این لباس است نشان آدمیت ؟!

تابستان که می‌شود، دلت می‌خواهد خنک‌ترین پارچه و روشن‌ترین‌شان را انتخاب کنی، دلت می‌خواهد آن‌قدر جنس لباست لطیف باشد که انگار نه انگار تابستان است و سوز آفتابش؛ همین می‌شود که راهی بازار می‌شوی تا خنک‌ترین‌ها را انتخاب کنی؛ اما قطعاً در این میان، «حجاب و وقار» جدی‌ترین درخواستی است که یک بانوی ایرانی پیش از خنکی، رنگارنگی و زیبایی لباس مدنظر دارد. ویترین مغازه‌ها را یک به یک از نظر می‌گذرانی، قشنگ هستند، خنک هستند، اما حداقل سه‌چهارم اجناس مناسب یک زن ایرانی نیستند. مانتوهای خنک و جلوباز که با قرار دادن یک سگک در وسطش هم نمی‌توانی با خیال راحت حتی زیر چادر استفاده کنی. انگار که نه صاحب مغازه دغدغه این چیزها را دارد و نه آن تولیدکننده‌ای که پوشاک را تولید کرده است. تا دلت بخواهد برای کسانی که به هر دلیلی اعتقادی به پوشش کامل ندارند، لباس در ویترین آویزان است، اما نوبت به یک خانم باحجاب که می‌رسد، یک‌دفعه همه چیز ته می‌کشد. جالب‌تر اینکه هرچه لباس پوشش بهتری داشته باشد، هزینه بیشتری هم باید بپردازی و وقتی سؤال می‌کنی، می‌گویند پارچه بیشتری به کار رفته است. مانتوهای جلوباز از همه ارزان‌تر هستند و مانتوهای جلوبسته فقط به علت داشتن چند دکمه و جادکمه‌ای با اختلاف چند ده هزار تومانی با همان مانتوهای جلوباز دارند. این وضعیت در حالی است که اکثریت قریب به اتفاق زنان و دختران ایرانی، علاقه‌مند به حجاب و پوشش مناسب شأن و شخصیت‌شان هستند؛‌ اما متأسفانه نه تنها بالا بودن قیمت چادر، که قیمت مانتوهای مناسب و متعارف هم در بازار بیداد می‌کند!

قانونی که خاک می‌خورد!

حدود ۱۴ سال از تصویب و ابلاغ قانون «سامان‌دهی مد و لباس» می‌گذرد، اما نگاهی به مواد این قانون و آنچه در بازار پوشاک می‌گذرد، نشان می‌دهد انگار این قانون بیش از سایر قوانین خاک می‌خورد. بر اساس ماده ۵ این قانون «وزارت بازرگانی مکلف است برای دسترسی عمومی و حمایت از تولید و فروش پارچه‌ها و پوشاک منطبق با الگوهای ایرانی‌ـ اسلامی، نمایشگاه‌های عرضه فصلی مد و لباس و پوشاک برگزار کند» و مطابق ماده ۶ «وزارت بازرگانی مکلف است برای حمایت از تولیدات داخلی، با رعایت قانون مقررات صادرات و واردات مصوب سال ۱۳۷۲ و اصلاحات بعدی آن، عوارض گمرکی بر واردات تجاری پوشاک و پارچه‌های خارجی وضع کند؛ به نحوی که امکان رقابت برای تولیدکنندگان داخلی فراهم شود.» در مواد دیگر این قانون هم تکالیفی برای وزارت ارشاد و رسانه ملی در این حوزه تعریف شده است که باید دید چقدر به آنها عمل کرده‌اند یا می‌کنند؟

لباس‌هایی برای جشنواره!

چندی قبل، یکی از فروشندگان چادر به خبرنگارمان گفته بود به علت گرانی چادر، مراجعان ترمیم چادر بیش از خریداران آن شده‌اند؛ زیرا قدرت خرید چادر نو کم شده است و بانوان ترجیح می‌دهند مدت زمان بیشتری از چادرهای قدیمی و کهنه خود استفاده کنند.از گذشته تاکنون، پوشش رکن اصلی هویت فرهنگی یک مرز و بوم بوده است؛ حالا هم نه تنها این رکن تضعیف نشده است، بلکه همچنان شخصیت هر فرد را می‌توان از پوشش او شناخت؛ اما متأسفانه، با علم به این موضوع به نظر می‌رسد، متولیان فرهنگی و صنعتی، توجهی به این موضوع ندارند و خواسته یا ناخواسته جامعه را به سمت پوشش نادرست سوق می‌دهند. این در حالی است که این نهادها موظف هستند در این زمینه به مردم پاسخگو باشند؛ برای نمونه یکی دیگر از معضلات مانتوهای موجود در بازار، کم‌تنوعی در طرح یا حتی عدم تنوع است. طرح‌های تکراری که نهایتاً جیب یا دکمه‌ای در آن تغییر می‌کند. جالب این است که هر سال نیز جشنواره مد و لباس برای مدتی کوتاه نمایشگاه برگزار می‌کند، آن هم بدون هیچ خروجی دل‌چسبی و مانتوهایی را به نمایش می‌گذارد که فقط برای همان ویترین خوب است، نه در تن بانوان ایرانی.پوشش، بخش جدانشدنی فرهنگ ایرانی است و باید آن را جدی گرفت؛ در غیر این‌ صورت، چگونه می‌توان انتظار داشت نوجوان عادت‌کرده به پوشش اروپایی و غیربومی، به افکار و سبک زندگی ایرانی و اسلامی رو بیاورند؟