چند وقتی می‌شود با پروپاگاندای رسانه‌ای دشمن در زمینه حجاب اسلامی در کشورمان وضعیت این واجب دینی و قانونی در کوچه پس کوچه‌ها و خیابان‌های کشورمان خیلی جالب نیست! واجبی که از ایران باستان تا ایران اسلامی همواره از خط قرمزهای بانوان ایرانی بوده و هست؛ اما امروز دشمن در پی تحقق آنچه تخریب و نابودی انقلاب می‌خواند، به دنبال ترویج فرهنگ برهنگی و بی‌عفتی در جامعه اسلامی ایران است؛ موضوعی که گاه با رژه سربازان گمنام دشمن در جامعه شاهد آن هستیم تا با تبلیغ مستقیم دشمن چشم مردم را به این بی‌قانونی عادت داده و به عبارتی به دنبال عادی‌انگاری آن در جامعه هستند. آنهایی که به دنبال این جبهه و مسیر به راه افتاده‌اند، می‌گویند باید آزاد باشد و هرکسی هر آنطور که تمایل دارد حجابش را رعایت کند و ادعای‌شان این است که گذشتگان ما هم چنین بوده‌اند! عده‌ای گمان می‌کنند که حجاب مخصوص دین اسلام است یا گذشتگان ما بدون حجاب و پوشش بوده‌اند، در حالی که این تفکر صحیح نیست؛ زیرا براساس تاریخ ملل در دنیا تمام بانوان جهان حجاب داشته‌اند. در میان یهودیان، پوششی همانند چادر و مقنعه‌هایی بلند و در میان مسیحیان هم پوششی، مانند آنچه امروز در میان راهبه‌ها و خواهران مسیحی شاهدیم، رواج داشته است.
حجاب از آغاز خلقت
حتی پوشش و حجاب از زمان آدم و حوا و اولین انسان‌های روی زمین هم رواج داشته است؛ از قصه حضرت آدم(ع) و حوا که در قرآن کریم آمده است، مشخص می‌شود که حوا پوشش و حجاب داشته و در اثر فریب شیطان برهنه شده است. خداوند متعال در آیه ۲۲ سوره مبارکه اعراف می‌فرماید: «... فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا یَخْصِفَانِ عَلَیْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ»؛ هنگامی‌که از آن درخت چشیدند اندام‌شان برای آنها آشکار شد و شروع کردند به قرار دادن برگ‌های (درختان) بهشتی بر یکدیگر تا آن را بپوشانند... . در تفسیر این آیه چنین آمده است که عاقبت شوم چشیدن از میوه درخت ممنوع چنین بوده و در حقیقت از لباس بهشتی که لباس کرامت و احترام خدا بود، برهنه شدند.
گزینه‌ای برای احترام و کرامت
همچنین از این آیه مبارکه برداشت می‌شود که آنها قبل از ارتکاب این خلاف، برهنه نبودند؛ بلکه پوششی داشتند که در قرآن، نامی از چگونگی این پوشش برده نشده است، اما هر چه بوده است، نشانه‌ای برای شخصیت آدم و حوا و احترام آنها بوده که با نافرمانی، از اندام‌شان فرو ریخته است. با این حال، حجاب در میان همه اقوام و ملل و ادیان بوده است؛ آن هم حجابی که به مثابه عزت و احترام برای بانوان و مردان بوده و برهنگی نشانه‌ای برای بی‌احترامی به فرد تلقی می‌شده است.
در تورات هم درباره حجاب چنین آمده است: «تورات و انجیل فعلی که به دست برخی از شاگردان حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) نوشته شده، بر موضوع پاکدامنی و حجاب زن و دوری از هر ناز و عشوه‌گری جز در برابر شوهر تأکید نموده است.» «ویل دورانت» در همین زمینه نظر جالبی داشته و حجاب را نوعی آراستگی تعبیر کرده و برای حجاب یهودیان می‌گوید: «در قرون وسطی یهودیان همچنان نسوان (زنان) خویش را با لباس‌های فاخر می‌آراستند. کسی به آنها اجازه نمی‌داد که با سر عریان به میان مردم روند. نپوشاندن موی سر خلافی بود که مرتکب را مستوجب طلاق می‌ساخت. از جمله تعالیم شرع یکی آن بود که مرد یهودی نباید در حضور زنی که موی سرش هویداست، دست به درگاه خدا بردارد.»
برهنگی‌های غربی از کجا شروع شد؟
حجاب در اسلام بسیار مکرم آمده است، تا جایی که بانوان باحجاب را دارای عزت و احترام بالایی عنوان می‌کنند؛ همان تفسیر و برداشتی که در دین مبین اسلام از حجاب آمده، در دین یهود و مسیحی هم بیان شده است. حتی حجاب بانوان اروپایی و غربی با آنچه امروز می‌بینیم، تفاوت فاحشی داشته است. باید اذعان داشت به همان دلیلی که امروز دشمن به دنبال برداشتن حجاب از سر بانوی مسلمان ایرانی است، در روزگاری نه چندان دور هم این بلا را بر سر بانوی محجبه غربی آورده تا زن به منزله عضوی از جامعه به کالایی برای بهره‌کشی مبدل شود. ویل دورانت درباره حجاب در اروپا و علت برهنگی امروز غرب هم گفته است: «در وصیت پنجم از وصایای دهگانه حضرت موسی(ع)، خانواده، تقدیس می‌شود، از لحاظ سازمان اجتماعی، آن را در منزلتی قرار می‌دهد که تنها معبد از آن بالاتر است. این اهمیت و احترام که در آن زمان برای خانواده بود، در تمام قرون وسطی و قرون جدید در اروپا مراعات می‌شد و چون انقلاب صنعتی معاصر آغاز شد، مقام خانواده نیز متزلزل گردید و انحطاط یافت.» در انجیل هم به بانوان مسیحی چنین دستور داده شده است که خویشتن‌دار و با حیا باشند و خویشتن را به لباس مزیّن به حیا و پرهیز بیارایند، نه آنکه خود را به موی سر و گیسو و طلا و مروارید و رخت گرانبها زینت دهند.
نظر بزرگان مسیحی
مراجع بزرگ مسیحیت درباره حجاب گفته‌اند، زن باید کاملاً در حجاب و پوشیده باشد مگر آنکه در خانه باشد، زیرا فقط لباسی که او را می‌پوشاند می‌تواند از خیره شدن چشم‌ها به سوی او مانع شود. زن نباید صورت خود را عریان ارائه دهد تا دیگری را با نگاه کردن به صورتش وادار به گناه کند. برای زن مؤمن عیسوی در نظر خداوند پسندیده نیست که به زیور آراسته شود. درست کردن موی سر و آرایش آن و تنظیم آنها در آینه فقط از خصوصیات زنانی است که شرم و حیا را از دست داده‌اند.
زنان محترم
حجاب در شریعت زرتشت هم بسیار ارزش شمرده شده و زنان محترم جامعه آنهایی بوده‌اند که با مشخصه حجاب و پوشش در جامعه حاضر شده‌اند؛ چنانکه براساس آنچه در نوشته‌های پیشینیان آمده است: «در کیش آریایی، زنان محترم، محجوب بوده‌اند. زنان محترم ایران برای حفظ حیثیت طبقه ممتاز و ایجاد حدودی که آنها را از زنان عادی و طبقه چهارم امتیاز دهد صورت خود را می‌پوشاندند و گیسوان خود را پنهان نگه می‌داشتند.» ویل دورانت هم زنان ایرانی را اینگونه تصور می‌کند: «زنان طبقات بالای اجتماع جرئت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش‌دار از خانه بیرون بیایند و هرگز به آنان اجازه داده نمی‌شد که آشکارا با مردان رفت و آمد داشته باشند و سخن گویند. زنان شوهردار حق نداشتند هیچ مردی را ولو پدر یا برادرشان باشد، ببینند. در نقش‌هایی از ایران باستان برجای مانده هیچ صورت زنی دیده نمی‌شود.» در برخی متون تاریخی عنوان شده است، در زمان حکومت مادها حجاب زودتر از اسلام رواج پیدا کرد. در کتاب «پوشاک باستانی ایرانیان» دربارهٔ پوشش زنان در دوران مادها آمده است: «مرد و زن به واسطه اختلافی که میان پوشش سرشان وجود دارد، از هم تمایز داده می‌شوند. به نظر می‌رسد که زنان پوششی نیز روی سر خود گذارده‌اند ...» نقوشی که در تخت جمشید و دوره هخامنشیان و ساسانیان هم مانده، حاکی از پوشش محجبه بانوان ایرانی در آن دوران کهن است.
