کاممان را تلخ نکنید!

به نظر می‌رسد پیام دیروز رهبر معظم انقلاب دو محتوای اساسی داشت. محتوای اول، بازگشت به همان تقسیم کار و وظیفه اساسی است. در پیام دیروز، برای جوان، روحانی، استاد دانشگاه، نظامی و یکایک جامعه نقش‌هایی تعریف شد؛ یکی باید به تبیین بپردازد، دیگری باید تأمین امنیت کند، یکی باید معنویت بیفزاید و... . امروز دیپلمات، نظامی، دولتمدار و... هرکدام در نقشی بازی می‌کنند که بر دوششان گذاشته شده است.

پایگاه بصیرت / یعقوب ربیعی مطلق

ما در جامعه مدرن با یک کارخانه عظیم با انبوهی از پیچ‌ومهره‌های منسجم مواجه هستیم. عبارت «پیچ و مهره» را از بیان رهبر معظم انقلاب در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۶۰ عاریه گرفتم. یک نانوایی از آن جهت که نان مردم را تأمین می‌کند، یک نظامی از آن جهت که متولی امنیت کشور است، یک پزشک از آن جهت که سلامت جامعه را تضمین می‌کند، رسالتی بزرگ بر دوش دارند.

جنگ ۱۲روزه نشان داد که این پیوستگی و نقش‌ها در جامعه ایرانی به‌درستی تعریف شده است. در پیام دیروز رهبر معظم انقلاب بر این نکته تأکید شد که پیروزی در ۱۲ روز از آن جهت محقق شد که بازماندگان شهدا صبور ماندند، همرزمانشان به‌سرعت به عرصه جنگ بازگشتند و مردم هم با وحدت و استواری به میدان کمک کردند. به همین خاطر بود که از روز اول جنگ مشخص شد که «دشمنان ایران آهن سرد می‌کوبند.»

واقعیت آن است که ایرانیت و جمع شدن حول محور ایران، عامل چسبندگی جامعه و ایجاد انسجام اجتماعی در جنگ ۱۲روزه بود. اما تکیه بر ایرانیت و جمع شدن حول ملک ایران، زمانی پدید می‌آید که نظام سیاسی کارآمدی آن را مدیریت کرده باشد. وگرنه از زمان ترکمانچای، گلستان، پاریس و... هم ایرانیت بوده و هم ایران. مزیت جامعه شیعی در دوره معاصر ـ از قرارداد رژی تا به امروز، و از ملاعلی کنی و میرزای شیرازی تا امام خمینی(ره) و امام خامنه‌ای ـ این بوده که علمای شیعی عامل انسجام‌بخش، مقوم و بازدارنده در مقابل مهاجم بوده‌اند.

اما وظیفه دوم، سخت‌تر و پیچیده‌تر است؛ آن‌جایی که می‌فرمایند: «حفظ اتحاد ملی وظیفه یکایک ما است.» امروز یقه‌گیری ممنوع است. ممنوع بودن یقه‌گیری به معنای تعطیلی نقد و نقادی نیست، بلکه یعنی زمان آن نیست که هر روز و با یک اسم و رمز به جان هم بیفتیم. قرار نیست برای یک مصاحبه، حادثه یا هر پدیده‌ای به جان هم بیفتیم. امروز همه ذیل ولایت و حول پرچم ایران گرد هم آمده‌ایم؛ این گردهمایی را تلخ نکنیم.