آنچه دشمنان نمی‌دانند

ره‌آورد این روزهای سخت و گذشت قریب به یک هفته از اتفاق تلخی که به شهادت تعدادی از فرزندان غیور کشورمان در نیروی دریایی ارتش منجر شد، عمدتاً معطوف به واکاوی دلایل حادثه و تلاش برای تکرار نشدن چنین رخدادهایی است.

در این میان، سرزنش‌ها، تمسخرها و تحلیل‌های عده‌ای، هرچه باشد از سر دلسوزی و اعتقاد به ایران سربلند نیست؛ همان‌هایی که تا دیروز، حضور همین جوانان و مدافعان مرزهای دریایی کشورمان را موجب به خطر افتادن امنیت خلیج‌فارس و دریای عمان توصیف می‌کردند، حالا همچون ماجرای تلخ سقوط هواپیمای اوکراینی، سراپای وجودشان، خوشحالی از شکست جمهوری اسلامی است؛ اما انتظار واهی دارند که مردم ژست انتقادی و دلسوزی‌شان در شبکه‌های اجتماعی را عمیقاً باور کنند.

آری، هنوز هم اطلاعات دقیق و کاملی از این حادثه منتشر نشده و طبیعی است عطش و تلاش برای دستیابی به اخبار و اطلاعات جدید، در میان رسانه‌ها و افکار عمومی زنده باشد؛ اما آنچه این عطش را به بیماری تبدیل می‌کند، تحلیل‌های فاقد پشتوانه و آمیخته به حس خودتحقیری است که به سبب این رخداد، مجال علنی شدن و ضریب عمومی پیدا کردن یافته‌اند.

قطعاً و صراحتاً، اشاره به محتمل بودن و سابقه داشتن چنین حوادث تلخی در دنیا، به معنای توجیه و سرپوش گذاشتن بر چنین رخدادهایی نیست، اما کمک خواهد کرد این موضوع تبیین شود که شهادت دریادلان حاضر در «کنارک»، نه اولین و نه آخرین اتفاقی است که در تمرین‌ها و رزمایش‌های اقصی نقاط دنیا رخ می‌دهد و تنها تفاوت مهم اکثر نیروهای مسلح دنیا در مواجهه با این موضوعات، تضعیف نکردن روحیه نظامیان و سرکوفت نشنیدن در میان افکار عمومی خود است.

قطعاً انتظار مردم حتی فرمانده معظم کل قوا در پیام تسلیت‌شان، این است که با بررسی دقیق، تکرار چنین اشتباهاتی در آینده منتفی شود. شناختی چندین‌ساله از ساختار و فرماندهان ارشد ارتش، این اطمینان را می‌دهد که ‏قطعاً به‌سادگی از کنار چنین مواردی عبور نمی‌‌کنند. جدیدترین مثال در اخلاق حرفه‌ای و اصلاح اشکالات در همین نیروی دریایی ارتش را می‌توان تغییر در سیستم پیش‌رانش ناوشکن‌های کلاس موج بعد از غرق شدن ناوشکن «دماوند»دانست.

ممکن است اشاره به این موضوع که سالانه صدها نیروی نظامی در ارتش‌‌های دنیا‌ـ به ویژه کشورهایی که قوی‌ترین استانداردها و مجهزترین سلاح‌ها را دارند‌ـ حین تمرین و رزمایش، کشته و زخمی می‌‌شوند، به تفهیم بهتر خطرات روزمره این حوزه کمک کند؛ به ویژه اینکه کنگره آمریکا اخیراً اعلام کرده است طی 12 سال، بیش از 5300 نظامی آمریکایی در سراسر جهان در حوادثی چون رزمایش‌ و آموزش کشته شده‌اند؛ همچنین بر اساس گزارش وزارت دفاع انگلیس، طی 20 سال اخیر، حدود 150 نظامی بریتانیایی در جریان حوادث غیر جنگی کشته شده‌‌اند که 26 نفر، پرسنل نیروی دریایی سلطنتی بوده‌اند.

این سؤال نیز به‌کرات مطرح شده است که اگر این اصابت ناشی از اشتباه در سامانه هدفگیری موشک شلیک‌شده از ناو دیگر بوده، تحقق آن چگونه ممکن است؟ باید گفت چنین اتفاقاتی نیز سوابق تاریخی متعدد دارد و ناو آمریکایی استارک، در دوران جنگ تحمیلی علیه کشورمان، از سوی دو موشک اگزوست هواپیمای عراقی مورد اصابت قرار گرفت و موشک‌ها با عبور از سامانه‌های پدافندی، موجب مرگ 38 نظامی آمریکایی شدند.

شاید از نگاه عده‌ای حتی دلسوز، اقداماتی همچون برکناری برخی اشخاص، نسخه‌ای اثرگذار باشد؛ اما چنین رفتارهایی به جای ریشه‌یابی صحیح علت حادثه، قطعاً غلبه هیجان و عواطف بر منطق و دارویی با اثرگذاری مقطعی خواهد بود. نهایتاً اینکه، همان‌ها که به طمع صید ماهی بزرگ دور این حادثه حلقه زده‌اند و بر زخم‌شان نمک دروغ و تمسخر می‌پاشند، بدانند عشق و علاقه جوانان شهید ناو کنارک به میهن و انقلاب تا آخرین روز زندگی‌ـ همچون شهید محمدابراهیم کاظمی که ازجمله مدافعان حرم بود‌ـ قوی‌تر و ملموس‌تر در میان سایر هم‌رزمان و خانواده‌های‌شان ظهور و بروز خواهد داشت. ان‌شاء‌الله