کعبه دل
اشعار آیینی نیایش و مناجات با خدا، مجموعه اشعار عید قربان
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین سان
که من، مرآت نور ذوالجلالم
عروس پرده بزم وصالم
مرا دست خلیل‌اللّه برافراشت
خداوندم عزیز و نام‌ور داشت
نباشد هیچ اندر خطه خاک
مکانی همچو من، فرخنده و پاک
چو بزم من، بساط روشنی نیست
چو ملک من، سرای ایمنی نیست
مقدس همتی، کاین بارگه ساخت
مبارک نیَّتی، کاین کار پرداخت
در این درگاه، هر سنگ و گل و کاه
خدا را سجده آرد، گاه و بی‌گاه
«أنا الحق» می‌زنند اینجا در و بام
ستایش می‌کنند اجسام و اَجْرام
در اینجا عرشیان تسبیح خوانند
سخن گویان معنی، بی‌زبانند
در اینجا رخصت تیغ آختن نیست
کسی را دست بر کس تاختن نیست
نه دام است اندر این جانب نه صیاد
شکار آسوده است و طائر آزاد
خوش آن استاد کاین آب و گل آمیخت
خوش آن معمار کاین طرح نکو ریخت
مرا زین حال بس نام‌آوری‌هاست
به گردون بلندم برتری‌هاست
بدو خندید «دل» آهسته، کای دوست
ز نیکان، خود پسندیدن نه نیکوست
چنان رانی سخن، زین توده گِل
که گویی فارغی از کعبه دل
تو را چیزی برون از آب و گل نیست
مبارک کعبه‌ای مانند دل نیست
تو را گر ساخت ابراهیم آذر
مرا بفراشت دست حیِّ داور
تو را گر آب و رنگ از خال و سنگ است
مرا از پرتو جان، آب و رنگ است
تو را گر گوهر و گنجینه دادند
مرا آرامگاه از سینه دادند
تو را در عیدها بوسند درگاه
مرا باز است در، هرگاه و بی‌گاه
تو را گر بنده‌ای بنهاد بنیاد
مرا معمار هستی، کرد آباد
تو جسم تیره‌ای، ما تابناکیم
تو از خاکی و ما از جان پاکیم
تو را گر مروه‌ای هست و صفایی
مرا هم هست تدبیری و رایی
در اینجا نیست شمعی جز رخ دوست
وگر هست، انعکاس چهره اوست
تو را گر دوست دارند اختر و ماه
مرا یارند عشق و حسرت و آه
تو را گر غرق در پیرایه کردند
مرا با عقل و جان، همسایه کردند
در این عزلت‌گه شوق، آشناهاست
در این گم‌گشته کشتی، ناخداهاست
کسی کاو کعبه دل پاک دارد
کجا زآلودگی‌ها باک دارد؟
چه محرابی است از دل با صفاتر
چه قندیلی است از جان روشناتر
خوش آن کس، کز سر صدق و نیازی
کند در سجدگاه دل، نمازی
پروین اعتصامی
