مذاکره و موشک!

چند روز گذشته بود که همزمان با گفت‌وگوهای حساس میان ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مصر، آسمان قطر توسط جنگنده‌های صهیونی مورد تجاوز قرار گرفت. 
این دو رویداد همزمان، تصویری تکان‌دهنده از واقعیت پیچیده غرب آسیا را به نمایش گذاشت؛ جایی که دیپلماسی و جنگ در یک‌قدمی هم نفس می‌کشند. پس از آن روزنامه سازندگی در تحلیلی، با کنار هم قرار دادن واژه‌های «ترور» و «توافق»، پرده از این پارادوکس برداشت و اذعان داشت که قطر، کشوری که با رژیم صهیونی روابط رسمی دارد و هم‌پیمان نظامی و سیاسی ایالات متحده است، حالا هدف حمله مستقیم تل‌آویو قرار گرفته است. این حمله نشان داد که از نگاه رژیم صهیونی، هیچ تفاوتی میان دشمنانی چون ایران و متحدان دیپلماتیکی مثل قطر وجود ندارد. این نخستین‌بار است که جنوب خلیج فارس، منطقه‌ای که تا پیش از این از حملات مستقیم رژیم صهیونی در امان بود، طعم تلخ تجاوز نظامی را می‌چشد.
اما این پایان ماجرا نیست! قطر و اوکراین، دو نمونه تلخ از سرنوشت کشورهایی هستند که به امید حمایت آمریکا، میلیاردها دلار قرارداد بستند و حتی به ترامپ، رئیس‌جمهور این کشور هواپیما هدیه کردند. اما وقتی پای حمله رژیم صهیونی به میان آمد، آمریکا تنها تماشاچی بود! این سناریو برای اوکراین هم تکرار شد و حالا این پرسش مطرح است: نوبت کدام کشور است؟ نکته‌ای تکان‌دهنده‌تر، نقش بریتانیا در این ماجرا است. نقشه ترافیک هوایی نشان می‌دهد جنگنده‌های صهیونی برای حمله به قطر، از هواپیماهای سوخت‌رسان بریتانیایی مستقر در خاک قطر و بحرین استفاده کرده‌اند!
حمله به تیم مذاکراتی حماس در دوحه، درست در میانه بررسی طرح غزه که با نام دونالد ترامپ گره خورده بود، لایه‌ای دیگر از این فاجعه را آشکار کرد. برخی ساده‌لوحانه باور داشتند که حتی حماس می‌تواند با آمریکا مذاکره کند، اما این حمله نشان داد که در نگاه طرف مقابل، مذاکره تنها ابزاری برای فریب و ترور است. بدون هماهنگی با آمریکا، چنین عملیاتی غیرممکن به نظر می‌رسد.
جواد ظریف، وزیر اسبق امور خارجه ایران، در یادداشتی در روزنامه هم‌میهن، می‌نویسد: «بمباران‌های رژیم صهیونی هیچ خط قرمزی نمی‌شناسند. در ایران، ترور دانشمندان و حمله به تأسیسات ما مصداق بارز تروریسم دولتی است. در قطر، تجاوز به مذاکره‌کنندگان صلح نشان می‌دهد که صلح برای رژیم صهیونی یک تهدید وجودی است.» او این اقدامات را تلاشی وحشیانه برای نابودی حقوق بین‌الملل و تأمین مصونیت کامل با حمایت بی‌چون‌وچرای غرب، به‌ویژه ایالات متحده، توصیف می‌کند. 
ظریف با بمباران مرکز مذاکرات در دوحه به حقیقتی تلخ رسیده است که دیپلماسی، منهای قدرت راه به جایی نمی‌برد.