رژیم تروریست و خونخوار صهیونیستی در اقدامی که برخلاف حقوق بین‌الملل و عرف دیپلماتیک بود، اسماعیل هنیه مهمان جمهوری اسلامی ایران را در تهران ترور کرد. این اقدام در شرایط کنونی معانی مهمی در بطن خود داشته و آثار راهبردی بزرگی در پی دارد. 
رژیم صهیونیستی به عنوان پایگاه نظامی بزرگ غرب و ناتو به رهبری امریکا در منطقه است و تقلیل آن به یک رژیم تروریست خودبنیاد، فهم غلط از واقعیت است. این رژیم با هدف حفظ و بسط سلطه غرب در منطقه و مدیریت جهان اسلام برای جلوگیری از خیزش تمدنی و پایان دادن به سلطه غرب در این منطقه تشکیل شده است. بعد از انقلاب اسلامی، اهمیت این رژیم در مهار ایران انقلابی که مرحله جدیدی از خیزش تمدنی خود را آغاز کرده بود برای غرب دوچندان شد.
 منطقه غرب آسیا دهه‌هاست که تحولات گسترده‌ای را در نسبت با رژیم اشغالگر و تروریست صهیونیستی به خود دیده است، به خصوص بعد از جنگ‌های نیابتی گروه‌های تکفیری علیه ملت‌ها و دولت‌های مقاوم منطقه و تلاش محور مقاومت برای مهار این بحران، رژیم صهیونیستی احساس می‌کرد که می‌تواند در دوره جدید با طرح‌هایی، چون پیمان ابراهیم و عادی‌سازی، هژمونی سیاسی و فرهنگی خود را بر منطقه غالب کرده و به صورت نرم با همراه‌سازی حداکثری دولت‌ها و ملت‌های منطقه ماجرای فلسطین و مناقشات سرزمینی فلسطین اشغالی را برای همیشه به پایان رسانده و سیادت خود را بر منطقه تحمیل کند. ولی عملیات طوفان‌الاقصی خط بطلانی بود که بر این توطئه کشیده شد و آغاز دوره‌ای جدید به شمار می‌رفت که نه تنها پرونده عادی‌سازی را به محاق برد و مسئله فلسطین را در صدر مسائل منطقه غرب آسیا نشاند، بلکه موضوع فلسطین را به یک موضوع بین‌المللی و مسئله اول افکار عمومی جهان تبدیل کرد. روند تحولات بعد از طوفان‌الاقصی تاکنون به طور خلاصه شکست رژیم صهیونیستی در تحقق اهداف اعلامی و فرو رفتن در باتلاق غزه و ناتوانی در خاموش کردن آتش حزب‌الله در شمال و افول روزافزون هیمنه این رژیم منحوس به خصوص بعد از عملیات وعده صادق بوده است. 
تا پیش از این، رژیم صهیونیستی در تقابل با جمهوری اسلامی ایران، خطوط قرمزی را مدنظر داشت که وقتی برای اولین بار در حمله به کنسولگری ایران در دمشق مورد تعدی قرار گرفت که با عملیات سهمگین و پیش‌بینی نشده «وعده صادق» مواجه شد. عملیات «وعده صادق»، هم اسطوره شکست‌ناپذیری و ظفرمندی ارتش رژیم صهیونیستی و هم هژمونی منطقه‌ای و جهانی امریکا را با چالش جدی مواجه ساخته و هیمنه ابرقدرتی این کشور را در جهان فرو ریخت. به نظر می‌رسد این ضربه به قدری کاری بوده که باعث شده رژیم صهیونیستی و امریکا به این نتیجه برسند که برای تغییر آن باید کاری بکنند. 
از طرفی بنیامین نتانیاهو برای تداوم وضعیت اضطراری در فلسطین اشغالی، کسب دستاورد میدانی و تقویت موقعیت سیاسی خود، عقب راندن حزب الله به بالادست رودخانه لیتانی براساس قطعنامه ۱۷۰۱ و تحریک ایران برای ورود به دوره جدیدی از مناقشه با غرب و امریکا، ترجیح داده از خطوط قرمز عبور کند و با کمک امریکا معادله جدیدی را برقرار نماید. 
به طور خلاصه علاوه بر مدخلیت معادلات داخلی امریکا، این عملیات‌های تروریستی نشان دهنده این است که این رژیم با شکست در دستیابی به اهداف تعریف شده خود در غزه و ناتوانی از خاموش کردن آتش حزب‌الله در شمال و زوال هژمونیک خود در پساوعده صادق و تلقی غلط از شرایط داخلی ایران و اشتباه محاسباتی در ادراک محافظه‌کاری و محتاط بودن جمهوری اسلامی ایران در تکرار وعده صادق، به دنبال پوشاندن ضعف‌های راهبردی و ترسیم ترتیبات جدید امنیتی و معادلات جدید راهبردی بر محور مقاومت و به خصوص بر جمهوری اسلامی ایران بوده است. 
رژیم صهیونیستی ضربه حیثیتی شدیدی از تحولات ۱۰ ماه اخیر خورده و جایگاه هژمون خود را در منطقه از دست داده و امروز با تهدید موجودیتی و بقا رو به رو است. از این رو این رژیم با انجام سه ترور با فاصله زمانی اندک در لبنان، عراق و به خصوص ترور هنیه رهبر حماس در ایران، آن هم دقیقاً در این بازه زمانی و با این کیفیت به دنبال بازیابی وضعیت سابق خود و دستیابی به برخی از اهداف محقق نشده برای پایان دادن به شرایط کنونی و تغییر معادلات فعلی است تا با بازسازی چهره خود در منطقه و جهان به خصوص پس از روی کار آمدن دولت جدید در امریکا، مجدداً بحث عادی‌سازی با کشور‌های عربی و اسلامی را زنده کرده و شرایط را به پیشاطوفان‌الاقصی بازگرداند. ولی این رژیم همان گونه که در حمله به کنسولگری ایران در دمشق دچار اشتباه محاسباتی شد و شرایط بدی برای خود رقم زد، در این مورد هم مجدداً دچار اشتباه شده و واکنش مجاهدانه و شجاعانه ایران و محور مقاومت و مجازات سخت این اقدامات جنایتکارانه نشان خواهد داد که شرایط کنونی برای این رژیم شرایط تلاش برای بقا و جلوگیری از نابودی محتوم است و نتیجه در نهایت به نفع جبهه مقاومت و ملت‌های منطقه رقم خواهد خورد و خون شهدای مظلوم غزه و شهدای مقاومت به خصوص شهید اسماعیل هنیه طومار این رژیم جنایتکار را در هم خواهد پیچید.

در رثای ماندلای فلسطین

جعفر قنادباشی

اقدام تروریستی رژیم صهیونیستی علیه رئیس دفتر سیاسی حماس باعث شد تا شهید اسماعیل هنیه به بزرگ‌ترین آرزویش یعنی شهادت دست پیدا کند.

با این وصف، دنیای بشریت شخصیتی برجسته را که رهبر یک حرکت آزادیبخش بود از دست داد. رهبران آزادیبخش در بین همه ملت‌های دنیا مورد احترام هستند. به طوری که مردم یک کشور برای این‌که خود را در بین سایر ملل دنیا ممتاز جلوه دهند، همواره ویژگی‌های شخصیتی رهبران آزادیخواه خود را به جهانیان معرفی می‌کنند و زمانی که یک مقام بلندپایه خارجی وارد کشوری می‌شود، بیشترین تاج گل را نثار مزار رهبران آزادیبخش می‌کنند.شاید از منظری بتوان شهید هنیه را با شخصیتی مثل نلسون ماندلا مقایسه کرد. مردم آفریقا به ماندلا افتخار می‌کنند؛ چراکه با تبعیض نژادی مخالف بود و برای پایان دادن به سلطه بر سیاهان، اسلحه به‌دست گرفت، مبارزات مسلحانه را آغاز کرد، دستگیر شد، بعد از محکومیت به اعدام با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم و بعد‌ها به یک شخصیت محبوب بین‌المللی تبدیل شد.زندگی هنیه هم از جهتی به زندگی ماندلا شباهت دارد، چون او هم برای آزادی سرزمین فلسطین از اشغال صهیونیست‌ها، رهایی ملتش از آپارتاید اسرائیلی، پایان دادن به اشغال کرانه باختری و همچنین مقابله با تبعیض نژادی به‌پا خاست و موفقیت‌های بسیار بزرگی هم به‌دست آورد.در زمان او بود که مردم غزه در ۱۲جنگ طی ۱۸ سال از ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۳ چنان مقاومتی در برابر رژیم صهیونیستی از خود نشان دادند که اسرائیلی‌ها پیشنهاد آتش‌بس را دادند و بعد از آن توانستند در عملیات طوفان‌الاقصی، افسانه شکست‌ناپذیری اسرائیل را باطل کنند و چنان ضربه‌ای به سازمان اطلاعاتی رژیم صهیونیستی بزنند که بنا به اعتراف مقامات اسرائیلی همچنان غیرقابل ترمیم است.
به عبارت دیگر ماندلای فلسطین در مسیر مقابله با نظام آپارتاید و رویکرد‌های نژادپرستانه و خودبرتربینانه رژیم صهیونیستی گام برداشت و برای استقلال سرزمینش از زیر یوغ اشغال اسرائیل تلاش کرد؛ بنابراین طبیعی است که فطرت‌های انسانی همواره نسبت به رهبران آزادیبخش در سراسر جهان مهر و محبت داشته باشد. فرهیختگان و اهل اندیشه و فکر همیشه نسبت به کسانی که علیه ظلم و ستم قیام می‌کنند، محترمانه سخن می‌گویند و از این رو شهید هنیه از امتیازات فراوانی در بین رهبران آزادیبخش دنیا برخوردار بود و در بین فلسطینی‌ها هم ارج، قرب و عزت فراوان داشت.او و یارانش برخلاف برخی از چهره‌های فلسطینی که دست‌شان را برای گرفتن دلار‌ها به سمت کاخ‌های عربی دراز کردند، به کمک مردمش یک حرکت عمومی را به‌راه انداخت. انتفاضه همان حرکتی بود که توانست مردم فلسطین را از انقلاب سنگ به برخورداری از پیچیده‌ترین ادوات نظامی برای مقابله با اشغالگران برساند.

هنیئاً لک یا اسماعیل

منصوره جاسبی

مگر برای مردان مجاهد، مرگی جز شهادت می توان تصور کرد. آن هم شهادت به دست حیوان هایی انسان نما که مُلک و مِلک را از آن خود می دانند. گوارایت باد این شهادت اسماعیل هنیه. هنیئاً لک اسماعیل هنیه.
«اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس به شهادت رسید.» فقط هفت هشت کلمه است اما آنقدر قدرت دارد که تو را در هاله ای از بهت و ناباوری فرو برد. ما روزنامه نگارها به این اخبار می گوییم خبر کوتاه. گاهی آنقدر کوتاه است که شاید از تیتر، فقط چند کلمه بیشتر داشته باشد اما نوک پیکانش تا عمق وجودت را می شکافد و پیش می رود. از روز یکشنبه یعنی از روز تنفیذ، یک دلشوره ای آمده بود و نشسته بود گوشه دلم و بیرون هم نمی رفت. جا خوش کرده بود. اصلا نمی دانم این دلشوره ها چرا دست از سر دلم بر نمی دارند. هر روز یک طوری خودشان را به زور هم که شده در حریم من وارد می کنند. هر بار که بهش بهایی می دادم بلافاصله می گفتم خدایا خودت همه چیز را به خیر بگذران. دیشب یعنی زمانی که دیگر مراسم تحلیف تمام شده بود، خدا را شکر کردم و خیالم راحت شد. دلشوره هم جُل و پلاسش را جمع کرد و رفت. کامم شیرین شده بود مثل عسل. بی هیچ خطری رئیس جمهور محبوبم قرار بود سکان اداره کشور را برای چهارسالی با شعار عدالت به دست بگیرد. حالا ما بودیم و ایرانی که آبادی، آزادی و سربلندی اش آرزوی همیشگی مان بوده و هست. اما تلخ شد، زهر هلاهل شد که هیچ تریاقی علاجش نیست. خبر شهادتت که پیچید انگار دوباره حاج قاسم را زده بودند.

تو برای ما اسماعیل هنیه بودی، یک ابرمرد فلسطینی که مقاومت را مشق می کردی و امید می کاشتی در دل مردمان سرزمین موعود و برای فلسطین همان حاج قاسم بودی. دیده بودمت درست همان روزی که دیواری انسانی برای ورود مسئولان به دانشگاه تهران تشکیل شده بود و من و خواهرم را هم به خاطر عباهایمان فلسطینی تصور کرده بودند و فرزندان تو. سرمان را پایین انداخته بودیم و دنبالت حرکت می کردیم. اما بد می شد اگر می فهمیدند که ما با تو هیچ نسبت خونی نداریم اصلا با هیچ مسئولی که از آن گذر انسانی عبور می کرد نسبتی نداشتیم. ما فقط دو خواهری بودیم که سوخته بودیم از داغی که سردسته تروریست ها بر جگرمان گذاشته بود و حاج قاسممان را گرفته بود و آمده بودیم که بگوییم حاج قاسم تو همیشه برایمان عزیز بودی و خواهی بود. چه خوب که آن روز دیدیمت. این رفته بود توی لیست افتخاراتم. با آب و تاب تعریف می کردم. اصلا دیدنت برای لحظه ای میان آن همه تلخی کامم را شیرین کرد.
طوفان الاقصی که به پا شد، فلسطین دوباره جان گرفت. شد سر تیتر خبرها. طوفان را تو و دیگر برادرانت به پا کرده بودید نه در سرزمین های اشغالی که در هر جایی که انسان آزاده ای زیست می کند. کودکان فلسطینی شدند عزیز دل مادران آزاده. اعتراض ها تا دانشگاه های امریکا هم امتداد پیدا کرد و این از درایت تو و امثال تو بود و خدایی که به عملتان برکت داد و عَلمتان را برافراشت.
طوفان الاقصی که شد اصلا مسجدالاقصی برایم رنگ و لعاب دیگری گرفت. همیشه دوستش داشتم چون قبله اولم بود. اما این بار این دوست داشتن از جنس دیگری بود. اقامه نماز در آنجا برایم شد یک آرزو درست مثل آرزو برای زیارت شش گوشه اربابمان. مثل طواف دور خانه خدا و نماز در روضه پیامبر(ص).
بارها برای کشتنت کمین کرده بودند اما تیرشان به سنگ خورده بود. آنان نمی دانند که برای مردان خدا شهادت هنر است. آنها نمی دانند که تو خوب می دانستی که خداست که می میراند و زنده می گرداند. خداست که می خنداند و گریه می اندازد. آنان نمی دانند که شهادت آرزوی مردان مجاهد است. آنان نمی دانند که با زدن اسماعیل هنیه، هنیه های دیگری متولد خواهند شد. خونت در باریکه غزه خواهد جوشید. درست همان طور که خون شهدای پیش از تو جوشیده بود. اما دریغ و افسوس برای ماست که چون تویی را از دست داده ایم. آن هم در تهرانی که برای مهمانی آمده بودی. در سرزمینی که پشتیبان مقاومت است و حضرت روح الله شصت سال پیش، نام فلسطین را بر زبان ها انداخت و فرمود: فلسطین مغصوب است؛ یهود را بیرون کنید از فلسطین. آن روزهایی که تو هنوز طفل خردسالی بودی.
چه گوری برای خودشان کنده اند این صهیون ها. ما به وعده الهی دل خوش داریم و می دانیم که وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّهً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ. ما به امید صبح ظهوریم که الیس الله بصبح قریب. صبحی که روز پیروزی فرزندان اسماعیل بر فرزندان اسرائیل است.

تعامل سازنده با جهان