آنچه در قرآن بسیار به آن اشاره شده، ابلاغ پیام‌هایی از طرف خداوند به انسان‌ها برای هدایت ایشان است. حال سؤال این است که در هدایت تا کجا می‌توان از ابلاغ، نصیحت، پند و اندرز استفاده کرد و آیا حدی برای آن تعیین شده است یا نه؟ خداوند در قرآن می‌فرماید: «و همه را پيشوايانى ساختيم كه به امر ما هدايت مى‌كردند و انجام دادن كارهاى نيک و برپاى داشتن نماز و دادن زكات را به آنها وحى كرديم و همه پرستنده ما بودند.»(انبیا/37) همچنین از زبان حضرت نوح(ع) می‌شنویم که به قومش می‌فرماید: «أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنْصَحُ لَكُمْ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ»؛ پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم، و برای شما خیرخواهی می‌کنم و از سوی خدا حقایقی را می‌دانم که شما نمی‌دانید.(اعراف/62) و آیات بسیاری مانند آیه 57 در سوره یونس که نشان از اهمیت موضوع ابلاغ پیام و رسالت جهت هدایت است که می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ» و «اُبَلِّغُکُمْ رِسَالاَتِ رَبِّى وَ اَنَا لَکُمْ نَاصِحٌ اَمِینٌ».(اعراف/68) کلمه‌های «نصح» و «موعظه» در آیات فوق و آیات مشابه نیز به خیرخواهی، خلوص و محبت اشاره دارد. شاید معنای این کلمه را با نگاهی به آیه 63 سوره اعراف بهتر درک کنیم. آنجایی که حضرت نوح می‌گوید: «آیا تعجب کرده و در نظر شما شگفت‌انگیز است که مردی از خودتان از جانب خدا به یادآوری شما فرستاده شده تا مگر شما را (از عذاب قیامت) بترساند و تا پرهیزکار شوید و باشد که مورد لطف خدا گردید؟» انگار مردم آن زمان دلسوزی برای خود ندیده بودند و از اینکه کسی خود را دلسوز آنان معرفی می‌کرد، تعجب کرده بودند. این خود نشان از این دارد که پیامبران الهی با چه وضعیتی در فرهنگ و اخلاق و سبک زندگی جوامع برخورد داشتند. پس از این دلسوزی با موعظه، خداوند امر به «تنذیر» می‌فرماید که به معنای خبر دادن مردم از آینده‌ای سخت است. در این مورد هم آیات زیادی در قرآن آمده است که می‌فرماید: «وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ مُبَشِّرًا وَ نَذِیرًا»(فرقان/56)؛ اما در کنار آیاتی که به موعظه و نصیحت امر می‌فرماید، آیاتی آمده است که امر به توقف در دلسوزی برای برخی از مردم دارد. در قرآن آیاتی وجود دارد که نگرانی خداوند را درباره جان پیامبر(ص) به ما می‌فهماند. پیامبر اسلام(ص) آنقدر دلسوز و تلاشگر است که خداوند او را از دلسوزی زیاد برای افراد کوردل منع می‌فرماید. در آیه 8 سوره فاطر آمده است: «خداوند هر کس را بخواهد گمراه می‌سازد و هر کس را بخواهد هدایت می‌کند؛ پس جانت به خاطر شدت تأسف بر آنان از دست نرود؛ خداوند به آنچه انجام می‌دهند داناست!» اما این تلاش پیامبر رحمت(ص) برای رساندن پیامش به همه انسان‌ها هم بود. به‌عبارتی، ایشان خود را موظف می‌دانستند که همه انسان‌ها را تفهیم کنند تا کسی نباشد که آیات الهی را نشنیده باشد و از رفتن به سمت نور الهی باز ماند.
