تلویزیون به مقدار لازم!

این روزها اعضای خانواده در فرصتی استثنائی و اجباری، ساعات بیشتری را در خانه حضور دارند. صداوسیما نیز بر حسب وظایف تعریف‌شده خود بیش از پیش در تلاش است تا با تولید و پخش انواع برنامه‌های تلویزیونی،‌ نظیر فیلم، سریال، طنز، مسابقه و سرگرمی‌های مختلف اوقات مفرح و پرنشاطی را برای خانه‌نشین‌ها فراهم کند، حتی به پخش نوستالژی‌هایی شیرین و به‌یادماندنی روی‌ آورده است تا با بردن بیننده به خاطرات سال‌های بسیار دور، او را پای تلویزیون بنشاند. رسانه‌ ملی در اقدامی قابل تقدیر جدول پخش شبکه‌های سراسری و استانی خود را به صورت شبانه‌روزی تنظیم کرده است تا پاسخگوی سلایق گوناگون و نیازهای مختلف مخاطب در دورانی که برای مهار کرونا باید در خانه بمانیم باشد.
اما این پرکاری تلویزیون با تنوع و گستردگی تولیدات و پخش برنامه‌ها در صداوسیما موجب شده برخی به اشتباه تصور کنند قرار است اعضای خانواده پای تلویزیون قرنطینه شوند؛ تا جایی که حتی سفره غذا را پای همین شیشه جادویی پهن می‌کنند. کنترل تلویزیون را در دست می‌گیرند و بیست‌وچهار ساعته شبکه‌های تلویزیونی را مرور‌می‌کنند تا مبادا هیچ برنامه‌ای از نگاه‌شان مخفی بماند. تمام دورهمی‌ها به بهانه تلویزیون و فقط مقابل آن شکل می‌گیرد و خانواده به‌ظاهر کنار هم هستند، اما درواقع تمام هوش و حواس‌شان معطوف قاب شیشه‌ای تلویزیون است. این همان خطری است که کارشناسان امور خانواده همواره از آن به عنوان تهدید مهمی علیه بنیان خانواده یاد می‌کنند و بر آسیب‌هایش تأکید دارند. توجه افراطی به تلویزیون علاوه بر ایجاد خلأ روابط کلامی و تعاملات واقعی خانواده، به وجود آمدن فاصله عاطفی و روانی بین همسران، والدین و فرزندان را در پی دارد؛ همچنین کاهش سطح فعالیت‌های فیزیکی و بدنی و عادت به کم‌تحرکی، سلامت افراد را تهدید می‌کند.
اینها بخشی از انبوه آثار منفی توجه افراطی به تلویزیون است که ایمنی از آنها نیازمند مدیریت درست والدین، برنامه‌ریزی مناسب و جایگزینی فعالیت‌های متنوع و مفرح خانوادگی است.