قانون، امنیت، آزادی

بلوای خلق‌شده در جامعه ایرانی که دست‌های بیگانگان و بدخواهان کشور در هدایت و مدیریت آن روز‌به‌روز آشکارتر می‌شود، امنیت کشور را مخدوش کرده و علاوه بر خسارات جانی به وجود آورده، امنیت روانی جامعه را نیز تحت‌ شعاع خود قرار داده است. این وضعیت در حالی است که براندازان برای خوب و جذاب نشان دادن خود و فریب افکار عمومی دم از تلاش برای آزادی می‌زنند!
این امر موجب شده تا باز هم بحث دیرینه چگونگی جمع میان ارزش‌هایی چون امنیت و آزادی در اذهان شکل گیرد و افراد متعددی در مورد آن اظهارنظر و طرح مسئله کنند و احیانا پاسخ و راهکاری ارائه دهند.
در این بین، به تازگی یکی از رئوس اصلاح‌طلب نیز وارد بحث شده و در نوشتاری این مسئله را خطاب به دانشگاه گوشزد می‌کند: «توجه داشته باشید همچنان که آزادی یک نیاز مبرم و مطالبه مهم است، امنیت نیز برای کشور اهمیت دارد و مراد از آزادی، آزادی ملت و مراد از امنیت، امنیت میهن است.نباید گذاشت آزادی و امنیت در برابر هم قرار گیرند و در نتیجه آزادی به بهانه حفظ امنیت، پایمال شود یا امنیت که شرط استقرار سامان و نظم خوب در جامعه است، به نام آزادی نادیده انگاشته شود.»
اظهارات فوق هر چند تلاش دارد تعدیلی در حرکات ساختارشکنانه و ضدامنیتی این روزها ایجاد کند و از خوانش‌های رادیکال و براندازانه از آزادی فاصله گیرد و بر ضرورت حفظ امنیت کشور تأکید دارد، اما ناکافی است و باید با صراحت بیشتری بر عدم‌تحقق آزادی بدون امنیت تأکید ورزید و یادآور شد که آزادی بدون امنیت به واقع فریبی بیش نیست که حقیقت آن را آنارشیسم و هرج و مرج و بی‌قانونی شکل می‌دهد. آزادی در هیچ کجای جهان با قداره‌کشی و حمله به نیروی حافظ امنیت و آتش زدن اموال عمومی به دست نمی‌آید و آنچه در برخی از خیابان‌های کشور مشاهده شد، بیش‌ از آنکه تجلی آزادی‌خواهی باشد، نماد دیکتاتوری و خشونت‌طلبی و رادیکالیسم است. حقیقت آن است که نویسنده از جسارت لازم برای قضاوت بین دوگانه آزادی و امنیت برخوردار نیست و از آنجا که نسبت به تبعات آن نزد هواداران بیم دارد، با صراحت تکلیف را برای او مشخص نمی‌کند و اذهان را در ابهام رها می‌سازد.
در حالی که به خوبی می‌داند نقطه تعادل بحث، حرکت و تمسک به قانون است و تنها راه رسیدن به آزادی، حرکت در چارچوب مکتوبی است که از آن با عنوان میثاق ملی یاد شده است.
اگر قرار باشد در جامعه‌ای هم امنیت و هم آزادی به طور توأمان محقق شود، پایبندی به قانون است که می‌تواند متضمن این دو باشد و با عبور از قانون، نه از آزادی خبری خواهد بود و نه از امنیت!
لذا همه آنان که هنوز دل در گرو ایران و ایرانیان دارند، در زمانه‌ای که بیگانگان طراحان پروژه براندازی شده‌اند، باید جامعه را به پایبندی به قانون دعوت کنند. اظهارنظرهای پرابهام و قابل تفسیر به حل گره ذهنی جامعه و کاستن از خشونت در کشور کمکی نخواهد کرد.