نقطه اشتراک دشمنان نظام از آشوب‌های داخلی تا شارلی ابدو/ چرا فحاشی تنها ابزار دشمن است؟

نام نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» برای ما ایرانیان نام تقریباً آشنایی است. وقتی نام این بنگاه رسانه‌ای فرانسه را می‌شنویم یاد جسارت و گستاخی جماعتی می‌افتیم که با ژست روشنفکری و مدرنیسم، در کنار این که شعار «احترام به آزادی بیان» را همچون باد گلویی از دهان خارج می‌کردند، در سال ۲۰۱۵ با انتشار کاریکاتورهای موهون نسبت به حضرت رسول‌الله دل ملیون‌ها مسلمان را به درد آوردند. 

«برایِ» آزادی‌های یک‌طرفه

هنگامی که شارلی ابدو دست به انتشار کاریکاتورهای موهن علیه پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص) و مقدسات مسلمانان زد، نه تنها دولت‌های مدعی آزادی بیان این کار نشریه فرانسوی را محکوم نکردند بلکه از آن به بهانه آزادی بیان حمایت کردند. اقدامی که نشان داد مفاهیم ارزشمندی مانند آزادی بیان و حقوق بشر تنها وسیله‌ای برای پیشبرد رویکردهای ناصواب دولت‌های اروپایی و غربی است. البته لازم به طرح این سؤال است که چرا بروز و ظهور این آزادی‌ها در اظهارنظر درباره اسلام و مسلمین تا این سطح بی‌حد و اندازه و وسیع است و کافی است کسی درباب هلوکاست دروغین مطلبی بگوید یا بنویسد تا به سرنوشت «روژه گارودی» دچار شود که به صرف انتقاد از صهیونیسم و هلوکاست به ۱۲۰ هزار فرانک فرانسه (۴۰ هزار دلار) جریمه شد.

«برایِ» جسارت‌های بی‌خاتمه

به تازگی شارلی ابدو مسابقه‌ای با هدف نشر کاریکاتورهای موهن به رهبر معظم انقلاب برگزار کرده است که انتقادات زیادی به این نشریه و همچنین سیاست یک بام و دو هوای غرب به ویژه فرانسه وارد شد، تا جایی که وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این اقدام موهن، «نیکلاس رش» سفیر فرانسه را احضار کرد. 

«برای» استفاده‌های ابزاری

کاریکاتورهای منتشر شده توسط نشریه شارلی ابدو به مبتذل‌ترین شکل ممکن و با بهره‌گیری از جاذبه‌های جنسی و سکسی حقیقت وجودی و فکریِ سیاست غرب را مشخص کرد تا بار دیگر دُم خروس «دیکتاتوری رسانه‌ای» غربی‌ها از آستین «آزادی بیان» این‌گونه بیرون بزند. نکته جالب این‌جاست که بین «شعارهای رکیک» بلوای ۱۴۰۱ در ایران و کاریکاتورهای شارلی ابدو فرانسوی، یک اشتراک ملموسی وجود دارد و آن بهره‌گیری از اندام زنانه و بالاخص اندام‌های جنسی برای مقابله با حاکمیت جمهوری اسلامی است. از سویی شاهد شعارهای جنسی بودیم که پاییز امسال از سوی بلواگردانان و اراذل خرابکار سر داده شد تا به خیالشان «مبارزه مدنی» و «اعتراض به حق» خود را به نمایش بگذارند. از سویی هم شاهدیم وقتی شارلی ابدو قصد جسارت به رهبری و نظام جمهوری اسلامی را دارد بر روی جاذبه‌های جنسیتی زن مثل کشیدن زن برهنه، استفاده از اندام جنسی و... انگشت می‌نهد تا معنای واقعی دفاع از حقوق زنان را نمایان کند.

کشوری که مدعی حمایت از حقوق زنان است و چندی پیش رئیس جمهورش با چند خودفروخته وطنی به عنوان «زنان مبارز» دیدار کرد و اغتشاش‌گرانی که با جنون خودخواهانه خود در کف خیابان‌های تهران فریاد کلیشه‌ای «زن، زندگی، آزادی» را سر می‌دهند با تقلیل بدن زن آن را وسیله‌ای برای تقابل سیاسی خود قرار داده‌اند تا ما به خوبی معنای زن، زندگی، آزادی را درک کنیم.

درباره این دو محور و تناقضی که کشورهای غربی و غرب‌زگان داخلی را دچار حیرت و سرگردانی کرده‌ است در مطالب آتی به بحث و گفت‌وگو می‌پردازد.

منبع: فارس