یاد خداوند در همه حال

خداوند از بندگان خود می‌خواهد که در هرحالی و هر زمانی به یاد او باشند و با غفلت از حالات خود دچار گمراهی نشوند، به ویژه در لحظات خاص و در سختی‌ها؛ یعنی خداوند می‌خواهد انسان به آخرت توجه داشته و مراقب اعمال خود باشد. «و الدار الأخرة خیر للذین یتّقون أفلا تعقلون»؛ و سرای آخرت برای آنها كه پرهیزگاری پیشه كنند، بهتر است آیا نمی‌فهمید؟!(اعراف/ 169) شیطان هم از طرفی می‌خواهد که انسان را از حال و توجهی که دارد، دور کند و آنان را در مسیر ضلالت قرار دهد. در سوره تکاثر می‌خوانیم: «أَلْهاكُمُ التَّكاثُر، حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقابِر»؛ افزون‌طلبی (و تفاخر) شما را به خود مشغول داشته (و از خدا غافل نموده) است. تا آنجا که به دیدار قبرها رفتید (و قبور مردگان خود را برشمردید و به آن افتخار کردید)!(تکاثر/ 1 و 2) همچنین فرموده است: «بدانید كه زندگى دنیا، در حقیقت، بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یكدیگر و فزون‌جویى در اموال و فرزندان است.»(حدید/ 20) برای اینکه ما بفهمیم چه چیزی لهو و لعب است و چه چیزی در راستای هدف الهی و انسانی و حرکت به سمت بهشت است، خداوند ابزاری برای ما قرار داده است. یکی ابزار «یادگیری» و یکی ابزار «سنجش ارزش‌ها» است؛ پیامبران الهی و ائمه هدی(ع) خوب و بد را به انسان شناساندند و به او آموزش دادند تا بفهمد و یاد بگیرد. حال برای سنجش اینکه آیا درست عمل می‌کنیم یا نه، باید به رفتارها و کردارهای پیامبران و اهل بیت(ع) مراجعه کنیم. «لَّقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَ‌سُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ...»؛ براى شما در (سیره‌) رسول خدا سرمشقى نیکوست، (البته) براى کسانى‌که به خدا و روز قیامت امید دارند و خدا را بسیار یاد مى‌کنند.(احزاب/ 21) و «خداوند فقط می‌خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل‌بیت دور کند و کاملا شما را پاک سازد.»(احزاب/ 23) در حالت عادی که می‎‌توانیم بهتر و راحت‌تر تکلیف‌مان را بشناسیم و بهترین عمل را انتخاب کنیم؛ اما وقتی سختی‌های فراوان ایجاد می‌شوند و شرایط خاص می‌شود، تشخیص اینکه چه کار باید انجام دهیم، سخت می‌شود. زندگی اهل‌ بیت(ع) به ویژه حضرت سیدالشهداء(ع) بهترین الگویی است که مانند خورشید راه ما را روشن کرده است. هنگامی‌که رفتار ایشان را در سختی‌ها و مشکلات زندگی می‌بینیم و رفتارشان را ملاحظه می‌کنیم، می‌توانیم تکلیف خودمان را هم بشناسیم؛ یعنی ابزار سنجش خوبی و بدی را در دست داشته باشیم. امام حسین(ع) در سخت‌ترین لحظه از یاد خداوند غافل نشد و کاری انجام نداد که با تقوایش منافات داشته باشد. امام(ع) در لحظات آخر زندگی خود و در سخت‌ترین شرایط همانطور عمل فرمودند که در لحظات عادی زندگی‌شان عمل می‌فرمودند. هیچ امر بیهوده، لهو و لعب، کاری که با دستور خداوند در تضاد باشد، بی‌تقوایی، عصبانیت و... سراغ امام(ع) نمی‌آید؛ زیرا او خود را برای این لحظات سخت تربیت کرده است. مؤمن حقیقی کسی است که نگاهش به امامش باشد و در رفتار و اعمال متوجه او باشد. ما باید رفتارهای خودمان را با رفتار اهل‌ بیت(ع) بسنجیم و خودمان را برای لحظات سخت آماده کنیم.