امید به رحمت خدا

معاویة‌بن‌عمار می‌گوید: «شنیدم از حضرت صادق(ع) که ذیل آیه شریفه «وَ بِالأسْحارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ» می‌فرمودند: آنان در پایان شب و آخر نماز وتر هفتاد مرتبه استغفار می‌کنند.» عبداللَّه‌بن‌ابی‌یعفور، از امام صادق(ع) نقل کرده است: «در نماز وتر هفتاد مرتبه استغفار کن و هنگام استغفار دست چپ را بلند کن و با دست راست عدد استغفار را بشمار.»

ابوعبیده الحذّا از حضرت ابی‌جعفر(ع) نقل کرده است: «آن جناب در ذیل آیه شریفه «تَتَجافی جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً» فرمودند: شاید تو می‌پنداری که این جماعت که حق تعالی در قرآن آنها را ستوده است اصلاً شب‌ها را خواب ندارند. ابوعبیده می‌گوید محضر مبارکش عرضه داشتم: خدا و رسول و فرزند رسولش داناتر هستند و من چیزی نمی‌دانم. سپس حضرت فرمودند: برای این بدن لازم است که استراحت کند و مقداری بخوابد تا نفس و روح از آن جاری شود و وقتی روح خارج شد، بدن استراحت می‌کند و پس از آنکه روح به بدن برگشت بدن با قوّه و نیروی بیشتری مشغول به کار می‌شود. باری، حق‌تعالی در آیه مذکور آن جماعت را ستوده است و می‌فرماید شب‌ها پهلو از بستر خواب حرکت دهند و با بیم و امید در نماز شب خدای خود را بخوانند. این آیه در شأن امیرالمؤمنین(ع) و اتباعش از شیعیان ما نازل شده است، چه آنکه ایشان در اول شب می‌خوابند و وقتی دو ثلث از شب گذشت یا مقداری که خدا می‌خواهد، از خواب برمی‌خیزند و به درگاه الهی پناه می‌برند، در حالی که به عبادتش راغب و از عذابش بیمناک و در رحمت و آنچه نزد اوست طمع و امید دارند. خداوند رحمان آنها را در کتابش یاد کرده است؛ پس از آنچه به ایشان داده تو را اطلاع داده و خاطرنشان کرده که ایشان را در جوار رحمتش اسکان داده و در بهشت برینش داخل کرده و از هر خوف و هراسی ایمن‌شان نموده است.»