صیانت از حریم جشنواره‌ها

هفته گذشته، یکی از مهم‌ترین رویدادهای حوزه فیلم «مستند» کشور به کار خود پایان داد. جشنواره «سینما حقیقت» که امسال شانزدهمین دوره خود را پشت سر گذاشت، مهم‌ترین رویداد و محفل برای هنرمندانی است که در این حوزه فعالیت می‌کنند. حوزه‌ای که می‌توان گفت واقعی‌ترین داستان‌ها را روایت می‌کند. سابقه سینمای مستند، به روزهایی برمی‌گردد که سینما چند سالی از ظهورش گذشته بود و اولین فیلم‌هایی که از سوی برادران «لومیر» از کارخانه و کارگران گرفته شد، به نوعی مُعرف گونه‌ای از سینماست که امروز به آن سینمای «مستند» می‌گویند.
خوشبختانه، در کشور ما نیز به دلیل تلاش استادان بزرگی در این حوزه، مانند مرحوم حاج نادر طالب‌زاده، این حوزه از فیلم‌سازی نسبت به گذشته جدی‌تر گرفته شده و حالا نیز جشنواره سینماحقیقت کمک شایانی در جهت بهتر دیده شدن آثار فعالان این حوزه می‌کند.
حالا که این جشنواره مهم‌ترین رویداد حوزه مستند در کشور و در نتیجه، یکی از مهم‌ترین رویدادهای فرهنگی و هنری کشور است، پس باید محفلی دلگرم‌کننده برای علاقه‌مندان به این حوزه باشد. مهم‌ترین مسئله دراین زمینه هم این است که در داوری فیلم‌ها هیچ چیز جز خود اثر و تراز حرفه‌ای و مفهومی آن، در انتخاب یا عدم انتخاب آن مؤثر نباشد.
اما متأسفانه گاهی شنیده می‌شود در برخی جشنواره‌ها برخی آثار بیشتر دیده می‌شوند و شانس بالا آمدن دارند یا در برخی جشنواره‌ها، همین نوع آثار، کمتر مورد توجه داوران قرار می‌گیرند. قطعاً چنین مسائلی، باعث دلسردی و حتی بدتر از آن موجب دودستگی بین هنرمندان می‌شود. گاهی تأثیر چنین اتفاقاتی آنچنان عمیق و مخرب است که انگار بهتر است پیشنهاد کنیم در جشنواره‌ها نام تهیه‌کننده اثر حذف شود، تا مورد قضاوت خوب و بد داوران قرار نگیرد.
در هر صورت در جشنواره‌هایی، مانند فیلم کوتاه، مستند، فجر و رشد مهم‌ترین مسئله‌ای که به هنرمندان هر حوزه انگیزه می‌دهد، حمایت و انتخابی برگرفته از قوت خودِ اثر است، نه ملاک‌های دیگر و به اصطلاح تهیه‌کننده اثر.