مهم‌ترین و با ارزش‌ترین دارایی انسان در طول زندگی حرمت، شخصیت و آبروی اوست. حرمت و آبرو هم برای فرد اهمیت و کارایی دارد[...]
مهم‌ترین و با ارزش‌ترین دارایی انسان در طول زندگی حرمت، شخصیت و آبروی اوست. حرمت و آبرو هم برای فرد اهمیت و کارایی دارد و هم برای جامعه؛ افراد آبرومند می‌توانند در هدایت جامعه و انسان‌ها نقش مؤثری ایفا کنند و حتی آبرو‌مندی برای زندگی شخصی هم لازم است. کسی که می‌خواهد در جامعه زندگی خوبی داشته باشد، به حرمت، ارزش و آبرو نیاز دارد که اگر به هر دلیلی به آن خدشه وارد شود، نمی‌تواند موفقیت‌های لازم را به‌دست بیاورد. این حرمت و کرامت منافعی دارد که برای یک زندگی کامل به آن نیاز داریم. در مکتب اسلام نیز به حفظ حرمت و آبرو تأکید فراوان شده و آیات و روایات فراوانی در این مورد به ما تذکر داده‌اند که معطوف به همان نقش اصلاح‌گری در بعد فردی و اجتماعی است. دین ما نه‌تنها به حرمت فردی و اجتماعی تأکید دارد؛ بلکه به حفظ حرمت دین، مقدساتش، دستوراتش و پیکره‌اش اصرار می‌ورزد. در مقابل، شیطان و دشمنان دین خدا می‌خواهند با زیر سؤال بردن کرامت و حرمت دین، بزرگان دین و مقدسات آن اثرات عمیق اجتماعی و انسانی آن را کم کنند تا نتواند اخلاق و آداب الهی انسانی را در میان انسان‌ها نشر دهند و راه هدایت را هموار کنند. به عبارتی، تمام تلاش دشمن کم اثر کردن نقش دین و بزرگانش است که در این راه به هر عملی دست می‌زند و از هر راه نرفته‌ای می‌رود تا بتواند ذره‌ای موفقیت در این راه کسب کند. وقتی حرمت اسلام و مسلمین شکسته شد، تضعیف آن رقم می‌خورد و دیگر نمی‌تواند فرهنگ خود را گسترش دهد. ابن‌فارس «ح ر م» را دارای یک اصل و به‌معنای «منع و تشدید» می‌داند. جوهری حریم را از حرمت و به‌معنای «منع» دانسته و حرمت آن چیزی است که انجام یا هتک آن جایز نیست. اهل لغت حرمت از ریشه «حریم» را چیزی می‌دانند که مستلزم حمایت است. حریم به‌صورت مفرد و مرکب در مورد انسان، مخلوقات، وسایل و ابزار و اماکن به‌کار می‌رود که با اضافه شدن به اینها حد و حدودی را مدنظر قرار می‌دهد، تاجایی‌که گاهی لازم است انسان از آنها دور شود یا به آن نزدیک نشود و حتی اگر نیاز شد انسان‌ها باید برای حفظ یک حریم جان خود را فدا کنند. اینکه ما به قبور مطهر اهل بیت(ع) حرم می‌گوییم، معطوف به‌همین حریم است که باید حفظ شود و اگر لازم شد باید جان‌مان را برای حفظ حرمت و کرامت آن بدهیم. حفظ حرمت و کرامت مخلوقات خدا، به ویژه انسان‌ها واجب الهی است که همه ما وظیفه داریم آن را از اولویت‌های رفتار خود قرار دهیم. خداوند در قرآن می‌فرماید: «به یقین فرزندان آدم را کرامت دادیم و آنان را در خشکی و دریا [بر مرکب‌هایی که در اختیارشان گذاشتیم] سوار کردیم و به آنان از نعمت‌های پاکیزه روزی بخشیدیم و آنان را بر بسیاری از آفریده‌های خود برتری کامل دادیم.»(اسراء/70) خداوند انسان را کرامت داده و شیطان می‌خواهد این کرامت را از او بگیرد؛ پس با تمام ابزار و توان خود وارد می‌شود. خداوند در مورد حفظ کرامت و حرمت پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) نیز تأکید زیادی دارد و در قرآن آیات بسیاری دارد که نشان می‌دهد خداوند به حفظ حرمت پیامبر(ص) و اولی‌الامر ایشان چقدر حساس هستند، تاجایی‌که مسلمانان را بارها به حفظ این حرمت امر می‌کند. همچنین پیامبر گرامی اسلام(ص) در حدیثی می‌فرمایند: «هر کس مراعات حرمات سه‌گانه الهی را نکند خداوند به‌هیچ عنوان حرمت او را نگه نمی‌دارد. آن حرمات سه‌گانه عبارت است از حرمت اسلام و حرمت پیامبر اسلام و حرمت عترت و اهل بیت.»(الخصال، ج۱، ص۷۱) آنچه در روز عاشورا اتفاق افتاد، این بود که دشمنان دین می‌خواستند با بی‌حرمتی به امام حسین(ع) اثرات شخصیتی ایشان در جامعه را از بین ببرند تا هدایت به این واسطه کارایی خود را از دست بدهد. شاید یکی از جان‌گدازترین مصائبی که دشمنان اهل بیت(ع) خصوصاً حضرت سیدالشهداء(ع) و فرزندان ایشان را دچار آن کردند، همین بی‌حرمت کردن ایشان بود. امام زمان(عج) در زیارت ناحیه مقدسه می‌گویند: «أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِکَتْ حُرْمَتُهُ»؛ سلام بر آن کسى‌که پرده حُرمَتش دریده شد... . در حالی که خود را آشنای به رحمت ایشان می‌دانست و خطاب به جدّ غریب خود عرض می‌کرد: «أَلسَّلامُ عَلَیْکَ سَلامَ الْعارِفِ بِحُرْمَتِک»؛ سلام بر تو، سلامِ آن کسى که به حُرمتِ تو آشناست. از دردمندانه‌ترین مصائب بی‌حرمتی به ائمه(ع) و خاندان عصمت و طهارت است. مصیبتی که به بیان امام زمان(ع): «سَلامَ مَنْ قَلْبُهُ بِمُصابِکَ مَقْرُوحٌ، وَ دَمْعُهُ عِنْدَ ذِکْرِکَ مَسْفُوحٌ»؛ سلام کسی‌که قلبش از مصیبت تو جریحه‌دار و اشکش به هنگام یاد تو جارى است.
دشمنان اسلام و اهل بیت(ع) همیشه قصد داشتند با روش‌های مختلف از دروغ‌سازی، تحریف، اجیر راویان و نویسندگان جاعل، به‌شهادت رساندن ایشان و حتی به اسارت بردن ناموسان خدا، حرمت مقدسات را بشکنند تا مردم را از اطراف آن دور کنند؛ اما غافل بودند که خداوند خودش حافظ حرمت ایشان است و پاسخ هر بی‌حرمتی را خودش می‌دهد.
