آب حیات

ظلم و ستمی که اشغالگران جنوب ایران، یعنی انگلیسی‌ها به یاری رژیم قاجار در پیش گرفته بودند، زندگی مردم آن منطقه را سیاه و تباه کرده بود. بزرگ‌مردان لارستان از این پیشامد نگران بودند؛ از این ‌رو با گسیل هیئتی به عراق از میرزای‌شیرازی، زعیم عالی‌قدر شیعه و صاحب فتوای تحریم تنباکو، فقیه مجاهد و مبارزی را می‎خواهند که توان مقابله با ظلم و استبداد را داشته باشد. کسی که به دفع تجاوزات زورمداران همت گمارد و رهبری و مدیریت جامعه اسلامی را در لارستان بر عهده گیرد. میرزای شیرازی به هیئت لارستان می‎فرماید: «در حال حاضر کسی را در نظر ندارم. مهلت دهید تا در این باره تدبیری کنم و شخص برازنده‎ای را برای شما اختیار نمایم.» هیئت برای زیارت مرقد مولای متقیان حضرت امام علی(ع) راهی نجف می‎شوند. در نجف اشرف با سیدمرتضی کشمیری ملاقات می‎کنند و سفره درد و رنج ستم را به آن بزرگ بازگو کرده، تقاضا می‎کنند تا با هجرت به لار، رهبری آن دیار را بر عهده گیرد. سید با سابقه آشنایی که از آیت‌الله سیدعبدالحسین لاری دارد، این مهم را شایسته وی می‎بیند و آنان را متوجه فقیه فرزانه‎ای می‎کند که در نجف اشرف با تدریس و تألیف فقه استدلالی به تربیت دانشجو مشغول است.

حضرت آیت‌الله سیدعبدالحسین لاری در چهل و پنج سالگی است و یکی از بزرگ‌ترین استادان حوزه علمیه نجف به شمار می‌آید؛ از این رو وقتی هیئت لاری از ایشان دعوت به عمل می‎آورند، او با توجه به مسئولیت‎های حوزوی، از قبول عزیمت به ایران خودداری می‎کند. حاج سیدعلی کبیر، بزرگ هیئت اعزامی از لار به عراق با سابقه آشنایی که از مردان خداجوی و مجاهد دارد، از همان برخورد اول، خصایص رهبری را در وجود سید لاری مشاهده می‎کند و رهبری لارستان را سزاوار چنین شخصیتی می‎داند. وی شوریده سر، از نجف به سامرا می‎رود و ماجرای نجف را با میرزای شیرازی در میان می‎نهد.

میرزای شیرازی، رهبر امت اسلامی از منطقه حساس جنوب ایران و موقعیت استراتژیکی آن در مقابل استعمارگران آگاهی کامل دارد و با روحیه رشادت و استقلال‌طلبی و ایمانی مردان مجاهدی که برای حفظ استقلال اقتصادی ایران در آن سرزمین تلاش‌های پیگیر کرده و در «تحریم تنباکو» ایفای نقش کرده‎اند، آشناست و می‌داند که اعزام دانشمندی دیگر به این منطقه، تداوم رهبری سیاسی شیعه را فراهم می‎‎آورد. بنابراین، میرزای شیرازی با ارسال نامه‎ای سید لاری را از وقایع آشفته جنوب ایران باخبر ‎کرده و با استفاده از منصب ولایت فقیه بر ایشان فرض می‎کند که به لارستان هجرت کند(1) سید لاری در سال 1309 ق نجف اشرف را ترک می‎کند و به لارستان می‎رود. میرزای شیرازی هنگام خروج سید لاری، خطاب به حاج سیدعلی کبیر و هیئت همراهش می‎فرماید: «با بردن آقا سیدعبدالحسین به لارستان، نجف را به آنجا برده‎ای و گهواره فضیلت و دانش را از فرزند فضیلت و علم خالی گذاردی.»(2) سید لاری در ایران با تأسیس حوزه علمیه لار، فعالیت‌های مرکز بزرگ جهان شیعه را ادامه می‎دهد.

منابع در دفتر نظریه موجود است.