گذری بر دستاوردهای انقلاب اسلامی (بخش اول)

دستاوردهای سیاسی
فروپاشی رژیم ظالم طاغوت
اولین ثمره حرکت عظیم مردم ایران، از میان برداشتن یک نظام استبدادی تحت حمایت استکبار غرب بود. در حالی که بسیاری از تحلیلگران به اعتبار هزینه‌های کلان امنیتی رژیم شاه، تحقق آن را بعید و بلکه محال می‌دانستند. برای پی‌بردن به عظمت حرکت امام(ره) و مردم مناسب است مروری کوتاه بر شرایط حکومت آن روز شاه داشته باشیم. این بررسی پرده از شکوه و افتخار آن خیزش ملی برمی‌دارد و درسی برای افرادی است که دانسته یا ندانسته ارکان مهمی از جمله شریعت و جمهوریت را در تندباد توسعه‌های خیالی به باد فراموشی می‌سپارند؛ چرا که اصل این حرکت را دین و بروزش را مردم دیندار برعهده داشتند.
الف) وضعیت ارتش رژیم شاه در سال‌های قبل از انقلاب
ارتش ایران در طول 50 سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نه تنها در هیچ جنگ مهم خارجی درگیر نشده و همچنان دست نخورده باقی مانده بود، بلکه در اواخر سلطنت محمدرضا شاه، ایران پیشرفته‌ترین و مجهزترین و قویترین ارتش تاریخ خود تا آن زمان را داشت.
اصولا تنها نقطه اتکا و عامل ثبات و بقای رژیم‌هایی که فاقد مشروعیت و محبوبیت مردمی هستند، به‌کار گیری قوه قهریه است. در این راستا ارتش مهم‌ترین ابزار به‌شمار می‌رود. بدین سبب در دوره حکومت محمدرضا شاه ارتش از توجه ویژه‌ای برخوردار بود. به عبارت دیگر ارتش یکی از پایه‌های مهم قدرت شاه و مؤثرترین و مهم‌ترین وسیله اعمال فشار و اختناق و کنترل اوضاع در ایران به‌شمار می‌آمد‌. و درکنار وظیفه حراست از مرزهای کشور در مقابل تهاجم اجانب، مسؤولیت حفاظت از تاج و تخت سلطنت را هم برعهده داشت. از این رو شاه همواره اهمیت خاصی برای ارتش قائل بود و آن را ملک مطلق خویش می‌دانست و خود شخصا آن را اداره می‌کرد.
در کنار نیروهای نظامی، شاه اقدام به تشکیل لشکر مخصوصی به‌نام گارد جاویدان کرده بود که از نیروهای زبده و ویژه تشکیل گردیده و در مواقع ضروری و خاص از آن‌ها جهت سرکوب مخالفان و حفظ رژیم استفاده می‌شد.
در تمامی دوران حکومت شاه، بودجه نظامی هرگز کم‌تر از 23درصد کل بودجه کشور نبود و در خلال دهه60-1950میلادی این نسبت افزایش یافت و اغلب از 35 درصد هم گذشت. این مرور کوتاه، اقتداری از ارتش را نشان می‌دهد که شکستن آن جز به لطف الهی و درایت امام(ره) و همراهی مردم میسر نبوده است.
ب) ثبات و اقتدار داخلی
شاه به منظور تثبیت بیش‌تر پایه نظام استبدادی خود، علاوه بر ارتش و سایر نیروهای نظامی و انتظامی از پشتیبانی سازمان پلیس مخفی ساواک برخوردار بود.
کلمه ساواک، مخفف سازمان اطلاعات و امنیت کشور بود که در سال 1325 توسط مجلس شورای ملی تصویب و در سال 1336 عملا تأسیس گردید. فلسفه وجودی ساواک برقراری سیستم سرکوب و خفقان جهت مقابله با حرکت‌های سیاسی مخالف رژیم و مبارزه و مقاومت علیه امت ایران بود. ساواک که از یک‌سو با سازمان سیا و از سوی دیگر با موساد رابطه داشت، به مرور زمان به یک سازمان مخوف و جهنمی تبدیل شد و شرم آورترین فجایع، وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها و ننگین‌ترین جنایت‌ها را علیه ملت ایران، به‌خصوص در قبال مبارزین و انقلابیون مسلمان مرتکب گردید.