صاحب‌خانه

آسمان دنیا به پهنه گیتی است، اما آسمان دل‌مان پهناورتر از این عالم است. دل ما به وسعت دلتنگی برای شماست. همانقدر بزرگ و همین‌قدر بی‌انتها. خواسته ما شمایید. شما که در هر کجای جهان که هستید، گوش شنوایید برای صدای ما. قبله حاجاتید برای خواسته‌های لایتناهی ما. هرچند قد آرزوهای ما به پله اول رسیدن نمی‌‌رسد؛ اما نگاه‌مان به همان بلندی‌هاست که شما آنجایید.
روزهای دلتنگی سخت می‌گذرد، اما سخت‌تر از آن تماشای عکس‌های قاب شده بر روی دیوار خانه است؛ عکس آنهایی که روزها را به شب‌ها و شب‌ها را به روزها گره زدند و دویدند و جنگیدند تا شاید شما را ببینند. نکند خدایی ناکرده زیارت‌تان روزی ما هم نشود. ما که مهمان چند روزه اینجاییم، برای دیدار شما آمده‌ایم، شما که صاحب خانه‌اید. خانه بی‌صاحب که دیدن ندارد.
مولای من! ای خورشید پشت ابر، تا حواس‌مان به در و دیوار این خانه گرم نشده، بیایید. بیایید و مهمان‌تان را از این نظاره‌های حضیض دور کنید. نظاره‌هایی که نمک است به ریشه درخت محبتی که شما کاشتید.