه شناسایی گردید و با كمک نیروهای كمیته انقلاب اسلامی در یک زمان به تمام خانه‏ های تیمی آنها حمله شد و همه‏شان یا دستگیر شدند و یا در درگیری از بین رفتند. بدین ترتیب شبكه تروریستی گروه فرقان كاملاً متلاشی شد.»

گفتنی است، دو نفر از اعضای سازمان به نام‌های امیر استاد ابراهیم و داود عجب‏گل در درگیری با گروهک فرقان به شهادت رسیدند.