یکی از موضوعات مهمی که نباید از دید دولتمردان در راستای حمایت هر چه بهتر و دقیق‌تر از اقشار ضعیف و دهک‌های آسیب‌پذیر جامعه دور بماند، دسترسی و ایجاد بانک اطلاعات دقیق درباره میزان درآمد و برخورداری خانوارهاست.
در تمام کشورهای توسعه‌یافته شاهد وجود بانک‌های بسیار دقیق اطلاعاتی هستیم، بانک‌هایی که به صورت بسیار شفاف میزان درآمد و ثروت افراد را به تفکیک مشخص می‌کنند، چرا که در چنین ساختار اداری و نظام اجرایی دستگاه‌ها و وزارتخانه‌ها به هم متصل هستند و اطلاعات مالی و تراکنش‌ها و هر آنچه را که در این مقوله می‌گنجد، با هم رد و بدل می‌کنند و در نهایت از سوی دولت و سازمان مالیاتی آن کشور به صورت دقیق رصد می‌شود.
متأسفانه، در ایران شاهد دسترسی نداشتن دولت‌ها به اطلاعات درآمدی و ثروت خانوارهای ایرانی هستیم؛ نقصانی که سبب شده است بعضاً در پرداخت یارانه‌ها و کالابرگ‌ها تبعیض‌هایی صورت گیرد یا به شکلی که انتظار می‌رود از اقشار ضعیف جامعه حمایت‌های مستمر معیشتی به عمل نیاید. در صورتی اعطای کالابرگ به خانواده‌های نیازمند، به ویژه دارندگان فرزند معلول یا فقرای مطلق مثمر ثمر واقع می‌شود که افراد بسیار نیازمند یا نیازمند واقعی شناخته شوند؛ چرا که امروز برخی از دریافت‌کنندگان یارانه و کالابرگ مشکل آنچنانی در تأمین معاش خود ندارند، لذا فقدان جامعه آماری و اطلاعاتی موجب عدم نظارت و رصد صحیح بر معیشت خانوارهایی شده که کمترین درآمدها را ندارند. در این موضوع تردیدی نیست که پول‌پاشی به حل مشکلات مردم منجر نمی‌شود، بلکه واریز یارانه یا اعطای کالا برگ به افرادی که در تأمین معاش خود دچار سختی نیستند، به نوعی از دست دادن و هدردادن بودجه هنگفتی است که دولت می‌تواند آن را صرف توسعه زیرساخت‌های تولیدی و مهارت‌افزایی و اشتغال‌زایی کند تا با رونق‌افزایی و اشتغال‌زایی ضمن اینکه مردم شاغل می‌شوند، بار مالی قابل توجهی نیز از دوش دولت برداشته شود.
قطع به یقین یارانه نقدی و کالابرگ فقط باید به افراد و خانوارهایی داده شود که تحت پوشش نهادهای حمایتی، مانند بهزیستی یا کمیته امداد حضرت امام خمینی(ره) قرار دارند درغیر این صورت یارانه‌های نقدی و تمام سرمایه‌هایی که به این عنوان به مردم پرداخت می‌شود، باید در مسیر سرمایه‌گذاری رشد تولید در راستای تحقق شعار رشد و جهش تولید صرف شود، ضمن اینکه بخشی از این سرمایه باید صرف نوسازی تجهیزاتی شود که طی سال‌های گذشته بسیار فرسوده شده‌اند. وضعیت حمل‌ونقل کشور در بخش ریلی، ناوگان زمینی وهوایی نشان می‌دهد بسیار آسیب‌پذیر شده‌ایم و به شدت نیازمند سرمایه‌گذاری در این حوزه برای بازسازی و نوسازی هستیم؛ در غیر این صورت و بی‌توجهی به این مقوله مهم که در ابعاد اقتصادی تا اجتماعی اثرگذار است، در آینده‌ای نه چندان دور با وجود اینکه متحمل خسارات سنگینی می‌شویم، رقم‌های سنگینی برای نوسازی و بازسازی باید در نظر گرفته شود که قطعا با تداوم شرایط تحریمی در توان کشور نیست، لذا توصیه می‌شود سرمایه‌های کشور صرف توان‌افزایی مردم در حوزه تولید و اشتغال و نوسازی زیرساخت‌های کشور شود تا اینکه به صورت مبالغ بسیار ناچیزی که کمترین اثری در زندگی مادی مردم ندارد، هدر داده شود.
