در سال ۱۴۸۲، «دیهگو کائو» یکی از دریانوردان پرتغالی، سرزمین آنگولا را برای اروپاییها کشف کرد. پس از آن بود که آنگولا با هند و خاور دور روابط بازرگانی را آغاز کرد و بعدها به مرکز فروش برده به مستعمرات پرتغال در برزیل تبدیل شد؛ به همین دلیل امروزه بیشتر سیاهپوستان برزیلی، اصلیت آنگولایی دارند.
آنگولا آخرین مستعمره بزرگ اروپایی بود که استقلال خود را باز یافت. این کشور حدود پنج قرن در استعمار پرتغال بود و با کمکهای نظامی روسیه و کوبا در جنگهای داخلی ۱۹۷۶-۱۹۷۵ پیروز شد. پس از جنگ جهانی دوم با آغاز جنبشهای آزادیخواهانه در قاره آفریقا، سرکوب جنبش آنگولا از سوی پرتغالیها با شکست روبهرو شد و سرانجام در آوریل ۱۹۷۴ پرتغال مجبور به قبول استقلال این کشور شد و سال بعد رئیسجمهور پرتغال «فرانسیسکو دا کوستاگومز» استقلال آنگولا را پذیرفت. زمانی که پرتغالیها در اواخر قرن پانزدهم تجارت را در غرب ساحل آفریقا شروع کردند، توجّه خود را به گینه و آنگولا متمرکز کردند. ابتدا آنها برای دستیابی به طلا در آنگولا بسیار امیدوار بودند؛ ولی در نهایت دریافتند که صادر کردن برده بسیار با ارزشتر و در دسترستر است. با وجود این، پرتغالیها فقط یک پایگاه در این دو منطقه (آنگولا و گینه) تأسیس کردند. با وجود اینکه در سال 1836 خرید و فروش برده در آنگولا ممنوع شد؛ امّا در امپراتوری پرتغال، تا پایان سال 1875، بردهداری به صورت قانونی باقی ماند.
در قرون 15 تا 19، یک سلسله مراکز تجارتی و دژهای نظامی برای جمعآوری و صدور اسیران و بردگان در سراسر طول کرانه غربی آفریقا از سنگال تا آنگولا به وجود آمد. به تدریج تجارت برده افزایش مییافت و در آخر قرن هجدهم، که در آن سالیانه 100 هزار برده آفریقایی به آمریکا حمل میشد، به اوج خود رسید. بازارهای عمده برده، خلیج گینه، آفریقای غربی و شرقی و گرمسیری بودند؛ در حالی که خلیج کوچک بنین و بخشهای خط ساحلی ساحل طلا، کنگو، آنگولا و برخی نواحی دیگر، مناطق صدور برده به شمار میآمدند. در این بین، آنگولا سهم مهمّی در تجارت جهانی برده، به ویژه در مستعمرات پرتغال در آمریکای جنوبی داشت. در تجارت پرسود برده، کشیشان، سربازان و سوداگران با یکدیگر رقابت میکردند. برآوردها نشان میدهد، در فاصله سالهای 1580 تا 1836، بیش از چهار میلیون آفریقایی را به صورت برده از کنگو و آنگولا خارج کردهاند که سه میلیون نفر به تنهایی از آنگولا بوده است.