بچه‌های ایران

«آقایان و خانم‌ها؛ این تیم ملی ایران است.»
بی‌شک این کلمات دقیق‌ترین جمله‌ای بود که «پیمان یوسفی» در میان گزارش بازی ایران و ولز بر زبان آورد.
ضدحمله برق‌آسا و ضربه تمام‌کننده قلی‌زاده که البته VAR نگذاشت عدد یک در مقابل نام ایران قرار بگیرد، واکنش فوق‌العاده سیدحسین حسینی در دقیقه 11 و 23 ثانیه، فرار سردار آزمون و به لرزه درآمدن تیرک دروازه ولز، یورش مهدی طارمی و اخراج «وین هنسی»، نجات دروازه قرمزپوشان بریتانیایی از شوت سنگین «علی ‌قلی‌زاده» به لطف تیرک، عبور میلیمتری ضربه وحشتناک «مهدی ترابی» از کنار چارچوب دروازه، شوت «سعید عزت‌اللهی» که در آخرین ثانیه‌ها با خوش‌شانسی محض با سرانگشتان سنگربان به گل ننشست و در پایان تیر خلاص «روزبه چشمی»، هر کدام قطعه‌ای از جورچین یک تیم ملی بود.
پیروزی دراماتیک ایران در بازی دوم مرحله گروهی نمایشی بود از هوش، شجاعت و کاربلدی یک ملت.
توپی که اگر چه در ورزشگاه «احمدبن‌علی» الریان قطر از خط دروازه ولز گذشت، اما اینجا در تهران، کرمانشاه، زاهدان، اصفهان و رشت فریاد‌های پیروزی و شادی به گوش رسید؛ مردم به خیابان آمدند و جشن ملی برپا شد!
اما این،‌ همه حکایت توپی نیست که در دقیقه 98 به تور دروازه ولز بوسه زد. همانقدر که این برد، شادیِ پیروزی را به دل ملت ایران آورد، غمِ شکست را به استودیوها و اتاق‌های توطئه‌سازی دشمنانِ ملت ایران برد.
آنها که پروژه چندین ساله‌شان برای حذف مردم ایران از جام جهانی 2022 قطر با فشارهای سیاسی و بازی‌های رسانه‌ای درهم شکسته بود، همه همّ ‌و غم خود را گذاشتند تا با جعل واژه‌های دروغین ارتش 11 نفره تیم ملی را در میدان جام جهانی از ملت ایران بگیرند؛ ولی ساعت 15 و 30 دقیقه، 4 آذر ماه 1401 با ضربه چیپ رامین رضائیان که به قعر دروازه ولز رفت، حماسه کامل شد.
«‌ماریو اسکوبار» قاضی ۳۶ ساله اهل گواتمالا سوت پایان بازی را به صدا در آورد.
حال در یک‌سو تیم ملی ایران قرار دارد؛ تیمی که دشمنان ایران از بازی اول تمام سعی‌شان این بود که آن را از نفس بیندازند، اما تا پای جان جنگید و از دل شکست یک حماسه آفرید. در سوی دیگر ملت ایران ایستاده است که از پیروزی تیم ملی سر از پا نمی‌شناسد، و باطل کردن توطئه ربودن غرور ملی و پیروزی بر ولز را جشن می‌گیرد.
طرف سوم و بازنده این روز دشمنان ایران بودند، آنها بعد از آن همه تقلا برای چنگ کشیدن بر غرور یک ملت، عزادار پیروزی ایران بودند و بغض‌ها و کینه‌های‌شان را روی آنتن فریاد می‌زدند.
سه‌گانه‌ای که چهارم آذر 1401 را در تقویم فتوحات ایران ثبت کرد.
فتحی که در ۸ آذر ۱۴۰۱ با ثبت یک بازی درخشان دیگر از بچه‌های ایران کامل خواهد شد.