از الطاف خدا به این مرد بزرگ(حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای) این است که اهل فخرفروشی علمی نیست و انسان او را در آن جایگاه علمی و فقاهتی بسیار به موازین اخلاق و عرفان عملی مقید می‌بیند. از سخنان ایشان، به ویژه آنچه به وضوح این صفات را می‌توان مشاهده کرد، اتکا و اکتفا نکردن به مشهورات و تقریباً پرهیز از مسموعات (که در مسائل دینی آفت جدی در تحلیل‌های نادرست و شکل‌گیری دیدگاه‌های انحرافی و سست افراد در دین می‌شود)، توجه و تمسک به مسلّمات و یقینیات معارفی و معرفتی، یک عمر انس با روایات نورانی اهل بیت(ع) و تفکر در مورد مفاهیم آن با ذهنی جوال و آزاداندیش و نگاهی نقادانه که همیشه همراه با انقیاد قلبی و ارادت و دلبستگی روزافزون عاطفی او نسبت به اهل بیت(ع) بوده است.
نگاه تحلیلی و نظام‌مند ایشان به سیره اهل بیت(ع) را بسیار دوست دارم؛ به گونه‌ای که گویی عمری به تماشا و زیارت ائمه طاهرین(ع) نشسته و با همان انسان ۲۵۰ ساله که توصیف کرده است، زیسته و حکمت‌ها را، تشرها را، تشویق‌ها را، درددل‌ها را و راز و نیازها را شنیده و در کنار همه جفاها و تمام مجاهدت‌ها، با امید و آرزوهای آن انسان کامل، کاملاً به آینده امیدوار شده است.
حجت‌الاسلام شهاب مرادی
