چرا وارد خاک عراق شدیم؟

اینکه چرا ما در دوران دفاع مقدس وارد خاک عراق شدیم، دلایل متعددی دارد که هم آن زمان و هم پس از آن این دلایل به اثبات رسید. یکی از دلایل این بود که به صدام و ارتش بعث عراق اعتمادی نبود که مجدد حمله نکند. آن زمان برخی‌ها می‌گفتند شما پیش‌گویی می‌کنید، اما معتقد بودیم پیش‌گویی نیست و قراین این گونه به ما نشان می‌داد که صدام و حامیان آن، که کشورهای متعددی از آمریکا گرفته تا اروپا و شوروی سابق بودند، قابل اعتماد نیستند و می‌گفتیم از کجا می‌دانید که ارتش بعث بار دیگر تجدید قوا نکرده و حمله نکند. این ماجرا و اعتماد نداشتن به عراق در آخر جنگ هم اتفاق افتاد؛ دو روز پس از پذیرش قطعنامه 598، ارتش بعث عراق حمله گسترده‌ای به خاک مقدس جمهوری اسلامی کرد و تا نزدیک خرمشهر و اهواز پیشروی کرد.

دومین مسئله این بود که ارتش بعث عراق شهرهای ما را با توپخانه زیر آتش خود می‌برد؛ با توجه به اینکه فاصله زیادی بین مرز تا شهرهای آبادان، اهواز، دزفول، شوش و برخی شهرهای دیگر ما نبود، برای اینکه دشمن را از خاک مقدس جمهوری اسلامی و شهرهای خودمان و مردم عزیز دور کنیم، باید دشمن را تعقیب می‌کردیم. تعقیب متجاوز در همه جهان متداول است؛ برخی افراد داخل کشور مانند ملی‌گراها می‌گفتند این دلایل فقط پیش‌بینی است، در حالی که ارتش عراق در سال‌های 1365 و 1366 و اوایل سال 1367 شهرهای ما مانند تهران و حتی مناطقی در مازندران را با موشک بمباران کرد و ما باید دشمن را عقب می‌زدیم.

نکته بعدی اینکه بیشتر کشورها، شورای امنیت و سازمان ملل همگی از صدام و رژیم بعث عراق حمایت می‌کردند؛ تعداد قطعنامه‌هایی که تا پیش از قطعنامه 598 در طول جنگ عراق و ایران صادر شده بود زیاد است؛ اما در هیچ قطعنامه‌ای به متجاوز بودن کسی که تجاوز کرده و حمله را شروع کرده و باید خسارت دهد، اشاره‌ای نشده بود. در قطعنامه 598 نیز حداقل خواسته‌های ما مطرح شد، به هر حال ما باید می‌رفتیم و بخش‌هایی از سرزمین عراق را می‌گرفتیم به عنوان اینکه بتوانیم خسارت‌های‌مان را بگیریم که این دلیل هم ثابت شد. صدام و ارتش رژیم بعث عراق دنیای زورگویی داشتند و باید ما به شکلی حق و حقوق ملت ایران را از دشمن می‌گرفتیم. می‌توان گفت دلایل ورود به خاک عراق به طور خلاصه عبارتند از: قابل اعتماد نبودن صدام، دور کردن آتش دشمن از شهرها و مناطق مسکونی و به دست آوردن حق و حقوق‌مان. گفتنی است، سازمان ملل و شورای امنیت اصلا حاضر نمی‌شدند حق ما را برآورد کنند. البته بعدها و پس از آتش‌بس سازمان ملل پذیرفت که بیش از یک هزار میلیارد دلار به ایران اسلامی خسارت وارد شده که این خسارت سنگینی بود.