کشتار بردگان

اروپایی‌ها که در اوایل قرن 16 در آمریکا سکنی گزیدند، سیاه‌پوستان برده را با خود به این سرزمین آوردند. در سال 1610، کشتی هلندی «هاف مون» به ویرجینیا رسید و بردگانی از قاره آفریقا را وارد این منطقه کرد. به تدریج که مردم سفیدپوست در آمریکا ساکن و پراکنده شدند، برده‌داری نیز در آمریکا ریشه گستراند. به ویژه در سال‌های ۱۶۱۹ تا ۱۸۶۵، تاریخ شاهد آمریکای نژادپرستی بود که توده آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار را از ستم خویش به ستوه می‌آورد. 
به گواه تاریخ در سده ۱۸۰۰، برده‌داری در همه جای آمریکا دیده می‌شد، سیاهان حقوق و امتیازاتی را که سفیدپوستان از آنها برخوردار بودند، نداشتند؛ این حقوق شامل حق رأی، حق تحصیل، حق اشتغال و حتی حق رفتن به مکان‌های عمومی خاص می‌شد. هر کاری که آنها می‌توانستند انجام دهند، محدود و کنترل شده بود. با برده‌ها رفتار محترمانه‌ای صورت نمی‌گرفت و اغلب آنها از سوی اربابان‌شان تنبیه می‌شدند و مجبور به کارهای طاقت‌فرسا بودند.
«ماساچوست» در سال ۱۶۴۱، برده‌داری را قانونی کرد و به اولین ایالتی تبدیل شد که به این اقدام جلوه قانونی بخشید و جرجیا، آخرین مستعمره‌ای بود که برده‌داری را در سال 1750 قانونی کرد. سخت‌ترین وضعیت در ویرجینیا حاکم بود؛ به نحوی که در آنجا قانونی تصویب شد که می‌گفت: «اگر بچه‌ای از مادری برده متولد شود، او نیز برده خواهد بود.»
در سال 1673، برای اولین بار گروهی از سفیدپوستان از «جرج فاکس» مؤسس جمعیت مسیحی «کویکارز» خواستند تا برده‌داری را لغو کند و وی نیز این کار را در شهرکی در ایالات نیوجرسی منع کرد. چند سال بعد در سال 1688، شاهد اولین تظاهرات سفیدپوستان ضد برده‌داری در فیلادلفیا بودیم که در آن مسیحیان لیبرال از دو گروه «کویکرز» و «مانونات» شرکت داشتند؛ اما هنوز تا لغو برده‌داری در ایالات متحده دهه‌ها فاصله بود.
ناامیدی برخی بردگان را به سمت شورش می‌کشاند. شاید بزرگ‌ترین شورش ایالات متحده در سال 1811 م. در نزدیکی «نیواورلئانز» روی داد که چهارصد تا پانصد برده در آن شرکت داشتند. ارتش ایالات متحده و نیروهای نظامی به آنها حمله کرده و به شورش پایان دادند. در سال 1822 م، یک سیاه‌پوست آزاد به نام «دنمارک وسی» سعی کرد در «کارولینای جنوبی» شورش راه بیندازد؛ اما برنامه‌اش لو رفت و او را به همراه 34 نفر دیگر به دار آویختند. سپس در تابستان 1831 م. در ویرجینیا، با تحریک برده‌ای به نام «نت ترنر» حدود هفتاد برده به اعمال خشونت‌آمیز در مزارع دست زدند. آنها حداقل 55 مرد، زن و کودک را کشتند. وقتی مهمات آنها تمام شد، ترنر و سایرین نیزدستگیر و به دار آویخته شدند.