کلام نجات بخش از فتنه‌ها

امام موسی کاظم(ع) در سخنی گهربار میفرمایند:«با ارزش ترینِ مردم، كسى است كه براى دنیا ارزشى قائل نباشد.»

۲۵ رجب مصادف، سالروز شهادت یکی از پاک‌ترین مقربان درگاه الهی است، شخصیت والایی که امام صادق(ع) ایشان را در زمان ولادت «بهترین مخلوقش» خواندند. امام موسی کاظم(ع) پدر بزرگوار شاه خراسان در چنین روزی پس از سالها رنج و شکنجه در زندان هارون الرشید به شهادت رسیدند.

پدر بزرگوار امام موسی کاظم‌(ع) امام صادق(ع) و مادرشان «حمیده خاتون» فرزند «صاعد مغربی»، مهاجری از اهالی آندلس یا همان اسپانیای امروزی بودند. امام صادق(ع) در زمان ولادت امام کاظم هفتمین امام شیعیان فرمودند: «خداوند پسری به من مرحمت فرموده که بهترین مخلوقش است.»

کودک دانشمند امام موسی کاظم (ع) در سایه پدر بزرگوارشان دوران کودکی را سپری کرده و به درجه ای از کمال و معرفت و دانش دست یافتند که در همان کودکی هم فقهای مشهوری مانند «ابوحنیفه» به درجات بالای دانش و نبوغ علمی ایشان معترف بوده و در خیلی از مواقع مسائل علمی را از ایشان می‌پرسیدند و برای خود کسب دانش می‌کردند.

امام موسی کاظم(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارشان و در ۲۰ سالگی به امامت رسیدند و عهده‌دار اداره علمی دانشگاه وسیعی شدند که از پدر به ارث مانده بود، دانشگاهی که اساتید و دانشجویان بسیاری در آن به مدارج بالای علمی، دانش و فضیلت می‌رسیدند و امام هفتم شیعیان با فضیلت‌ترین و دانشمندترین مرد زمان خود عهده دار اداره این دانشگاه وسیع علمی بودند، چنانچه در وسعت علم و دانش ایشان روایات بسیاری نقل شده است.

امامت امام کاظم(ع) در دوران حکومت عباسی آغاز شد؛ حکومت‌ها در دوران ائمه اطهار (ع) از حضور آن بزرگان به دلیل بر حق بودن آنها ترس زیادی داشتند، حکومت عباسی هم از حضور امام هفتم پس از امام صادق واهمه داشت؛ چرا که کلام گهربار امامان معصوم موجب هشیاری مردم و ظلم‌ستیزی آنها می‌شد اما حاکمان می‌خواستند مردم را تحت اشراف و استبداد خود قرار بدهند و از آنها بهره‌جویی کنند پس وجود امام معصوم و کلام گهربار و تاثیرگذارشان مانع آنها بود.

تبیین کربلا از طرف دیگر فعالیت‌های گسترده امامان بزرگوار بعد از فاجعه جان‌سوز کربلا، برای تبیین اسلام حقیقی و به ویژه تلاش‌های امام صادق(ع) به بار نشست و زمانی که امام کاظم(ع) به امامت رسیدند، بخش‌هایی از جامعه اسلامی رو به اهل‌بیت‌(ع) آورده بودند.

امام کاظم علی(ع) در نقاط مختلف و شهرهای دور و نزدیک دارای نمایندگان و وکلایی بودند که ارتباط آن بزرگوار را با پیروانشان برقرار می‌کردند اما این مسئله از چشم دستگاه خلافت و جاسوسانش مخفی نماند و سبب ترس بیشتر دستگاه حکومتی از امام شد.

کلام امام کاظم(ع) نه تنها نجات بخش مردم زمان خویش از فتنه‌هاست بلکه روشنگر راه و مسیر مردمان دوران غیبت نیز می‌باشد. «صفوان بن یحیی» از امام کاظم(ع) نقل می‌کند که «خدای عزوجل از آن زمان که آدم(ع) از دنیا رفت، هرگز زمین را بدون امام رها نکرد تا مردم به واسطه او به‌سوی خدای عزوجل هدایت شوند و امام، حجت بر بندگان است، کسی که از او دست بردارد، گمراه شده و آنکه ملازم او باشد، نجات یافته است؛ این حقی است بر خدای عزوجل» خداوند بزرگ هیچگاه بندگان خود را بدون راهنما و امام رها نکرده و در کلام بزرگان و امامان هر عصر و زمانی راه نجات بشر را آورده است.

امام هفتم شیعیان امام موسی کاظم(ع) در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ هجری بعد از چندین بار زندانی شدن به دست خلفای عباسی، به دستور هارون در زندان مسموم و به شهادت رسیدند. آن حضرت در مقابر قریش بغداد دفن گردید که امروزه به حرم کاظمین در شهر کاظمین مشهور است.