بسیاری از پدر و مادرها از اینکه فرزندانشان از مدرسه فراری هستند و اصلاً به مدرسه رفتن علاقه نشان نمیدهند، اظهار نگرانی میکنند و علت آن را جویا هستند. دلیل این مسئله خیلی ساده و در عین حال مهم است.
بیشتر پدر و مادرها به دلیل جبران سختگیریهای بسیاری که در زمان بچگی خودشان در خانه پدری تجربه کردهاند، در حال حاضر به این سمت رفتهاند که فرزند در خانه آزادی کامل دارد و هیچ قانونی ندارد و فکر میکنند که این مدل تربیتی درست است؛ در حالی که به همان اندازه که تربیت سختگیرانه نسل قدیم آسیبزا بوده است، این مدل تربیتی هم آسیبهای خودش را دارد.
به روزترین رویکردهای روانشناسی در بحث تربیت فرزند اذعان دارند، برای فرزند باید از همان سنین پایین طبق سن و جنسیت و... یک سری محدودیتهای واقعبینانه قرار داد و در واقع آزادی او را متناسب با شرایطش محدود کرد. برای نمونه، اگر فرزندتان با موبایل بازی میکند، نمیتوان در شرایط کنونی مطلقاً او را منع کرد، ولی باید زمان و شرایطی برای بازی با تلفن همراه تعیین کرد.
تا زمانی که در خانه محدودیتهای واقعبینانه یا به بیان دیگر قوانین منطقی نداشته باشیم، فرزندان ما از مدرسه و هرجای دیگری که محدودیتهایی برایشان لحاظ شده است، فراری میشوند. پس سعی کنیم براساس درک فرزندانمان قوانینی برایشان وضع کنیم تا با جامعه و قوانینش بهتر سازگار شوند.