مسعود اکبری

فقط دو ماه از زندگی‌اش گذشته بود. نه دنیای رنگی اسباب‌بازی‌ها را دیده بود و نه یک دل سیر خنده‌های مادر را  نظاره کرده بود. هنوز دنیا برایش چیزی جز طعم شیر و آغوش مادر نبود؛‌گریه‌اش تازه داشت با لبخند مادر آشنا می‌شد؛ خوابیده بود، آرام و بی‌دفاع؛ که ناگهان از آسمان آتش آمد. رژیم کودک‌کش صهیونیستی با پشتیبانی دولت تروریست آمریکا در جدیدترین سند جنایت خود «رایان قاسمیان» را از ما گرفت.
رایان‌گریه نکرد، چون فرصتی برای‌ گریه نماند. تنها صدایی که پیچید، صدای شکستن دل یک ملت بود. «رایان قاسمیان» هنوز حرف زدن بلد نبود، اما خون این نوزاد 2 ماهه فریادی شد که تا همیشه در گوش جهان خواهد پیچید. 
«زهرا ذاکریان» نوزاد هفت ماهه، «مهراد خیری» پسربچه 5 ساله‌ای که همراه مادر مددکارش به زندان اوین رفته بود،«زهرا برزگر» دخترک شیرین زبان سه ساله که تابوت کوچکش آن‌قدر سبک بود که هیچ نیازی نبود مردان آن را بر دوش بگیرند و فقط یک آغوش برای حمل آن کافی بود، «طاها بهروزی» و «علیسان جباری» دو کودک تبریزی که در کلاس اول دبستان ثبت‌نام کرده بودند، آرزو داشتند تا کیف و دفتر بخرند، اما هیچ‌وقت به آن روز نرسیدند. این‌ها فقط تعدادی از اسامی کودکان شهید در حمله جنایتکارانه رژیم صهیونیستی به کشورمان است.
براساس آمار منتشر شده، ۴۷ کودک و نوجوان ایرانی زیر ۱۸ سال در جنگ 12 روزه جان خود را از دست دادند. رژیم غاصب و جنایتکار اسرائیل، ید طولایی در «کودک‌کُشی» دارد. وزارت بهداشت غزه اخیرا اعلام کرد که از آغاز جنگ در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، بیش از 17000 کودک در نوار غزه جان خود را از دست داده‌اند؛ یعنی هر دو ساعت، یک کودک.
چه شباهت غریبی است میان رایان قاسمیان، کودک دو ماهه شهید ایرانی و «علی دوابشه» کودک 18 ماهه فلسطینی که صهیونیست‌ها، او را زنده زنده در آتش سوزاندند؛ و نوزاد یمنی که در آوار بیمارستان‌های ویران‌ شده جان داد و کودک عراقی که در محاصره آمریکایی‌ها تشنه جان سپرد. 
به فاصله چند روز پس از اقدام جنایتکارانه آمریکا و اسرائیل در حمله به خاک ایران، تصویری افتخارآمیز به جهان مخابره شد؛ دختران قهرمان فوتبالیست و بسکتبالیست ایرانی، پس از فتح میدان، با قامتی افراشته به احترام پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران ایستادند، دست‌ها را بالا بردند و با چشمانی پرغرور، سلام نظامی دادند. سلامی به وطن، سلامی به رایان و زهرا و طاها، سلامی به سرداران و دانشمندان شهید. 
این سلام، تیری بود بر قلب بی‌وطن‌هایی که در این بزنگاه تاریخی، یک بار دیگر ماهیت واقعی‌شان را عریان کردند. جنگ 12 روزه، آشکارتر از همیشه صف‌ خودی‌ها را از ناخودی‌ها جدا کرد؛ در یکسوی میدان، ملت یکپارچه‌ای ایستاده که با همه تنوع فکری و اختلاف سلیقه، وقتی پای وطن در میان است، یکدل و مصمم، فریاد می‌زند: «ایران وطن ماست» و «ایرانِ حسین تا ابد پیروز است»؛ و «ای ایران» می‌خواند و در سوی دیگر، جماعتی با نقاب‌های دروغین، مُشتی بی‌وطن که یا روی آنتن شبکه تروریستی، جنایات آمریکا و اسرائیل را بزک می‌کنند، یا وسط زمین فوتبال با قاتل کودکان و زنان ایرانی عکس یادگاری می‌گیرند و با او خوش و بش می‌کنند!؛ این‌ها دقیقا نماد آن چیزی هستند که ملت ایران از آن بیزار است: خفت، بی‌هویتی، بی‌وطنی، مزدوری و معامله وجدان و شرافت با لبخند دشمن. 
در ۱۲ روز جنگ تحمیلی آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه کشورمان، ۱۲۶ زن ایرانی و از جمله ۲ مادر باردار به شهادت رسیدند. اما نه آن ۴۷ کودک و نوجوان ایرانی و نه این126 زن ایرانی، هیچ جایی در شبکه‌های فارسی زبان ماهواره‌ای نداشتند. کودکان و زنانی که به دست آمریکا و اسرائیل به شهادت رسیدند، در صفحات اجتماعی برخی سلبریتی‌های بی‌سواد و همیشه‌طلب‌کار هم هیچ جایی نداشتند؛ حتی به اندازه یک سطر و حتی به اندازه یک کلمه. رایان قاسمیان اگرچه فقط دو ماه زندگی کرد، اما بیش از جماعت قلیل سلبریتی‌های بی‌ریشه، برای این وطن مایه گذاشت.
ناگفته نماند که حساب خیل عظیم و جمع کثیر هنرمندان متعهد و شرافتمند کشورمان، از حساب این طیف کم تعداد و اندک، جداست. 
و اما این همان تناقض تلخ و زهرآلودی‌ است که در جریان فتنه «زن، زندگی، آزادی» نیز شاهدش بودیم. همان‌هایی که با دروغ‌سازی، بخشی از جوانان پاک‌نیت و کم‌تجربه این سرزمین را فریب دادند، و امروز در برابر کشتار زنان و کودکان ایرانی، یا ساکت‌اند، یا در حال توجیه!
این جماعت در این برهه حساس، خفه‌خون گرفتند. نه از رایان می‌نویسند، نه از زهرا، نه از علیسان و نه از مادران و پدران و همسران شهدا که هر کدام با رفتن یک و یا چند عزیز، تکه‌ای از وجود خود را به خاک سپردند، و نه از کودکان یتیمی که سایه پدر و مادر را از دست دادند.
آن‌ها هیچ‌گاه درک نخواهند کرد که اگر نگران جان زنان و کودکان و جوانان هستند، باید در برابر جنایت آمریکا و اسرائیل بایستند، نه آن‌که توجیه‌گر آن باشند و نه آن‌که به سکوتی خفت‌بار تن دهند. 
خون رایان‌ها و زهراها، سندی است علیه تمدن دروغین غرب و جریان غربزده در داخل کشور؛ علیه آن‌هایی که سال‌ها در گوش دنیا از «حقوق بشر» نجوا کردند، اما خود بزرگ‌ترین ناقضان آن بودند. 
یک سؤال؛ چه کسی مسئول این جنایات است و چه افرادی دستشان به خون کودکان و زنان و جوانان ایرانی آغشته است؟! آیا فقط خلبانی که موشک را شلیک کرد؟ یا سیاستمداری که فرمان آتش داد؟ نه، ماجرا فقط به این‌ها ختم نمی‌شود، آن شبه‌رسانه‌ای که این جنایات را «پاسخ دفاعی»! و «تلفات جانبی»! و «حمله نمادین»! نامید و آن عده قلیلی که در پوشش سلبریتی و فعال سیاسی و فعال حقوق بشر و دریافت‌کننده جایزه کذایی صلح نوبل و...آب به آسیاب دشمن ریختند هم، در این جنایت شریکند. 
امروز، دو جبهه روشن داریم: جبهه وطن‌دوستان، و جبهه بی‌وطن‌ها. دیگر نمی‌توان هم ژست انسان‌دوستی گرفت و هم از جنایتکاران دفاع کرد. نمی‌توان برای حقوق زن شعار داد اما در برابر قتل‌عام مادران ایرانی سکوت کرد. نمی‌توان زیر پرچم دشمن رفت و ادعای آزادی داشت.
ملت ایران، حافظه‌ای قوی دارد. خوب می‌داند چه کسانی در روزهای سخت کنار آن‌ها ماندند، و چه کسانی برای دشمن مزدوری کردند. ملت ایران، تفاوت میان «قهرمان ملی» و «قهرمان پلاستیکی» را می‌فهمد. تفاوت میان اشک واقعی مادر شهید و اشک تمساح جماعت وطن فروش را درک می‌کند.
و اما در این میان، ما یک وظیفه مهم داریم. ما که زنده‌ایم و ما که نفس می‌کشیم، باید صدای رایان باشیم. باید روایتگر آن چیزی باشیم که دستگاه تبلیغاتی دشمن پنهان می‌کند. باید قصه رایان را، قصه زهرا و علیسان را، قصه مادران شهید را،قصه جوانان شهید این وطن را، قصه سرداران و دانشمندان هسته‌ای را هر روز و هر شب فریاد بزنیم.
این پایان قصه نیست. این آغازی است بر بیداری نسلی که دیگر فریب نمی‌خورد. نسلی که از زیر آوارِ روایت‌های دروغین رسانه‌های غربی و رسانه‌های مزدور فارسی‌زبان بیرون آمده و حقیقت را با چشم خود دیده است.
جنگ ۱۲ روزه، یک نقطه عطف بود؛ نه فقط از نظر نظامی، بلکه از نظر فرهنگی، اجتماعی و هویتی. ما اکنون در مرحله‌ای هستیم که ملت ایران، قوی‌تر از همیشه می‌داند که بمب و موشک، فقط بخشی از جنگ است و نه همه آن. یک بخش بسیار مهم، جنگ روایت‌هاست. بیاییم قوی‌تر و منسجم‌تر از قبل، همگی در جنگ روایت‌ها سهیم باشیم. خدای «رایان» با ماست. 

یکی از دستاورد‌های مهم جنگ تحمیلی ۱۲ روزه که رهبر حکیم انقلاب اسلامی آن را در ردیف پیروزی ملت ایران بر رژیم صهیونی و امریکای جنایتکار برشمردند، اتحاد و اتفاق فوق العاده ملت ایران بود. معظم له ضمن تبریک این رخداد بزرگ فرمودند: «بحمدالله یک ملت در حدود نود میلیون جمعیت، یکپارچه، یک‌صدا، شانه‌به‌شانه، در کنار هم، بدون هیچ گونه تفاوتی در خواسته‌ها و در مقاصدی که ابراز می‌کنند، ایستادند، شعار دادند، حرف زدند، از رفتار نیرو‌های مسلح حمایت کردند، بعد از این هم همین خواهد بود.» 
این وحدت چشمگیر و اتحاد عظیم مصداق بارزی از لطف الهی به کشور ایران و مردم قهرمان آن است. بی‌شک یکی از علل تن دادن دشمن به شکست همین اتفاق بود. آنها روی انشقاق و دودستگی حساب باز کرده بودند تا بتوانند اهداف شوم خویش جهت تجزیه ایران اسلامی را عملیاتی کنند. از همین رو، در شرایط فعلی که جنگ در شرایط توقف (نه صلح و نه آتش بس) قرار دارد یکی از اهداف دشمن کمرنگ‌سازی وحدت و از بین بردن اتحاد ملت است. از این رو، حفظ و صیانت از اتحاد ملی و همبستگی اجتماعی مردم ایران که استمرار و تداوم پیروزی در این جنگ تحمیلی را تضمین می‌کند، الزاماتی دارد که برخی از آنها عبارت‌اند از: 
 افزایش ایمان و باور‌های مذهبی به لطف الهی و اراده حق تعالی در ماندگاری و پیروزی نظام اسلامی که در جریان جنگ تحمیلی ۱۲ روزه یک بار دیگر به وضوح عیان گردید و نقشه پیچیده و عملیات برق آسا و گسترده دشمنان اسلام با همه امکانات و هماهنگی‌های لازم به شکست معجزه‌آسای آنها انجامید. از دیگر الزامات وحدت ملی و همبستگی اجتماعی درک و فهم ابعاد فتح و پیروزی بر دشمن است که موجب افزایش حس برتری و غرور ملی می‌گردد. زیرا از عوارض احساس شکست تقسیم سهام آن و متهم‌سازی یکدیگر به عنوان مقصر می‌باشد که نتیجه آن شکاف و نقار ملی است. ملت ایران در حالی با نصرت الهی پیروز میدان گردیده که دشمنان شکست خورده با ترفند‌های مختلف سعی کردند شکست خود را لاپوشانی کنند تا احساس پیروزی به مردم ایران دست نداده و موجب برانگیختگی حس غرور و نهایتا اتحادشان نشود. هدایت افکار عمومی با مدیریت میکرورسانه‌هایی که هر یک با احساس مسئولیت و بدون پذیرش هر گونه مسئولیتی سعی می‌کنند تا تحلیل و برداشت جزیره‌ای خود را تعمیم داده و تشویش اذهان عمومی و تخریب ارکان قدرت خودی زمینه اختلاف افکنی و کدورت‌ها را بدون توجه به شرایط موجود و حساسیت‌های آن حتی نقش ماکرو رسانه‌ها در هدایت اذهان عمومی را خنثی کنند. 
یکی از الزامات مهم حس اتحاد و همبستگی ملی افزایش اعتماد به مرجعیت فکری و سیاسی جامعه با محوریت رهبری حکیم انقلاب اسلامی است که نقش کلیدی و بسیار مؤثری در هدایت جامعه و تقویت حس انسجام و وحدت ایفا نمود. چنانچه معظم له وحدت مردم را یکی از پیروزی‌های سه گانه ملت ایران در جریان جنگ ۱۲ روزه بر شمرد. 
از دیگر الزامات وحدت ملی نمایش همدلی و هماهنگی میان مسئولان به ویژه سران قوا می‌باشد. مسئولانی که بدون تردید در روش‌های حل مشکلات مردم با یکدیگر اختلاف سلیقه دارند، اما خروجی جلسات و نشست‌های آنها و برآیند کارکردشان در تصور ملت نباید چیزی جز همفکری و هماهنگی برای تلاش و پیشبرد اهداف باشد. اتحاد و همدلی مسئولان سبب کمرنگ شدن اختلافات در سطوح نخبگی و رسانه‌ها شده و به جامعه سرریز می‌شود. 
افزایش بصیرت نسبت به دست‌های پنهان و نقشه‌های دشمنان اسلام و مسلمین به اتحاد و وحدت کمک می‌کند. به هر میزانی که جهادگران تبیین بتوانند افکار عمومی جامعه را نسبت به اهداف پلید و نقشه‌های شوم دشمن در عناد با اسلام و تلاش برای تجزیه ایران مطلع سازند، به همان اندازه اتحاد ملی در مقابل دشمن افزایش پیدا می‌کند. وقتی ملتی می‌بیند که در حین مذاکره با امریکا مورد حمله وحشیانه رژیم صهیونی قرار گرفته شاید عده‌ای تازه متوجه عمق دنائت و خباثت دشمنان خویش گردیدند. کسانی که تحت تاثیر فضای رسانه‌ای غرب حماس را مقصر و مردم غزه را مستحق بمباران و موشک باران می‌دانستند دریافتند که صهیونیزم و استکبار با محاسبات غلط خویش دست به جنایت می‌زنند. 
معرفی جنگ با صهیونیزم و استکبار به عنوان اولویت اول مسائل کشور تا پایان ظلم و اشغال در منطقه که ان شاءالله با نابودی رژیم منحوس و آزادی قدس شریف رخ خواهد داد. چنانچه در طول هشت سال دفاع مقدس از سوی حضرت امام (ره) اعلام گردید و آن پیر سفر کرده هرگز اجازه ندادند مسئله دیگری جای این اولویت را بگیرد. اهتمام مسئولان، نخبگان و جامعه به این جنگ در راس مسائل کشور می‌تواند پیامد‌های بسیار مهم و مثبتی داشته باشد که از جمله آنها حفظ اتحاد ملی میان گروه‌ها و آحاد جامعه است.

امیر عباس نوری

پس از بیانیه‌ها و نامه‌نگاری‌ها، حالا جریان غربگرا در ایران یک دوگانه جدید سیاسی را کلید‌ زده است؛ دوگانه «توافق – جنگ». در روزهای اخیر هم در اظهارات عناصر و هم روزنامه‌های این جریان، گزاره ضرورت توافق برای جلوگیری از حمله مجدد آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران مطرح شده است. در واقع این جریان می‌گوید باید جلوی جنگ را گرفت و برای اینکه جلوی جنگ گرفته شود، باید با آمریکا توافق کرد. این انگاره از اساس اشتباه است و اتفاقا چنین دوگانه‌سازی‌هایی خطر جنگ را بیشتر از قبل خواهد کرد. اما چرا می‌گوییم این انگاره و دوگانه‌سازی‌ها اشتباه است. 
1- پس از حمله رژیم صهیونیستی به ایران، این تلقی که دیپلماسی و مذاکره می‌تواند مانع حمله نظامی رژیم صهیونیستی یا آمریکا شود، برای همیشه رنگ باخت. در حالی که 2 روز به موعد برگزاری دور ششم مذاکرات عراقچی و ویتکاف مانده بود رژیم صهیونیستی به ایران حمله کرد. رفتار فریبکارانه ترامپ چند ساعت قبل از حمله رژیم صهیونیستی نیز نشان داد او مذاکره را پوششی برای جنگ کرده و با هدف غافلگیر کردن نیروهای نظامی ایران، چند ساعت مانده به حمله رژیم صهیونیستی، بار دیگر بر مذاکره تاکید کرد و حتی گفت حمله رژیم به ایران، قریب‌الوقوع نیست. بنابراین حمله به ایران، انداختن بمب روی میز مذاکره بود، لذا به هیچ وجه نمی‌توان مدعی بود تا زمانی که مذاکره می‌کنیم، حمله‌ای رخ نخواهد داد.
2- ترامپ هم قبل از حمله رژیم صهیونیستی به ایران، هم در دوره 12 روزه جنگ و هم پس از آتش‌بس، صراحتا اعلام کرد توافق هسته‌ای زمانی رخ می‌دهد که ایران از غنی‌سازی عقب‌نشینی کرده و برنامه غنی‌سازی ایران برای همیشه متوقف شود. او حتی در میانه جنگ نیز از واژه «تسلیم» استفاده کرد تا نشان دهد از نظر او، حمله به ایران باید منجر به توقف غنی‌سازی شود. مواضع ترامپ از زمان آتش‌بس به این سو نیز تغییر نکرده است. بنابراین می‌توان انتظار داشت او خط قرمز غنی‌سازی اورانیوم در ایران را بپذیرد؟ ماجرا مشخص است.
3- بیایید درباره یک فرض محال صحبت کنیم. اگر ایران از خط قرمز خود یعنی انجام غنی‌سازی در ایران عقب‌نشینی کند و برنامه غنی‌سازی خود را متوقف کند، چه تضمینی وجود دارد طرف آمریکایی یا صهیونیست مجددا به ایران حمله نکند و جنگ به راه نیندازد؟ نه‌تنها چنین تضمینی وجود ندارد بلکه برعکس؛ چنین تصمیمی احتمال از سرگیری جنگ و حمله مجدد آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران را افزایش خواهد داد. به این 3 دلیل: 
الف- ارسال پیام ضعف و ترغیب ترامپ و نتانیاهو برای پیگیری هدف اصلی یعنی تغییر نظام و تجزیه ایران
ب- از بین رفتن توان بازدارندگی هسته‌ای و برآورد ترامپ و نتانیاهو برای کم‌هزینه بودن حمله نظامی مجدد به ایران
پ- بی‌اعتباری ترامپ؛ فارن پالیسی در روزهای اخیر مقاله‌ای منتشر کرد که در بخشی از آن، عبارت مهمی درج شده بود. نویسنده مقاله با اشاره به عدم تعادل ترامپ در تصمیم‌گیری و عدم پایبندی او به تعهدات و قول و قرارها و حتی توافقات، تصریح کرد این رفتار ترامپ باعث شده دیگر هیچ کشوری در دنیا به آمریکا اعتماد نکند. بر همین اساس، هیچ تضمینی وجود ندارد که ترامپ به توافق خود با ایران پایبند بماند. کما اینکه همان‌گونه که اشاره شد از دست رفتن توان بازدارندگی هسته‌ای ایران، می‌تواند به معنای ترغیب او و نتانیاهو برای تشدید جنگ علیه ایران باشد. 
جنگ را جنگ متوقف می‌کند
تجربه جنگ ۱۲ روزه نشان داد قدرت دفاعی و توان بازدارندگی ایران عامل اصلی توقف جنگ بوده است. به اعتراف رسانه‌های بین‌المللی و تحلیلگران مطرح دنیا، حتی نزدیکان ترامپ، تشدید حملات موشکی ایران و استفاده از موشک‌های پیشرفته‌تر و قدرتمندتر در حملات موشکی ایران به سرزمین‌ اشغالی را عامل کلیدی ترسیدن نتانیاهو و درخواست او از ترامپ برای طرح آتش‌بس بوده است. همین‌طور پس از حمله به العدید، آمریکا متوجه شد ایران تصمیم خود برای مقابله به مثل با آمریکا را گرفته و آن را عملیاتی هم کرده است، لذا با توجه به هزینه‌های حملات ایران به پایگاه‌های آمریکایی و همین‌طور اعتراض کشورهای حاشیه خلیج‌فارس ناگزیر شد جنگ را متوقف کند. بنابراین قدرت دفاعی و توان بازدارندگی ایران، اصلی‌ترین عامل توقف جنگ بود. قدرت دفاعی و توان بازدارندگی کلید مقابله با جنگ یا توقف جنگ است. به عنوان نمونه، غنی‌سازی ایران خود یک گزاره مهم بازدارنده است؛ ذخایر اورانیوم غنی‌شده ایران هم همین‌طور. آمادگی اضلاع مختلف جبهه مقاومت و عملیات‌های آنها علیه ارتش و منافع رژیم صهیونیستی هم در ارتقای توان بازدارندگی ایران موثر است. از طرفی نشان دادن میزان نقش‌آفرینی ایران در تامین امنیت حمل‌و‌نقل انرژی بویژه در خلیج‌فارس، دریای عمان و اقیانوس هند هم باعث تقویت توان بازدارندگی ایران می‌شود.
البته باید به این مهم نیز توجه داشت در کنار قدرت دفاعی و توان بازدارندگی، همبستگی ملی، انسجام اجتماعی و یکپارچگی و یکصدایی مردم در دفاع از کشور هم باعث می‌شود دشمن در طراحی‌های خود علیه ایران، واقع‌بینانه‌تر عمل کند.
بنابراین موضوع جنگ و حمله نظامی مجدد رژیم صهیونیستی و آمریکا به ایران را باید واقع‌بینانه ارزیابی کرد. شواهد نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی با هماهنگی کامل آمریکا درصدد حمله نظامی مجدد به ایران است. مسائلی مانند مذاکرات احتمالی عراقچی و ویتکاف هم مطلقا تاثیری در به تعویق افتادن این حمله ندارد. کما اینکه حمله رژیم صهیونی به ایران در ۲۳ خرداد، ۲ روز قبل از موعد برگزاری دور ششم مذاکرات عراقچی و ویتکاف انجام شد، لذا مذاکره نه‌تنها مانعی بر سر راه حمله نیست، بلکه حتی برخی معتقدند می‌تواند مجددا کارکردهایی در زمینه غافلگیری ایران داشته باشد. البته آمادگی نیروهای مسلح ایران به‌ گونه‌ای است که ‌احتمال غافلگیر شدن به مراتب کاهش یافته است. یکی دیگر از مواردی که درباره حمله نظامی مجدد رژیم صهیونیستی و احیانا آمریکا به ایران باید مورد توجه قرار گیرد، برنامه‌ریزی‌ها و راهبرد‌های جدید نیروهای مسلح ایران در قبال این حمله است.
این راهبردها، برساخت فهم دقیق از برآوردها و محاسبات ترامپ و نتانیاهو علیه ایران است. وقتی آمریکا و رژیم صهیونیستی، جنگ را تنها گزینه -به زعم خود- شکست ایران می‌پندارند، لذا برای مواجهه و به شکست کشاندن این برآورد، باید سراغ تدابیر و اهرم‌های سخت رفت. مقامات نظامی ایران می‌گویند در صورت حمله مجدد رژیم صهیونیستی به ایران، قرار است کاری کنند که جنگ برای همیشه متوقف شود. منظور فرماندهان نظامی ایران این است در جنگ آینده به گونه‌ای رژیم صهیونیستی را می‌زنند که نه‌تنها اهداف پروژه رژیم برای لبنانیزه کردن و استمرار ناامنی در ایران محقق نشود، بلکه رژیم دیگر امکانی برای حمله نظامی به ایران نداشته باشد. در این راستا بدون تردید باید منتظر رونمایی برخی توانمندی‌ها و سلاح‌های محرمانه توسط نیروهای مسلح ایران در خلال جنگ احتمالی آینده باشیم. تسلیحاتی کاربردی که ایران از طریق آنها به دنبال تولید یک بازدارندگی طولانی‌مدت از دل تهدید جنگ است. 
بنابراین راهبرد درست در مقابل نقشه‌های جنگی آمریکا و رژیم صهیونیستی، تدابیر جنگی است. یعنی در برابر یک تهدید سخت، باید مقابله سخت را انتخاب کرد و به معنای دقیق‌تر، راه‌حل توقف جنگ و پایان دادن به آن را باید در میدان جنگ یافت. 
در چنین شرایطی، سخن گفتن از توافق برای متوقف کردن جنگ، یا نشان‌دهنده ساده‌لوحی است یا متاسفانه نمایانگر ردپای خیانت. وقتی رفتار و اقدامات طرف مقابل نشان می‌دهد انتخاب اصلی و قطعی آنها جنگ است و مذاکره و توافق را صرفا برای کاهش قدرت دفاعی و تضعیف توان بازدارندگی حریف مطرح می‌کند، سخن گفتن از توافق، آن هم با ایده احتمالی پذیرش شرط ترامپ برای توقف غنی‌سازی، نه‌تنها خطر جنگ را دور نمی‌کند، بلکه احتمال یک جنگ گسترده‌تر با اهداف شوم را نیز افزایش می‌دهد.
 یک بار دیگر به این گزاره دقت کنید: ایران اکنون در شرایط جنگی با آمریکا و رژیم صهیونیستی به سر می‌برد. مقامات آمریکا و رژیم چندین بار به صراحت اعلام کرده‌اند هدف ابتدایی آنها از حمله به ایران از بین بردن ظرفیت هسته‌ای و قدرت موشکی آن است و با تحقق این اهداف ابتدایی، آنها هدف نهایی خود یعنی تغییر نظام در ایران را پیگیری خواهند کرد. البته بنا بر نظر تحلیلگران و افراد مطلع، هدف نهایی آنها نه‌تنها تغییر نظام، بلکه تجزیه ایران است.
خب! در چنین شرایطی، طرف مقابل ایده مذاکره و توافق را نیز مطرح کرده است. هم ترامپ و هم نتانیاهو تصریح کرده‌اند توافق با ایران مشروط به برچیدن برنامه هسته‌ای است. البته نتانیاهو و برخی مقامات آمریکایی بتازگی محدودیت شدید برنامه موشکی را نیز به شرایط توافق اضافه کرده‌اند، به گونه‌ای که نتانیاهو گفته است در توافق احتمالی باید ایران بپذیرد برد موشک‌هایش به فراتر از ۴۵۰ کیلومتر نرسد. یعنی موشک‌های ایران نباید به سرزمین‌ اشغالی برسد! کاملا مشخص است هدف اصلی ترامپ و نتانیاهو از این شروط، از بین بردن توان بازدارندگی هسته‌ای، همچنین کاهش شدید قدرت دفاع موشکی حریفی است که اکنون در شرایط جنگی با او به سر می‌برند. هدف این مواضع ترامپ و نتانیاهو کاملا واضح است. آنها قدرت دفاعی و توان بازدارندگی ایران را مهم‌ترین مانع تحقق اهداف خود از جنگ با ایران می‌دانند. هم ترامپ و هم - بیشتر از او - نتانیاهو می‌دانند تا زمانی که ایران یک ظرفیت بزرگ و پیشرفته موشکی، همچنین یک توان بازدارندگی هسته‌ای در اختیار دارد جنگیدن با آن هم دشوار است و هم به احتمال زیاد بی‌نتیجه. لذا آمریکا و رژیم صهیونیستی به دنبال آن هستند این ظرفیت و توان را از ایران بگیرند. به عبارتی حریفی را که در جنگ با او هستند، خلع سلاح کنند، چرا که با خلع ‌سلاح ایران، شرایط برای پیگیری هدف اصلی آنها از جنگ، یعنی تغییر نظام و تجزیه ایران کاملا مهیاست. 
حال در چنین شرایطی، اگر عده‌ای در ایران دوگانه توافق - جنگ را مطرح کنند و تلویحا از ضرورت توقف غنی‌سازی - یا همان برچیده شدن برنامه هسته‌ای و از بین رفتن توان بازدارندگی هسته‌ای- بگویند آیا معنی این موضع آنها غیر از سلاح و سپر انداختن در مقابل دشمن حربی و تبعات این موضع آنها چیزی جز هموار کردن مسیر و ترغیب ترامپ و نتانیاهو برای آغاز جنگ شدیدتر و پیگیری و پیاده‌سازی اهداف خطرناک علیه ایران است؟ 
چگونه می‌توان پذیرفت در حالی که صحنه کاملا شفاف است و دشمن صراحتا نقشه‌اش را لو می‌دهد، نسبت به این واقعیات و بینات ملتفت نبود؟
اگر این رفتار را در قاعده خیانت عمدی ندانیم دست‌کم باید گفت متاسفانه ریشه این قبیل مواضع را باید در ترس و دلهره و بزدلی جست‌وجو کرد. آقایان هنوز نتوانسته - یا نخواسته‌اند - واقعیات جنگ اخیر را بفهمند و درک کنند. واقعیت این است که جنگ تازه شروع شده است.‌ اگر جنگ پس از ۱۲ روز متوقف شد دلیلش افزایش وزن کلاهک موشک‌های شلیک‌شده به سمت تل‌آویو و حیفا و بئر سبع و سایر مناطق صهیونیست‌نشین در سرزمین‌ اشغال شده فلسطین بود. اگر ترامپ پس از ۱۲ روز جنگ، درخواست آتش‌بس داد دلیلش نه دادن یک شانس دیگر به مذاکره، بلکه حمله موشکی ایران به پایگاه آمریکایی العدید در خاک قطر بود. دلیلش پیام مهم نورافشانی زیبای موشک‌ سجیل در آسمان بود. 
بله! اینها عامل آتش‌بس هستند اما جنگ تازه شروع شده است و مطلقا نباید فریب مذاکره را خورد. اگر ترامپ به مذاکره یا توافق با ایران اعتقاد داشت پروژه روز ۶۱ را اجرا نمی‌کرد. همه می‌دانند ترامپ و نتانیاهو اکنون از مذاکره و توافق می‌گویند چرا که امیدوارند آنچه را باعث توقف جنگ شد، پشت میز مذاکره از ایران بستانند.
دقت کرده‌اید چرا نتانیاهو گفت در توافق احتمالی، ایران باید بپذیرد برد موشک‌هایش بیشتر از ۴۵۰ کیلومتر نباشد. حالا چرا ۴۵۰ کیلومتر؟ چون غیر از سرزمین‌ اشغالی، برد موشک‌های ایران نباید به غرب عربستان نیز برسد. چرا؟ چون آمریکا درصدد است بزرگ‌ترین پایگاه نظامی خود در غرب آسیا را در غرب عربستان برپا کند. یعنی پس از تحمیل شرایط به ایران، وقتی دوباره جنگ‌ را از سر بگیرند دست ایران به آمریکا نرسد. تا این‌بار دیگر حتی آتش‌بسی در کار نباشد.
اینهایی که در ایران دوگانه توافق - جنگ را اصطلاح‌سازی می‌کنند چرا نسبت به این نکات و واقعیات واضح و روشن بی‌توجه هستند؟! در جنگ ۱۲ روزه، بمب‌ها و موشک‌های آمریکایی که از جنگنده‌ها و پهپادهای رژیم صهیونیستی به تهران و برخی نقاط دیگر ایران شلیک شد بین نظامیان و مردم عادی تفاوت و تفکیکی قائل نشد. بر همین اساس قاعدتا در صورت وقوع مجدد جنگ، این بمب‌ها و موشک‌ها بین اصلاح‌طلب و اصولگرا نیز تفاوتی قائل نمی‌شود. همین‌طور بین طرفداران دوگانه توافق - جنگ و مخالفان عقب‌نشینی و تسلیم نیز تفکیکی قائل نمی‌شود.
در مجموع این آقایان چه بخواهند چه نخواهند؛ چه قبول کنند و چه نکنند؛ چه کنار بیایند و چه نیایند؛ بامداد جمعه ۲۳ خرداد شیپور جنگ نواخته شد. پیش‌تر گفته شد نباید خطای محاسباتی کرد. اگر این جنگ پس از ۱۲ روز موقتا متوقف شد دلیلش مقاومت ما، ایستادگی مردم ما و قدرت دفاعی و توان  بازدارندگی ما بود. جنگ متوقف شد، چون جنگیدیم. باید واقع‌بین بود. جنگ با جنایتکاران و قاتلان کودکان غزه و لبنان و تهران، نه پشت میز مذاکره، بلکه در میدان معرکه متوقف می‌شود. پیروزی در تدبیر است؛ تدبیر در آمادگی برای جنگیدن.