فتنه 88 که با اعتراض دو تن از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری به نتیجه انتخابات و عدم تمکین آنها در مقابل قانون آغاز شد و ادامه یافت، رخدادی بود که نمیتوان آن را نتیجه منطقی فرایندهای سیاسی داخل تلقی کرد. درست است که 13 میلیون رأی پشت سر موسوی و کروبی، به عنوان رهبران اصلی فتنه، وجود داشت و این عده خواهان تغییر وضع موجود بودند، اما رخدادهای بعدی نشان داد که اکثریت قاطع هواداران موسوی تغییر را تا حد پایان ریاست جمهوری احمدینژاد و روی کارآمدن رئیس جمهوری جدید آن هم از طریق قانونی دنبال میکردند، نه تغییر به معنای فشار بر نظام و واداشتن آن به دادن امتیاز و شاید تحول بنیادین آن. هواداران موسوی و کروبی خیلی زود از رفتارهای غیرقانونی این دو فاصله گرفتند و به روشنگریهای مقام معظم رهبری پاسخ مثبت دادند. بنابراین فتنه 88 برنامهای بود که از خارج دیکته شده بود در حالی که زمینه لازم را در داخل کشور نداشت، به همین جهت رهبر معظم انقلاب در 19 دی 1389 در دیدار مردم قم، فتنه 88 را یک طراحی خارجی دانستند که دشمن در پشت صحنه برای آن محاسبات دقیقی را انجام داده و سران فتنه را به وسط میدان هل داده بود. به طور دقیقتر درباره نقش بیگانگاه در فتنه 88 میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
1. نفوذ برخی عناصر وابسته و در اختیار به داخل کشور(تعدادی قبل از انتخابات)
2. فعالسازی رسانههای سیاسی مثل بی بی سی فارسی و رادیو فردا و توسعه شبکههای ارتباطی نوین برای شبکههای اجتماعی مجازی علیه نظام (قبل و حین فتنه)
3. فعالسازی سفارتخانههای کشورهای همسو و متحد فتنه در داخل ج.ا.ا و فعالسازی پایگاههای اطلاعاتی خود در کشورهای همجوار ج.ا.ا .
4. القای تقلب و فرمایشی بودن انتخابات ج.ا.ا .
5. دوقطبیسازی فضای انتخاباتی.
6. حمایت از جریان فتنهگر به عنوان میانهرو با ابزار رسانهای و القائات روانی.
7. کاشتن عناصر وابسته در ستادهای انتخاباتی و مرتبطسازی آنان با شخصیتهای سیاسی استحاله شده یا اطرافیان نامزدهای انتخاباتی مدعی تقلب.