اصلاح‌طلبان - صفحه 122

مقدمه: «به x راي دهيم تا y روي كار نيايد.» این فرمولی است که بر بسیاری از تصمیم‌گیری‌های سیاسی ما پیاده شده است و دست‌کم در سه انتخابات گذشته، مبتنی بر آن، برگه‌ها سیاه و صندوق‌های رای پر شده‌اند. عنوان این فرمول چیزی نیست جز گزینش از سر اضطرار. هراس از رای آوری گزینه‌ای محافظه‌کار، تبدیل به نیروی محرکه‌ای شده است تا در بزنگاه‌های انتخاباتی، عزم خود را جزم کنیم و به کاندیدایی روی آوریم که ایده‌آل ما نبوده است. انتخاب از سر اضطرار حتی تصمیم گیری‌های سیاست ورزان کشورمان را هم، متاثر ساخته است. به عنوان مثال اخیرا در جریان اعطای رای اعتماد مجلس به منصور غلامی، وزیر علوم دولت دوازدهم در شرایطی که بخشی از جامعه دانشگاهی نسبت به معرفی این گزینه ابراز نارضایتی می‌کردند، محمدرضا عارف رئیس فراکسیون امید عنوان کرد که «ناگزیر به دادن رای اعتماد به غلامی شده اند چرا که اگر این گزینه رای اعتماد به دست نمی آورد، روحانی اقدام به معرفی شخصیت‌هایی چون جعفر توفیقی و رضا فرجی دانا نمی کرد و کاندیداهای بعدی قطعا از وضعیت نامطلوب تری نسبت به غلامی برخوردار بودند.» حال این سوال در اذهان شکل می‌گیرد که تا چه زمان به دلیل هراس از پیش آمدن شرایط اضطراری باید دست به گزینش زد. در چنین شرایطی آیا می‌توان انتظار پیشرفت و رشد از جامعه‌ای داشت که انتخاب‌هایش همواره از سر اضطرار و ناچاری است؟! برای یافتن پاسخ این سوالات به سراغ محمد کیانوش راد، استاد دانشگاه، نماینده مجلس ششم و عضو حزب اتحاد ملت رفته ایم. کیانوش راد بر این باوراست که توانایی انتخاب از سر اضطرار هنرنمایی سیاست ورزان است و در شرایطی که در هر انتخابات اصلاح‌طلبان با محدودیت مواجه می‌شوند، این شیوه از گزینش، بهترین استراتژی موجود است چرا که همان گزینه جامعه را از شرایط خاص خود به دور نگاه می‌دارد. متن ذیل مشروح گفتگوی آفتاب یزد با دکتر محمد کیانوش راد است که شما را به مطالعه آن دعوت می‌کنیم.