براندازان خارجی خطرناک‌ترند یا فرماندهان «فتنه داخلی»؟

«علیرضا علوی‌تبار»‌ از فعالین اصلاح‌طلب در یادداشتی با عنوان «آزمون میهن‌دوستی»، نوشت: «در تجربه تاریخی ما یک‌بار اکثریت مخالفان برانداز حکومت برای سرنگون کردن حکومت و با باور به قدرتمندی حکومت بعثی عراق، در کنار قدرتی قرار گرفتند که فقط مخالف حکومت ایران نبود و حاکمیت ملی و تمامیت ارضی ایران را نیز نشانه گرفته بود. پرسش من این است؛ آیا بازهم مخالفان برانداز حکومت ایران با امید به توانمندی مثلث امریکا، اسرائیل و عربستان می‌خواهند در کنار آن‌ها قرار گرفته و با کسانی متحد شوند که نه فقط دشمن حکومت ایران هستند، بلکه مخالف ایران و پیشرفت و یکپارچگی و آرامش آن هستند؟ آیا غیرمردم‌سالار بودن حکومت ایران توجیه مناسبی برای همسویی و تلاش به‌منظور محاصره اقتصادی ایران، تهدید مداوم نظامی آن و بستن مجاری کسب دانش و اطلاعات و ارتباط با جهان برای مردم آن است؟ آنچه در رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور و بیانیه‌ها و ملاقات‌های ایرانیان با مقام‌های آمریکایی مشاهده می‌کنیم، گویای تکرار یک خطای راهبردی و البته ضداخلاقی در میان مخالفان برانداز حکومت است. باید آرزو کرد همه از خواب غفلت برخیزند.» نظر علوی‌تبار درباره گروهی سیاسی در داخل کشور که دائماً مردم را به اغتشاش فرا می‌خوانند، از روش‌های غیرقانونی برای اصلاح حکومت حرف می‌زنند، داعیه «حق براندازی» دارند و مردم را به اشغال مراکز حساس نظام در هنگام اعتراض خیابانی دعوت می‌کنند! چیست؟ آیا همان‌طوری که او می‌گوید؛ رفتار این گروه خطرناک‌تر است یا پیرمردهایی که اسلحه به دست گرفتنشان در خارج از کشور بیشتر شبیه به یک جوک خنده‌دار است!؟